Οι συμμετέχοντες στον διακοινοτικό διάλογο δεν είναι εξουσιοδοτημένοι να δηλώσουν

«Συνάντηση διαλόγου» πραγματοποιήθηκε στην Αγία Σοφία του Κιέβου. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Στις 16 Φεβρουαρίου 2023 πραγματοποιήθηκε στην Αγία Σοφία του Κιέβου η δεύτερη «συνάντηση του διαλόγου μεταξύ της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας και της UOC». Όπως και η προηγούμενη, στις 5 Ιουλίου 2022, πραγματοποιήθηκε υπό την αιγίδα της Κρατικής Εθνικής Πολιτικής.

Στις 20 Φεβρουαρίου, η GESS δημοσίευσε την «Έκκληση των συμμετεχόντων στον δια-εκκλησιαστικό διάλογο στην Αγία Σοφία του Κιέβου προς την επισκοπή, τον κλήρο και τους πιστούς της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας». Σε ποιο βαθμό οι θέσεις της είναι αποδεκτές από τους Ορθοδόξους;

Το γεγονός ότι αυτή η έκκληση είναι αναρτημένη στην επίσημη ιστοσελίδα του GESS είναι πολύ ενδεικτικό. Η δημόσια υπηρεσία φαίνεται να αποδίδει μεγάλη σημασία σε αυτό, αν και στην πραγματικότητα η σύνθεση των συμμετεχόντων δεν επιτρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη αυτή η εκδήλωση. Κρίνοντας από τις φωτογραφίες, από την πλευρά της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, πρόκειται κυρίως για πρώην κληρικούς της UOC, οι οποίοι εγκατέλειψαν την Εκκλησία για διάφορους λόγους. Από την πλευρά της UOC, υπήρχαν ιερείς που μιλούν τόσο αρνητικά για την Εκκλησία τους που είναι καιρός να θέσουμε το ερώτημα - γιατί είναι ακόμα εδώ και όχι εκεί;

Ωστόσο, η απάντηση είναι πολύ απλή: στην περίπτωση αυτή, ο διάλογος δεν θα θεωρηθεί καν επίσημα διαεκκλησιαστικός. Κανείς δεν εξουσιοδότησε αυτούς τους κληρικούς της UOC να συμμετάσχουν σε αυτόν τον διάλογο, αυτή η συμμετοχή είναι προσωπική τους υπόθεση και δεν έχει καμία σχέση με την Εκκλησία. Οι ενέργειές τους έρχονται σε αντίθεση με την επίσημη θέση της UOC, η οποία διατυπώνεται από το ανώτατο διοικητικό όργανο – τη Σύνοδο της UOC. Έγκειται στο γεγονός ότι η UOC δεν είναι κατά, αλλά υπέρ του διαλόγου. Όχι κατά, αλλά υπέρ της θεραπείας της διάσπασης. Όχι κατά, αλλά υπέρ της ενοποίησης όλων των ουκρανικών ομολογιών που αυτοαποκαλούνται Ορθόδοξες.

Απόσπασμα από την απόφαση της Συνόδου της UOC της 27.05.2022: «Αντιλαμβανόμενη την ιδιαίτερη ευθύνη ενώπιον του Θεού, η Σύνοδος εκφράζει βαθιά λύπη σε σχέση με την έλλειψη ενότητας στην Ουκρανική Ορθοδοξία. Η Σύνοδος αντιλαμβάνεται την ύπαρξη του σχίσματος ως μια βαθιά οδυνηρή πληγή στο σώμα της Εκκλησίας. Είναι ιδιαίτερα ατυχές το γεγονός ότι οι πρόσφατες ενέργειες του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως στην Ουκρανία, οι οποίες είχαν ως αποτέλεσμα τη δημιουργία της «Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας», απλώς επιδείνωσαν τις παρεξηγήσεις και οδήγησαν σε φυσική αντιπαράθεση. Αλλά ακόμη και σε τέτοιες συνθήκες κρίσης, η Σύνοδος δεν χάνει την ελπίδα για την επανέναρξη του διαλόγου».

