Απάντηση στους Ρώσους επικριτές της UOC

Οι ριζοσπάστες της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας θέλουν να «τιμωρήσουν» την UOC. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Παραδόξως, στο πλαίσιο της ανομίας που κάνουν οι αρχές και οι «χριστιανοί» της OCU στις εκκλησίες και τις κοινότητες της UOC, πρόσφατα εντάθηκε η επιθετική ρητορική προς την Εκκλησία εκ μέρους ορισμένων ριζοσπαστών επισκόπων και κληρικών της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, καθώς και Ρώσων δημοσιογράφων.

Όλα τα επιχειρήματά τους συνοψίζονται σε μια σκέψη - σε περίπτωση νίκης της Ρωσικής Ομοσπονδίας στον πόλεμο, δεν πρέπει να υπάρχει UOC. Για παράδειγμα, ο ιερέας-blogger Svyatoslav Shevchenko γράφει στο κανάλι του στο Telegram ότι «μέχρι το τέλος της Ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, η UOC μπορεί να εξαφανιστεί ως θέμα επειδή δεν πέρασε το τεστ για ανεξαρτησία».

Ο Έξαρχος της Αφρικής, Μητροπολίτης Λεωνίδας, συζητά αυτό το θέμα με περισσότερες λεπτομέρειες. Σε συνέντευξή του στο ρωσικό Ukraina.ru, είπε ότι οι ηγέτες της UOC είναι δειλοί και αυτονομιστές που «βγήκαν από την πτέρυγα της Μόσχας όταν παρουσιάστηκε η ευκαιρία». Σύμφωνα με τον επίσκοπο, καθώς η Ουκρανία κατακτάται, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία θα πρέπει να αφαιρέσει τις επισκοπές της από την UOC και να τις μεταφέρει στη Μόσχα. «Δεν βλέπει άλλη λύση». Ο ιεράρχης είναι πεπεισμένος ότι «δεν πρέπει να υπάρχει ίχνος Θεοφανίας».

Σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό κανάλι Day, ο Μητροπολίτης Λεωνίδας δηλώνει ότι οι ηγέτες της UOC έχουν διαπράξει «προδοσία της Μητέρας Εκκλησίας» και κατά συνέπεια, θα «καταδικαστούν και θα τιμωρηθούν».

Ωστόσο, ο Έξαρχος της Αφρικής μιλά περισσότερο για τις διοικητικές πτυχές της «σχέσης» με την UOC. Και υπάρχουν ιερείς που φέρνουν κάτω από αυτές τις πτυχές μια ολόκληρη «θεολογική» ιδεολογική πλατφόρμα, όπου κατηγορούν την ιεραρχία της UOC ότι σχεδόν αρνείται τον Χριστό. Και δεδομένου ότι τέτοιες απόψεις προωθούνται σε αρκετά υψηλό επίπεδο, προτείνουμε να τις αναλύσουμε λεπτομερέστερα.

Στις 3 Ιουλίου 2023, το κανάλι GOLOS EU στο YouTube δημοσίευσε συνέντευξη με τον πρωθιερέα Andrei Novikov, υπάλληλο της εξαρχίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αφρική, μέλος της Συνοδικής Βιβλικής και Θεολογικής Επιτροπής, απόλυτα αφιερωμένη στην κατάσταση γύρω από την UOC. Προτείνουμε να αναλύσουμε τις κύριες θέσεις του π. Αντρέι και να εντοπίσουμε πόσο έγκυρα είναι τα επιχειρήματά του. Αλλά πρώτα, ας εκφράσουμε μερικά αδιαμφισβήτητα γεγονότα:

• Στις 24 Φεβρουαρίου 2022, η Ρωσία ξεκίνησε πόλεμο κατά της Ουκρανίας και του λαού της, κατά τη διάρκεια του οποίου κατέλαβε ορισμένα εδάφη της.
• Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας, εκπροσωπούμενη από την ιεραρχία, υποστήριξε αυτόν τον πόλεμο και κάλεσε τους πιστούς να συμμετάσχουν σε αυτόν.
• Κανένας Άγιος Πατέρας της Εκκλησίας δεν δικαιολογεί έναν επιθετικό πόλεμο. Οι θετικές δηλώσεις των Αγίων Πατέρων για τον άθλο των όπλων ισχύουν μόνο για εκείνους που υπερασπίζονται τον εαυτό τους.
  
  

Το ερώτημα πόσο, με όλα αυτά, η ίδια η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία παρέμεινε πιστή στο Ευαγγέλιο και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας, θα το αφήσουμε στη κρίση καθενός από τους αναγνώστες. Τώρα οι κύριες θέσεις του π. Ανδρέα.