Ωστόσο, προκειμένου ένας τέτοιος διάλογος να είναι ουσιαστικός και γόνιμος, η UOC επισημαίνει τις απαραίτητες προϋποθέσεις. Απόσπασμα: «Για να γίνει ο διάλογος, οι εκπρόσωποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας πρέπει:

• να σταματήσουν την κατάληψη εκκλησιών και τις αναγκαστικές μεταβιβάσεις ενοριών της Ουκρανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας·
• να συνειδητοποιήσουν ότι το κανονικό καθεστώς τους, όπως καθορίζεται στον «Καταστατικό Χάρτη της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας», είναι στην πραγματικότητα μη αυτοκέφαλο και είναι σημαντικά κατώτερο από τις ελευθερίες και τις ευκαιρίες στην υλοποίηση των εκκλησιαστικών δραστηριοτήτων, οι οποίες προβλέπονται από τον Καταστατικό Χάρτη για τη Διοίκηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ουκρανίας·
• να επιλυθεί το ζήτημα της κανονικότητας της ιεραρχίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, διότι για την Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως και για την πλειονότητα των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, είναι προφανές ότι για να αναγνωριστεί η κανονικότητα της ιεραρχίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας, είναι απαραίτητο να αποκατασταθεί η αποστολική διαδοχή των επισκόπων της».
  Και οι τρεις προϋποθέσεις είναι δίκαιες.

Και οι τρεις προϋποθέσεις είναι δίκαιες.

Είναι αδύνατο να διεξαχθεί διάλογος με εκείνους που καταλαμβάνουν εκκλησίες και ασκούν βία, είναι αδύνατο να διεξαχθεί διάλογος για την ενότητα με εκείνους που, σύμφωνα με τον Τόμο τους, δεν είναι ανεξάρτητοι στη λήψη αποφάσεων και, τέλος, είναι αδύνατο να διεξαχθεί διάλογος με εκείνους που «χειροτονήθηκαν» από ένα αφορισμένο άτομο.

Ωστόσο, οι ομάδες πρωτοβουλίας εξακολουθούν να διεξάγουν διάλογο και μάλιστα αποδέχονται την έκκληση. Ας στραφούμε στο κείμενό της Έκκλησης και ας δούμε πόσο πληροί τα εκκλησιαστικά κριτήρια, κατανοώντας ότι συμμορφώνεται πλήρως με πολιτικά και κοινωνικά κριτήρια. Για να μην υπερφορτώσουμε το άρθρο, δεν θα δώσουμε το πλήρες κείμενο της Έκκλησης, αλλά θα περιοριστούμε στις κύριες θέσεις και τα πιο εντυπωσιακά αποσπάσματα.

Ι. «Η ένοπλη επίθεση της Ρωσίας εναντίον του κυρίαρχου ουκρανικού κράτους ήταν το αποκορύφωμα της αιώνιας αυτοκρατορικής πίεσης στην πνευματική και πολιτιστική ταυτότητα του λαού μας. <... > η Ρωσία ανέκαθεν αρνιόταν το δικαίωμα ύπαρξης της Τοπικής Ουκρανικής Εκκλησίας». Λέγεται επίσης ότι η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εισέβαλε στο κανονικό έδαφος των «Ουκρανικών Εκκλησιών», εγκρίνει και ευλογεί τον επιθετικό πόλεμο.

Η συμμετοχή της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στον πόλεμο στο πλευρό του επιτιθέμενου με τη μορφή έγκρισης, ευλογίας και άμεσης έκκλησης προς τους πολίτες της Ρωσικής Ομοσπονδίας να πάνε στον πόλεμο είναι αναμφισβήτητη. Αρκετά άρθρα έχουν ήδη δημοσιευτεί στις σελίδες της ΕΟΔ που καταδικάζουν αυτή τη θέση και ισχυρίζονται ότι έρχεται σε άμεση αντίθεση με το Ευαγγέλιο. Ταυτόχρονα, είναι απαραίτητο να θυμηθούμε γιατί η Ουκρανία υπό τον αταμάνο Μπογντάν Χμελνίτσκι πρώτα υποτάχθηκε στο προτεκτοράτο της Ρωσίας και στη συνέχεια έγινε μέρος της. Αυτό αποδεικνύεται σαφώς από ένα τόσο ιστορικό έγγραφο όπως το Σύνταγμα του Φιλίρ Όρλικ. Απόσπασμα: «Δεν είναι μυστικό ότι στην ένδοξη μνήμη ο αταμάνος Μπογντάν Χμελνίτσκι με τον Στρατό της Ζαπορίζια επαναστάτησε και ξεκίνησε έναν δίκαιο πόλεμο εναντίον της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες του στρατού, αλλά πάνω απ 'όλα για την αγία Ορθόδοξη πίστη, η οποία με διάφορα βάρη της εξουσίας της πολωνικής δύναμης αναγκάστηκε να ενωθεί με τη Ρωμαϊκή Εκκλησία. Και μετά την εξάλειψη της ετεροφυλοφιλίας του από την Πατρίδα μας με τους Στρατιωτικούς Ζαπορόζιε και τους Μικρούς Ρώσους, υπέκυψε οικειοθελώς και τέθηκε υπό την προστασία του μοσχοβίτικου κράτους με μοναδικό σκοπό μόνο την ορθόδοξη πίστη».

Με άλλα λόγια, ο Φιλίπ Όρλικ υποστηρίζει ότι αν οι πολωνικές αρχές δεν είχαν διώξει την Ορθόδοξη Εκκλησία, δεν την είχαν αναγκάσει να ενωθεί με τον Καθολικισμό, τότε η Ουκρανία δεν θα είχε γίνει μέρος της Ρωσίας και συνεπώς δεν θα υπήρχε «αιώνια αυτοκρατορική πίεση στην πνευματική και πολιτιστική ταυτότητα του λαού μας». Τώρα το θέμα της ενοποίησης με τους Έλληνες Καθολικούς της Ουκρανίας βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και η κανονική UOC βρίσκεται στα πρόθυρα της απαγόρευσής της. Επαναλαμβάνονται ιστορικά λάθη;

II. Από την προηγούμενη θέση σχετικά με την επίθεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας κατά της Ουκρανίας και τη συμμετοχή της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρωσίας σε αυτήν, οι συμμετέχοντες στον διάλογο καταλήγουν στο συμπέρασμα: είναι αναγκαίο να ενωθούν «όλοι οι Ορθόδοξοι Ουκρανοί σε μία ενιαία συμφιλιωτική και τοπική (αυτοκέφαλη) Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία».

Μια στρατιωτική εισβολή δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να αποτελέσει πρόσχημα για πνευματική ενοποίηση, όπως κάθε άλλο γεγονός πολιτικής ή κοινωνικής φύσης. Η θρησκευτική ενοποίηση πραγματοποιείται στη βάση της ενότητας της πίστης, της ηθικής και της αποστολικής διαδοχής των χειροτονιών. Αυτό ακριβώς θέτει η UOC ως προϋπόθεση για διάλογο και αυτό απορρίπτει η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, λέγοντας ότι πρόκειται για απαράδεκτα τελεσίγραφα.

IΙΙ. Στην παράγραφο αυτή, οι συμμετέχοντες στον διάλογο ανέφεραν ότι «μεταξύ σημαντικού μέρους του κλήρου και των λαϊκών των δύο Ουκρανικών Ορθοδόξων δικαιοδοσιών υπάρχει βαθιά αλλοίωση, δυσπιστία και διαμόρφωση της «εικόνας του εχθρού», η οποία οδηγεί σε αμοιβαία απανθρωποποίηση» και σημείωσε την ανάγκη «να αποκατασταθούν οι σχέσεις μας».

Περαιτέρω κατά μήκος του κειμένου υπάρχει ένα «παιχνίδι σε μια πύλη»: οι δηλώσεις της σχετικά με την παρανομία της κατάσχεσης εκκλησιών και της μεταφοράς κοινοτήτων στην OCU, η μη αναγνώριση της χάρης της «ιεραρχίας» της OCU, οι «εκδηλώσεις συνεργασίας μεμονωμένων εκπροσώπων του κλήρου της UOC», η καταστροφική επιρροή στην κοινωνία της UOC ως δομής «υποδεέστερης του επιτιθέμενου κράτους» τίθενται ως μομφή στην UOC.

Ναι, δεν συμφωνούμε με την κατάληψη των ναών. Ναι, δεν θεωρούμε ότι οι «επίσκοποι» που «χειροτονήθηκαν» από έναν αφορισμένο άνθρωπο είναι ευγενικοί. Ναι, δεν επιβάλλουμε κανονικές τιμωρίες για πολιτικά ή ποινικά εγκλήματα, τα οποία είναι επίσης ως επί το πλείστον αναπόδεικτα στο δικαστήριο. Αλλά εδώ εκδηλώνεται η δέσμευσή μας τόσο στους κανονικούς κανόνες της Εκκλησίας όσο και στη νομοθεσία της Ουκρανίας, η οποία μας εγγυάται το δικαίωμα στην ελευθερία της συνείδησης και το δικαίωμα στην εκκλησιαστική περιουσία.