Η Σύνοδος της UOC στις 27.05.2022 στη Θεоφάνια δεν εξέφρασε τη βούληση της UOC;
Ο π. Αντρέι δηλώνει: «Μερικοί επίσκοποι που δεν συμφωνούσαν με τα απελευθερωμένα εδάφη (δηλαδή τα ουκρανικά εδάφη που καταλήφθηκαν από τη Ρωσική Ομοσπονδία) απλώς αρνήθηκαν τη συμμετοχή σε αυτή τη Σύνοδο. Κάποιος ο ίδιος αρνήθηκε. Οι φωνές εκείνων που ήταν εναντίον της καταπνίγηκαν. Με μια τόσο ισχυρή προσπάθεια της ηγεσίας της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, οι αποφάσεις προωθήθηκαν».

Δυστυχώς, ο π. Ανδρέας είπε ψέματα, αν και ίσως όχι σκόπιμα. Αυτό το ψέμα χρησιμοποιείται εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο, από τη Σύνοδο της Θεοφανίας. Έχει ήδη εκτεθεί πολλές φορές, αλλά συνεχίζει να επαναλαμβάνεται από εκείνους που είναι άνετοι και ευχαριστημένοι με αυτό. Το πώς πραγματοποιήθηκε πραγματικά το Συμβούλιο μπορεί να βρεθεί στο άρθρο "Σε πρώτο πρόσωπο: Αλήθεια και ψέματα για το Συμβούλιο της UOC". Εδώ θα περιοριστούμε σε μια σύντομη δήλωση του συντάκτη του άρθρου, ο οποίος συμμετείχε στη Σύνοδο: «Όλοι από εκείνους που συγκεντρώθηκαν στην εκκλησία πήραν το μικρόφωνο. Μίλησαν χωρίς κανονισμούς, είπαν όλα όσα σκέφτονταν και για όλα όσα πονάνε». Πρέπει να προστεθεί ότι όσοι δεν μπόρεσαν να φτάσουν αυτοπροσώπως στη Θεοφανία συμμετείχαν μέσω βιντεοσύνδεσης. Ούτε ένα άτομο δεν στερήθηκε τη συμμετοχή στη Σύνοδο.

Υπάρχει μια άλλη απόδειξη ότι η Σύνοδος στη Θεοφάνια εξέφρασε πραγματικά τη γνώμη της UOC, και ότι οι αποφάσεις του αποδείχθηκαν σωστές. Αυτή είναι η υποδοχή αυτών των αποφάσεων από την πληρότητα της UOC. Η Εκκλησία μας έχει πάρει αυτές τις αποφάσεις και ζει σύμφωνα με αυτές. Ακόμη και επισκοπές στα κατεχόμενα εδάφη. Εξάλλου, το Συμβούλιο της Θεοφανίας τους έδωσε το δικαίωμα να αποφασίζουν ανεξάρτητα για τα θέματα της ζωής τους.

Μπορεί να υπάρξει σύνδεση με τον Χριστό μόνο μέσω της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας;
Ο π. Andriy λέει: «Σύμφωνα με τον Χάρτη του Πατριάρχη Αλεξίου Β ́ του 1990, μέσω της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, η Ουκρανική Ορθόδοξη Εκκλησία πραγματοποιεί τη σύνδεσή της με την Οικουμενική Ορθοδοξία και επομένως με την Κεφαλή της Εκκλησίας, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό». Ο ιερέας υποστηρίζει ότι μόνο μέσω της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (σύμφωνα με τον Χάρτη) μπορεί η UOC να έχει σχέση με τον Χριστό, ότι δηλαδή, έχοντας απομακρυνθεί από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, η UOC είναι «εναντίον της αλήθειας του Θεού, εναντίον της αλήθειας του Θεού και επομένως εναντίον του ίδιου του Θεού».