Όσον αφορά την υποταγή στο επιτιθέμενο κράτος, αυτό είναι ψέμα, η UOC δεν εξαρτάται από τη ROC με κανέναν τρόπο και έχει αποδείξει την υποστήριξή της στην Ουκρανία και τον λαό της σε αυτόν τον πόλεμο με πολλές ενέργειες, που κυμαίνονται από επίσημες δηλώσεις έως τις ευλογίες στρατιωτών, πιστών παιδιών της UOC, πολλοί από τους οποίους έχουν ήδη πληρώσει με τη ζωή τους για τη χώρα μας και την ελευθερία μας, για να υπερασπιστούν την Ουκρανία.

Ταυτόχρονα, οι συμμετέχοντες στον διάλογο δεν ανέφεραν λέξη για την κατάληψη εκκλησιών, ούτε για τη βία κατά των πιστών και των κληρικών της UOC, ούτε για παράνομες αποφάσεις των τοπικών αρχών και ούτω καθεξής. Στο πλαίσιο αυτό, οι λέξεις «Βλέπουμε την προοπτική των σχέσεων μεταξύ των Ορθοδόξων Εκκλησιών και του κράτους και της κοινωνίας στις αρχές του κράτους δικαίου, του αμοιβαίου σεβασμού και της εταιρικής σχέσης» είναι μάλλον κυνικές. Για τι είδους κράτος δικαίου σε σχέση με την UOC μπορούμε να μιλήσουμε; Για να μην αναφέρουμε τον σεβασμό. Την UOC κλωτσάνε και προσβάλλουν όλοι όσοι δεν είναι τεμπέληδες! Θυμηθείτε τουλάχιστον το βλάσφημο τεύχος του «95 κβαρτάλ»! Αλλά οι συμμετέχοντες στον διάλογο προτιμούν να παραμείνουν σιωπηλοί σχετικά με αυτό.

Μια άλλη κυνική έκκληση: «Ζητούμε μια ευρεία συζήτηση των νομοθετικών πρωτοβουλιών που σχετίζονται με σύνθετα και συχνά επώδυνα ζητήματα της θρησκευτικής ζωής». Ακούει κανείς τη θέση της UOC για τα αντιεκκλησιακά νομοσχέδια; Δίνει κανείς προσοχή σε τεκμηριωμένες περιπτώσεις παραβίασης των δικαιωμάτων της;

IV. Οι συμμετέχοντες δηλώνουν ότι στην ουκρανική κοινωνία υπάρχουν διαφορετικές απόψεις για «αυτά τα ζητήματα» και, χωρίς να ανοιγοκλείνουν τα μάτια, προσφέρουν «τα πρώτα (!) βήματα για την προσέγγισή μας».

Αυτά τα βήματα είναι τα εξής:

• συνεργασία μεταξύ της UOC και της OCU σε κοινωνικά και εκπαιδευτικά προγράμματα·
• κοινή «διακονία εκπροσώπων και των δύο Εκκλησιών κατά τη διάρκεια πολιτιστικών και θρησκευτικών εκδηλώσεων τοπικής και εθνικής σημασίας»·
• κοινή προσευχή στις προσευχές, στις κηδείες και ιδιαίτερα στις ταφές νεκρών στρατιωτών.
• αναγνώριση της «χάριτος εις τα μυστήρια της Εκκλησίας».
• εξάλειψη των «φραγμών που παρεμβαίνουν στην <...> Ευχαριστιακή επικοινωνία και των δύο εκκλησιών».
  
  

Ταυτόχρονα, οι συμμετέχοντες στον διάλογο δεν μπορούν παρά να κατανοήσουν ότι το κύριο «παρεμβατικό εμπόδιο» είναι ακριβώς η έλλειψη της χάρης της ιεροσύνης μεταξύ των εκπροσώπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας.

Ίσως ο Προκαθήμενος της Αλβανικής Εκκλησίας, Αρχιεπίσκοπος κ.κ. Αναστάσιος, το είπε καλύτερα σε επιστολή του προς τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως κ.κ. Βαρθολομαίο: «Όλο το διάστημα που ο κ. Φιλάρετος ήταν καθηρημένος και αναθεματισμένος, τελούσε μη κανονικές τελετές, οι οποίες δεν ήταν έγκυρα Μυστήρια.