Εδώ είναι σκόπιμο να παραθέσουμε το σχόλιο του συντάκτη του κειμένου του Χάρτη, από τον ηγούμενο Innokenty (Pavlov), που έκανε λίγο πριν από το θάνατό του το 2020: «Θυμάμαι, ο Κύριλλος (ο σημερινός πατριάρχης της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, - Ed.) με καλεί και μου λέει: «Λοιπόν, γράψτε τον Τόμο για την ανεξαρτησία και την αυτονομία της Ουκρανικής Εκκλησίας». Είπα: «;Βλαντίκα, γιατί, αν υπάρχει ένα τέτοιο ιστορικό αίτημα, να μην της δώσετε αυτοκεφαλία;» «Όχι, όχι, - απαντά - αυτή η λέξη δεν πρέπει να υπάρχουν, μόνο «ανεξαρτησία» και «αυτονομία» στην εσωτερική διαχείριση». Και με την Παγκόσμια Ορθόδοξη Εκκλησία, σημαίνει ότι είναι ενωμένη μέσω της Ρωσικής Εκκλησίας. Λοιπόν, σκέφτηκα, αυτό δεν συμβαίνει, αυτό δεν έχει συμβεί στην ιστορία. Και εδώ παίζουν με αυτές τις λέξεις. Το κατάλαβα με αυτόν τον τρόπο: ξέρετε, υπήρχε ένα τέτοιο παιχνίδι ακόμη και πριν από την επανάσταση «ναι και όχι, μην λέτε». Εδώ είναι το ίδιο – «ναι και όχι, μην λέτε».

Πουθενά στους κανόνες δεν αναφέρεται ότι μια Εκκλησία μπορεί να συνδεθεί με την Παγκόσμια Εκκλησία του Χριστού μέσω μιας άλλης. Η αρχική αντίληψη της Τοπικής Εκκλησίας είναι μια χριστιανική κοινότητα που περιέχει δόγματα πίστης και ηθικούς κανόνες, με επικεφαλής έναν επίσκοπο που έχει τη χάρη της αφιέρωσης από τους αποστόλους. Ιδού ένα απόσπασμα από την Επιστολή του Ιερομάρτυρος Ιγνατίου του Θεοφόρου προς τους Σμυρνιούς: «Χωρίς επίσκοπο, κανείς δεν κάνει τίποτα σχετικό με την Εκκλησία. Μόνο αυτή η Θεία Ευχαριστία πρέπει να θεωρείται αληθινή, η οποία τελείται από τον επίσκοπο ή από εκείνους στους οποίους ο ίδιος τη χορηγεί. Όπου υπάρχει επίσκοπος, πρέπει να υπάρχει λαός, όπως ακριβώς είναι ο Ιησούς Χριστός, υπάρχει η Καθολική Εκκλησία».

Λοιπόν, αν θυμηθούμε τα λόγια του συντάκτη του Χάρτη ότι η διατύπωση σχετικά με τη σύνδεση της UOC με την Ορθοδοξία μέσω της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι απλώς μια ένδειξη του σημερινού πατριάρχη ότι, σύμφωνα με τον ηγούμενο Innokenty, «αυτό δεν συμβαίνει, αυτό δεν έχει συμβεί στην ιστορία», όλα μπαίνουν στη θέση τους.

«Η UOC βρίσκεται σε δύσκολη πνευματική κατάσταση»
Ο π. Αντρέι απευθύνθηκε στην UOC με πολλές κατηγορίες για την παρακολούθηση της πολιτικής κατάστασης. Το γεγονός ότι η UOC κήρυξε την πλήρη ανεξαρτησία της από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, ο π. Αντρέι το θεωρεί σχεδόν ως προδοσία του Χριστιανισμού. Συγκεκριμένα, λέει ότι «η UOC βρίσκεται σε δύσκολη πνευματική κατάσταση», ότι η UOC θα πρέπει να «επιστρέψει στην κανονική ομολογία της ορθόδοξης πίστης», επειδή «τότε αύριο μπορούμε να πούμε ότι ο Χριστός μπορεί να απαρνηθεί».

Ωστόσο, τι αποκήρυξε η UOC; Δεν παραβίασε ούτε ένα δόγμα ούτε έναν εκκλησιαστικό κανόνα. Για να επαναλάβω, δεν υπάρχουν καθολικά δεσμευτικοί κανόνες που θα ρύθμιζαν διάφορα εκκλησιαστικά και διοικητικά καθεστώτα, αυτοκεφαλία, αυτονομία, αυτοδιοικούμενη Εκκλησία και ούτω καθεξής. Όλα αυτά ρυθμίζονται σε σχέση με μια συγκεκριμένη περίπτωση και σε μια συγκεκριμένη ιστορική κατάσταση και μπορούν να αλλάξουν στο πλαίσιο πραγματικά δεσμευτικών κανόνων. Και ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με την «κανονική ομολογία της Ορθοδόξου πίστεως».

Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου γιατί η UOC διαχωρίστηκε από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία με τέτοια ευκολία, ο π. Αντρέι είπε: «Υπήρξε πνευματική πτώση. Η UOC έχει χάσει την κατανόησή της για το τι είναι η Εκκλησία, ότι δεν είμαστε ένα πολιτικό κόμμα που προσαρμόζεται στην τρέχουσα κατάσταση και επίσης ότι ολόκληρη η ιστορία της Εκκλησίας είναι μια ιστορία αντίθεσης στο πνεύμα του κόσμου, το πνεύμα αυτής της εποχής».

Αλλά δεν είναι όλα αυτά τα λόγια για τη σημερινή Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία; Κατά τη διάρκεια αυτού του βάναυσου πολέμου, θύματα του οποίου ήταν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας δεν απέδειξε την πίστη της στο ρωσικό κράτος και όχι στον Θεό με τις εντολές Του «ου  φονεύσεις», «ου κλέψεις»; Δεν είναι η υποστήριξη της ιεραρχίας της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας για αυτόν τον πόλεμο η ίδια η «πνευματική πτώση» για την οποία μιλάει ο π. Αντρέι;

Η δικαιοσύνη του Θεού δεν συνίσταται στην τήρηση των κανόνων της διοικητικής υποταγής, αλλά στην εκπλήρωση των εντολών του Χριστού, του λόγου Του, της διδασκαλίας Του.

Το ακολουθούν στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, διατηρώντας την εξουσία τους στις δολοφονίες και τις συλλήψεις κάποιου άλλου; Το ερώτημα είναι ρητορικό.

Θα ήταν δυνατό να μιλήσουμε για την πνευματική πτώση της UOC μόνο αν υποκύψει στις δυνάμεις που υπάρχουν και πάει να ενωθεί με την OCU. Αλλά η UOC υφίσταται πραγματικές διώξεις: ποινικές διώξεις των ιεραρχών της, βίαιες καταλήψεις εκκλησιών, βία κατά των πιστών, δυσφήμιση στα μέσα ενημέρωσης και οτιδήποτε άλλο. Και όλα αυτά για χάρη της παραμονής στην αληθινή ορθόδοξη πίστη. Αλλά πόσο βολικό θα ήταν το 2018 να συμφωνήσουμε με τους όρους εξουσίας, να αναγνωρίσουμε το πρωτείο του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως, να κάνουμε τα στραβά μάτια στην έλλειψη κανονικών χειροτονιών μεταξύ των «επισκόπων» της OCU και να τις απορροφήσουμε (τελικά, η UOC είναι πολύ μεγαλύτερη από την OCU). Αλλά η UOC προτιμά να ακολουθεί το μονοπάτι της εξομολόγησης, παρά το μονοπάτι των συμφωνιών με τη συνείδησή της.

Η σημερινή κατάσταση και οι σοβιετικές διώξεις
Ο π. Andriy προσπάθησε να συγκρίνει την τρέχουσα κατάσταση στην Ουκρανία με τη δεκαετία του 1920, λέγοντας ότι ήταν πιο δύσκολο τότε και ο πατριάρχης μνημονευόταν.

«Ας θυμηθούμε την κατάσταση με τους μπολσεβίκους, με τις διώξεις της δεκαετίας του 1920. Ήταν τρομερό να τιμούμε τη μνήμη του Πατριάρχη. Οι Τιχωνίτες, όσοι ανήκαν στην κανονική Εκκλησία, οι οποίοι μνημόνευαν τον Πατριάρχη Τύχωνα, θανατώθηκαν απλώς και μόνο επειδή τιμούσαν αυτό το όνομα, ρίχτηκαν σε στρατόπεδα, στις πιο σοβαρές εξορίες, κατέστρεψαν ναούς ή τους παρέδωσαν σε σχισματικούς. Αυτές οι διώξεις ήταν χειρότερες από ό,τι συμβαίνει τώρα στην Ουκρανία. Παρ 'όλα αυτά, οι άνθρωποι πήγαν και το αγάπησαν ως ιερό, πήγαν σε τέτοιους ναούς. Και η μνημόνευση του Πατριάρχη ήταν ο πιο σημαντικός δείκτης του ανήκειν στην αληθινή Εκκλησία», δήλωσε ο π. Ανδρέας.