Επομένως, οι χειροτονίες που έχει τελέσει είναι άκυρες, κενές, στερούνται της Θείας Χάριτος και του έργου του Αγίου Πνεύματος. Μεταξύ άλλων, χειροτονήθηκε διαδοχικά διάκονος, ιερέας και, τέλος, επίσκοπος ο γραμματέας του Σεργκέι Ντουμένκο, νυν Μητροπολίτης Επιφάνιος.

Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος, Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Αλβανίας

Η επιστολή σας της 24ης Δεκεμβρίου αναφέρει: «Τους επαναφέραμε στους επισκοπικούς και ιερατικούς βαθμούς τους». Ωστόσο, αναρωτιόμαστε: σε ποιο βαθμό οι χειροτονίες που έκανε ο κ. Φιλάρετος, ενώ καθαιρέθηκε και αναθεματίστηκε, έλαβαν αναδρομικά χωρίς κανονικές χειροτονίες την πραγματικότητα στο Άγιο Πνεύμα και την αληθινή σφραγίδα της αποστολικής διαδοχής; Η Πανορθολογία, η οποία αναγνωρίζεται ως βασική εκκλησιολογική αρχή αναφέρει ότι οι χειροτονίες των αιρετικών και των σχισματικών, και ιδιαίτερα εκείνων που καθαιρέθηκαν και αφορίστηκαν, ως «μυστήρια» που τελούνται εκτός Εκκλησίας είναι άκυρες. Η βασική αυτή αρχή είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Ορθόδοξο δόγμα του Αγίου Πνεύματος και αποτελεί το ακλόνητο θεμέλιο της αποστολικής διαδοχής των Ορθοδόξων  επισκόπων. Είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτή η αρχή δεν πρέπει να παραμεληθεί».

Παρά όμως αυτή την άποψη, η οποία βασίζεται στην Ορθόδοξη διδασκαλία για την Εκκλησία και το Άγιο Πνεύμα, και την οποία συμμερίζεται η πλειοψηφία των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, οι συμμετέχοντες στον διάλογο προτείνουν απλώς να κλείσει κανείς τα μάτια του και να αναγνωρίσει τους «επισκόπους» της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας ως ευγενικούς.

Το ζήτημα των όποιων κοινών προσευχών με τους εκπροσώπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας αποφασίζεται κατηγορηματικά με βάση τον κανόνα 10 των Αγίων Αποστόλων: «Εἴ τις ἀκοινωνήτῳ κἄν ἐν οἴκῳ συνεύξηται, οὗτος ἀφοριζέσθω».

Η εξάλειψη του «παρεμβατικού φραγμού» βρίσκεται εξ ολοκλήρου στο έλεος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Αν λάβουν κανονικές χειροτονίες από το Φανάρι ή από οποιαδήποτε άλλη Τοπική Εκκλησία, τότε θα υπάρχει κάτι να συζητήσουμε. Μέχρι τότε, οι κανόνες των Αγίων Αποστόλων απαγορεύουν να προσευχόμαστε μαζί τους υπό τον πόνο του αφορισμού.

V. Οι συμμετέχοντες στο διάλογο καλούν «χωρίς προϋποθέσεις να ξεκινήσει ένας άμεσος διάλογος για την ανάπτυξη μοντέλων που θα επιτρέψουν στο μέλλον να ενώσουν την UOC και την OCU σε μια ενιαία Τοπική Εκκλησία».

Και σε αυτή την παράγραφο και πάλι είναι απαραίτητο να δηλώσουμε ότι εκείνοι οι συμμετέχοντες που υποτίθεται ότι προέρχονται από την UOC, παίρνουν πλήρως τη θέση της OCU. Άλλωστε, το κάλεσμα για διάλογο χωρίς προϋποθέσεις είναι η αναγνώριση της χάρης της επισκοπής εκεί που δεν υπάρχει. Και η ενοποίηση της «UOC και της OCU σε μια ενιαία Τοπική Εκκλησία» δεν είναι τίποτα περισσότερο από την προσχώρηση της UOC στην OCU, επειδή η OCU αυτοαποκαλείται τόσο «ενιαία τοπική», όλοι οι άλλοι μπορούν μόνο να ενταχθούν σε αυτήν.

VI. Οι συμμετέχοντες εκφράζουν «ειλικρινή ελπίδα ότι χιλιάδες πιστοί και των δύο Εκκλησιών που υποστηρίζουν την τύχη της Ορθοδοξίας στην Ουκρανία και αγωνίζονται για ενότητα και νίκη στον αγώνα για την ανεξαρτησία μας θα ενωθούν με τη φωνή μας».

Εδώ είναι μια αλλαγή στις έννοιες που έχουν σχεδιαστεί για ανθρώπους που δεν διαβάζουν το Ευαγγέλιο. Για να ενωθεί ο λαός μας στην επιδίωξη της «νίκης στον αγώνα για την ανεξαρτησία μας», η Εκκλησία δεν χρειάζεται καθόλου. Για να γίνει αυτό, υπάρχουν και άλλες μορφές ενώσεων και άλλα ιδρύματα, κυρίως το κράτος. Η εκκλησία είναι απαραίτητη με μοναδικό σκοπό την ένωση με τον Χριστό και την αιώνια ζωή μαζί του. Η μακροσκελής Κατήχηση αναφέρει: «Η Εκκλησία είναι μια θεόσταλτη κοινωνία ανθρώπων ενωμένων με την Ορθόδοξη πίστη, το νόμο του Θεού, την ιεραρχία και τα Μυστήρια».

Οι ίδιες τρεις πτυχές για τις οποίες μιλά η UOC σχετικά με το θέμα του διαλόγου με την OCU:

• πίστη
• ηθικότητα
• αποστολική διαδοχή.
   

Η απουσία αποστολικής διαδοχής έχει ήδη αναφερθεί παραπάνω. Η τήρηση των ηθικών προτύπων των υποστηρικτών της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας έχει ήδη αποδειχθεί ξεκάθαρα με τη μορφή καταλήψεων εκκλησιών, βίας, προσβολής πιστών της UOC και ψεμάτων εναντίον της. Όσον αφορά την πίστη, η οποία διατυπώνεται κυρίως στο Σύμβολο της Πίστεως, οι δηλώσεις των εκπροσώπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας σχετικά με τις προοπτικές ενοποίησης με τους Καθολικούς, οι οποίοι, όπως γνωρίζετε, άλλαξαν το κείμενο του Συμβόλου της Πίστεως, αποτελούν ήδη ανακοίνωση απόκλισης από την καθαρότητα της Ορθόδοξης πίστης.

Συμπεράσματα

Όλα αυτά τα σημεία της Έκκλησης των συμμετεχόντων στο διάλογο θα ήταν σωστά και αποδεκτά αν δεν αφορούσαν την Εκκλησία, αλλά έναν δημόσιο οργανισμό. Τότε, στο όνομα της νίκης και της ελευθερίας, θα ήταν δυνατό να ενωθούμε και να κάνουμε τα στραβά μάτια στις υπάρχουσες διαφορές. Στην Εκκλησία, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η Εκκλησία δεν είναι αυτού του κόσμου και οι κοσμικές προσεγγίσεις δεν μπορούν να εφαρμοστούν σε αυτόν. Για την UOC, αυτό που είναι εξαιρετικά σημαντικό είναι αυτό που φαίνεται να είναι ένα είδος μικροπράγματος για τους κυβερνώντες, τους ευρείς κύκλους της κοινωνίας, τους εκπροσώπους της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας και, δυστυχώς, εκείνους τους συμμετέχοντες στον διάλογο που μίλησαν δήθεν από την UOC. Δηλαδή, η έλλειψη κανονικών χειροτονιών για τους «ιεράρχες» της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Στη δεύτερη θέση βρίσκεται η βία και η κατάληψη εκκλησιών της UOC από υποστηρικτές της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας.

Ενδιαφέρον σημείο. Οι υποστηρικτές της UOC δεν διέπραξαν παράνομες ενέργειες εναντίον της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας. Όλα γίνονται αντίθετα. Αλλά είναι οι υποστηρικτές της UOC που κατηγορούνται για μισαλλοδοξία και εχθρότητα. Αν και θέλουμε μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας να σταματήσει να παραβιάζει τις εντολές του Θεού, να σταματήσει να μας ασκεί βία και ανομία και τελικά να λάβει κανονική χειροτονία στην ιεροσύνη.