Είναι κατάλληλη μια τέτοια σύγκριση; Ας θυμηθούμε, ευλόγησε ο Πατριάρχης Τύχων τους πιστούς να πάνε σε μια ξένη χώρα και να σκοτώσουν τους αδελφούς τους; Υποσχέθηκε ο Πατριάρχης Τύχων συγχώρεση των αμαρτιών γι' αυτό; Έκανε κάποια συμφωνία με τις αρχές;

Όχι, ο άγιος στάθηκε στο πλευρό των θυμάτων, όχι των επιτιθέμενων, στο πλευρό των διωκόμενων, όχι των διωκτών, και αυτό, μεταξύ άλλων, καθόρισε την υψηλή εξουσία του μεταξύ των πιστών. Πράγματι, η μνημόνευση του Πατριάρχη Τύχωνα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως δείκτης του ανήκειν στην αληθινή Εκκλησία, αλλά η μνημόνευση του Πατριάρχη Κυρίλλου είναι ένας δείκτης για ποιο πράγμα; Ανήκετε στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία σήμερα προφανώς και ανοιχτά στέκεται στο πλευρό των επιτιθέμενων, οι οποίοι έχουν ήδη σκοτώσει χιλιάδες πιστούς της UOC, έχουν καταστρέψει εκατοντάδες εκκλησίες τους; Ποιος σήμερα επιλέγει το τελευταίο μεταξύ της πιστότητας στον Χριστό και της πίστης στο ρωσικό κράτος; Όλα αυτά είναι πικρά, δυσάρεστα ερωτήματα, αλλά δείχνουν πόσο δόκιμο είναι να συγκρίνουμε τον π. Ανδρέα με την κατάσταση πριν από εκατό χρόνια.

Το Μύρο, ο Πατριάρχης και η Διοικούσα Σύνοδος
Ο π. Αντρέι αντιτίθεται στην επανέναρξη του κόσμου στην Ουκρανία και λέει ότι όταν παρασκευάστηκε μύρο στο Κίεβο πριν από την επανάσταση, τότε ήταν «με την ευλογία της Ιεράς Κυβερνητικής Συνόδου» και επομένως όλα ήταν νόμιμα και σωστά. Και αν παρασκευάστηκε μύρο χωρίς ευλογία από τη Μόσχα, θα είναι ένα σημάδι διάσπασης.

Αλλά, πρώτα, πρέπει να θυμόμαστε ποια είναι η ίδια η ουσία του κόσμου. Όπως γνωρίζετε, αρχικά, κατά το Βάπτισμα, η χάρη του Αγίου Πνεύματος μεταδόθηκε στα νέα μέλη της Εκκλησίας με χειροθεσία από τους αποστόλους και στη συνέχεια από τους επισκόπους. Και μόνο με την πάροδο του χρόνου, ως υποκατάστατο της χειροθεσίας ενός επισκόπου στους νεοβαπτισμένους, άρχισε να χρησιμοποιείται το χρίσμα, το οποίο προετοιμάζεται και καθαγιάζεται με ειδική τελετή από μια σύνοδο επισκόπων, συνήθως με επικεφαλής τον πρώτο επίσκοπο. Δηλαδή, κατ 'αρχήν, κάθε επίσκοπος, λόγω της επισκοπικής χειροτονίας του, έχει τη δυνατότητα να μεταδίδει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, αν και σήμερα ακόμη και οι επίσκοποι προτιμούν να χρησιμοποιούν το χρίσμα. Επομένως, δεν υπάρχει τίποτα παράνομο ή μη κανονικό στο γεγονός ότι οι Ουκρανοί επίσκοποι παρασκεύασαν και καθαγίασαν μύρο στο Κίεβο.

Δεύτερον, είναι αξιοσημείωτο ότι ο π. Αντρέι, σχεδόν καθ' όλη τη διάρκεια της συνέντευξης, αναφέρεται στην ιερότητα της μορφής του πατριάρχη, του οποίου η πιστότητα σημαίνει πίστη στην Εκκλησία. Αλλά όταν μιλάει για τον κόσμο στο Κίεβο πριν από την Επανάσταση του 1917, αναφέρει την Ιερά Διοικούσα Σύνοδο, η οποία αντικατέστησε τον πατριάρχη στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία για διακόσια χρόνια. Αυτό που ασφαλώς δεν γνωρίζει το κανονικό δίκαιο της Εκκλησίας είναι ένας τέτοιος θεσμός και ακόμη περισσότερο η ιεροποίησή του.

Επιπλέον, στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία για 200 χρόνια όχι μόνο δεν υπήρχε πατριάρχης, αλλά δεν συγκλήθηκαν σύνοδοι, γεγονός που παραβίασε την αρχή της συνοδικότητας. Τα μέλη της Ιεράς Συνόδου διορίζονταν από τον αυτοκράτορα και καθοδηγούνταν από έναν κοσμικό αξιωματούχο, τον επικεφαλής πληρεξούσιο, επίσης διορισμένο από τον βασιλιά. Ιστορικά, μεταξύ αυτών των αξιωματούχων ήταν οι Ελευθεροτέκτονες, μη πιστοί και ελεύθεροι στοχαστές.

Αν είναι «σωστό» το μύρο που παρασκευάζεται από την «ευλογία» του προϊσταμένου, τότε το μύρο που παρασκευάζεται από τον Προκαθήμενο και τους επισκόπους της UOC δεν είναι;

Σχετικά με τα μυστήρια «σε καταδίκη»
Ο π. Αντρέι Νόβικοφ υποστηρίζει ότι οι κληρικοί και οι λαϊκοί της UOC που συμμετέχουν στις θείες λειτουργίες (χωρίς να μνημονεύουν τον Πατριάρχη της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας) «δέχονται όλα τα μυστήρια ως καταδίκη, επειδή γνωρίζουν ότι με την εκτέλεση μιας λειτουργίας χωρίς να μνημονεύουν τον Πατριάρχη, διαπράττουν μια σοβαρή αμαρτία. Αμαρτία για την οποία, σύμφωνα με τους κανόνες, επιβάλλεται βαριά εκκλησιαστική τιμωρία».

Πρώτον, είναι σκόπιμο να υπενθυμίσουμε την ίδια «συνοδική περίοδο» στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν η Εκκλησία διοικούνταν από έναν κοσμικό προϊστάμενο και όχι από έναν πατριάρχη. Δεν υπήρχαν μυστήρια «σε καταδίκη»;

Δεύτερον, εδώ είναι η δημοσίευση του διάσημου π. Andrei Tkachev αμέσως μετά τη Σύνοδο: «Σε όσους ανησυχούν για πιθανή διάσπαση με την UOC. Παρακαλώ χαμηλώστε τους τόνους. Εάν οι ιερείς δεν μνημονεύουν τον Πατριάρχη, τότε αυστηρά κανονικά, δεν έχει συμβεί τίποτα. Η εκκλησιολογία λέει και διδάσκει ότι ένας ιερέας που ζει σε ένα υπό όρους Mirgorod, προκειμένου να είναι σε ενότητα με την πληρότητα της Εκκλησίας, πρέπει να μνημονεύει τον επίσκοπο της Πολτάβα. Και αυτό είναι. Και ο ίδιος Επίσκοπος της Πολτάβα, για την ενότητα με το πλήρωμα της Εκκλησίας, πρέπει να εξυψώσει το όνομα του πρώτου ιεράρχη στη χώρα του, δηλαδή σήμερα είναι ο Ονούφριος. Και αυτό είναι. Και ο Ονούφριος θα πρέπει να μνημονεύει είτε μόνο τον Πατριάρχη Μόσχας είτε όλους τους Πατριάρχες, σίγουρα συμπεριλαμβανομένου του Πατριάρχη Μόσχας (ανάλογα με το καθεστώς της Εκκλησίας στην Ουκρανία)».

Και ούτε λέξη για τα «μυστήρια της καταδίκης».

Ξένες ενορίες και σύνορα της UOC
Ο π. Andriy κατηγορεί την UOC ότι δημιούργησε τις δικές της ενορίες στο εξωτερικό για να διακονήσει τους Ουκρανούς Ορθόδοξους Χριστιανούς που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα για να ξεφύγουν από τον πόλεμο. Το βλέπει αυτό ως άλλο ένα σημάδι των «σχισματικών» δραστηριοτήτων της UOC. «Μόνο μια Τοπική Εκκλησία μπορεί να έχει ενορίες εκτός των κανονικών ορίων της», λέει.

Αλλά για άλλη μια φορά επαναλαμβάνουμε: δεν υπάρχουν κανόνες στους οποίους θα διατυπώνονταν τα δικαιώματα των αυτονομιών, των αυτοκεφαλιών ή άλλων εκκλησιαστικών καθεστώτων. Υπάρχει μόνο απαγόρευση χειροτονίας κληρικών και διεξαγωγής εκκλησιαστικών δραστηριοτήτων σε ξένα κανονικά εδάφη. Η UOC δεν παραβιάζει καθόλου αυτή την απαγόρευση. Δημιουργούμε τις ενορίες μας μόνο σε εκείνες τις χώρες στις οποίες δεν υπάρχει ιστορική Ορθοδοξία, για παράδειγμα, στη Γερμανία, τη Μεγάλη Βρετανία, το Βέλγιο και ούτω καθεξής. Στις χώρες αυτές, πολλές Εκκλησίες διακονούν τη διασπορά τους. Γιατί λοιπόν δεν μπορεί η UOC να το κάνει αυτό;

Φυσικά, ο π. Andriy θέλει οι Ουκρανοί που διέφυγαν από τη φρίκη του πολέμου να τραφούν στις ενορίες της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία ευλόγησε αυτόν τον πόλεμο, να προσευχηθούν εκεί για τις ρωσικές αρχές και τον στρατό που έφεραν τόσο κακό στη γη τους. Αλλά δεν καταλαβαίνει η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία ότι αυτό είναι αδύνατο;

Όχι χωρίς ενδιαφέρον ένα περιστατικό. Σχολιάζοντας το άνοιγμα των ενοριών στο εξωτερικό, ο π. Αντρέι είπε ότι σύμφωνα με τα έγγραφα της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, «τα σύνορα της UOC περιορίζονται στο έδαφος του κράτους της Ουκρανίας». Αλλά αν είναι έτσι, τότε για ποιους λόγους αφαιρούνται οι επισκοπές της UOC από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία: Κριμαίας και Μπερντιάνσκ; Εξάλλου, όλα αυτά τα έγγραφα εγκρίθηκαν σε μια εποχή που η Ουκρανία κατείχε όλα τα εδάφη της που της ανήκαν βάσει του διεθνούς δικαίου, εντός των συνόρων του 1991.

Κατηχητική κρατική υπόσταση
«Λέω πολλά για το πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος της κατηχητικής κρατικής υπόστασης. Αν δεν είχε υπερασπιστεί την Εκκλησία, τότε δεν θα υπήρχε Ορθοδοξία στην αχανή επικράτεια όπου υπάρχει τώρα η Ορθοδοξία. Επειδή αυτή η κατηχητική κρατική υπόσταση προέρχεται επίσης από τον Θεό, όπως προχωρά η Εκκλησία», δήλωσε ο Novikov.

Ο π. Αντρέι δεν κατονομάζει τη Ρωσία, αλλά είναι σαφές από τα συμφραζόμενα ότι πρόκειται για αυτήν. Αλλά στη Ρωσική Ομοσπονδία σήμερα τοποθετούνται ως κληρονόμοι της ΕΣΣΔ. Και εδώ είναι ένα απλό ερώτημα: ποιο κράτος στην ιστορία του Χριστιανισμού ήταν ο πιο άγριος και σκληρός διώκτης της Εκκλησίας; Ποιο κράτος καταστρέφει σταθερά την Εκκλησία εδώ και 70 χρόνια; Πυροβόλησε δεκάδες χιλιάδες ιερείς και εκατοντάδες χιλιάδες πιστούς; Ανατίναξε χιλιάδες ναούς;

Το να πούμε ότι η Ορθοδοξία υπάρχει χάρη σε αυτή την «κατηχητική κρατική υπόσταση» είναι τουλάχιστον παράλογο. Και σε γενικές γραμμές, αγγίζει τα όρια της βλασφημίας, διότι η Εκκλησία εξαρτάται όχι από τον Θεό, αλλά από το κράτος.

Όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο συμβαίνουν σύμφωνα με την πρόνοια του Θεού, ο οποίος ευχαριστεί τον έναν να πραγματοποιεί και επιτρέπει στον άλλο να πραγματοποιηθεί. Η Εκκλησία ζει και κινείται με τη δύναμη του Θεού, όχι με τη δύναμη του κράτους. Η Εκκλησία δεν εξαρτάται από το κρατικό σύστημα, ούτε από το οικονομικό μοντέλο, ούτε από το πολιτικό καθεστώς. Η Εκκλησία εξαρτάται από τον Θεό. Μπορεί να ζήσει και να πολλαπλασιαστεί ακόμη και σε συνθήκες εχθρότητας εκ μέρους του κράτους, όπως συνέβη κατά τα πρώτα τριακόσια χρόνια της ιστορίας της Εκκλησίας. Η κατάσταση εκείνης της εποχής εξολόθρευσε τους χριστιανούς, αλλά ο αριθμός των χριστιανικών κοινοτήτων πολλαπλασιάστηκε. Ο σπόρος του Χριστιανισμού, ο οποίος καρποφόρησε εκατονταπλάσια, ήταν το αίμα των χριστιανών μαρτύρων και καθόλου η κρατική κηδεμονία της Εκκλησίας.

Το συμπέρασμα του π. Αντρέι είναι το ίδιο με εκείνο άλλων «ριζοσπαστών» της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας – η UOC θα πρέπει να τιμωρηθεί: «Ολόκληρη η ηγεσία της UOC, οι επίσκοποι, βρίσκονται σε κατάσταση δικαιοδοσίας, δεδομένου ότι διαπράττουν κανονικά εγκλήματα υπό τη δικαιοδοσία τους, για τα οποία θα πρέπει να τιμωρηθούν αυστηρά από την Εκκλησία».

Εναπόκειται στον αναγνώστη να αποφασίσει εάν η UOC είναι «άξια» τιμωρίας και εάν οι «δικαστές» της Μόσχας έχουν ηθικό και κανονικό δικαίωμα σε αυτήν.

Αντί για επίλογο
Και αυτή η συνέντευξη, καθώς και πολλές άλλες δηλώσεις του σύγχρονου ρωσικού κλήρου, δυστυχώς, μαρτυρούν ότι πολλοί στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία ζουν στο πρότυπο της λεγόμενης «συνοδικής ευσέβειας», όπου η Εκκλησία νοείται ως διοικητική δομή με τη δική της κάθετη εξουσία, στην υπηρεσία του κράτους. Εδώ είναι πώς η μοναχή Μαρία (Skobtsova) περιγράφει αυτό το είδος ευσέβειας στο βιβλίο της «Τύποι θρησκευτικής ζωής»:

«Από την εποχή του Μεγάλου Πέτρου, η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία μας έχει γίνει χαρακτηριστικό γνώρισμα της ρωσικής κρατικής υπόστασης μεγάλης δύναμης, έχει γίνει υπηρεσία μεταξύ άλλων τμημάτων, έχει πέσει στο σύστημα των κρατικών θεσμών και έχει απορροφήσει τις ιδέες, τις δεξιότητες και τα γούστα της εξουσίας. Το κράτος την πατρονάρει, την τιμωρεί για εκκλησιαστικά εγκλήματα και απαιτεί κατάρες για κρατικά εγκλήματα. Το κράτος διόριζε εκκλησιαστικούς ιεράρχες, παρακολουθούσε τις δραστηριότητές τους με τη βοήθεια του επικεφαλής πληρεξουσίου, ανέθετε στην Εκκλησία διοικητικά καθήκοντα και ενστάλαξε τις πολιτικές φιλοδοξίες και τα ιδανικά της. <... > Το σύστημα ανέπτυξε μια ειδική θρησκευτική ψυχολογία, έναν ειδικό θρησκευτικό τύπο ανθρώπων, ένα ειδικό είδος ηθικών αρχών, μια ειδική τέχνη, έναν τρόπο ζωής. Από γενιά σε γενιά, οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει στην ιδέα ότι η Εκκλησία είναι η πιο αναγκαία, η πιο υποχρεωτική, αλλά εξακολουθεί να είναι μόνο ένα χαρακτηριστικό του κράτους».

Τα λόγια του π. Αντρέι περί «κατηχητικής κρατικής υπόστασης» αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία έχει συνδεθεί σταθερά με το ρωσικό κράτος. Αν αυτό είναι καλό ή κακό, εναπόκειται στους Ρώσους ιερείς να αποφασίσουν, είναι δική τους επιλογή.

Αλλά είναι προφανές ότι η UOC σε καμία περίπτωση δεν θέλει να εμπλακεί στο ρωσικό κράτος. Και ίσως αυτό το κίνητρο να είναι το κύριο στις αποφάσεις της Συνόδου της Θεοφανίας σχετικά με τη ρήξη με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, και καθόλου «δειλία», «φλερτ με τις ουκρανικές αρχές» και «προδοσία», όπως συχνά μεταδίδεται στα ρωσικά μέσα ενημέρωσης.

Η UOC δεν θέλει να είναι χαρακτηριστικό της ουκρανικής κρατικής υπόστασης.

Και αυτό σημαίνει ότι η UOC πρέπει να επιστρέψει σε αυτά τα ιδεώδη του Ευαγγελίου, στην κατανόηση της Εκκλησίας που αρχικά καθορίστηκε σε αυτήν από τον Κύριο Ιησού Χριστό. Η UOC προσπαθεί να το κάνει αυτό, και όλες οι επιθέσεις εναντίον της, τόσο από τις ουκρανικές αρχές όσο και από τον ρωσικό κλήρο, τονίζουν για άλλη μια φορά την αλήθεια των λόγων του Αποστόλου Παύλου: «Αλλά και όσοι θέλουν να ζουν με την ευσέβειαν, που διδάσκει και εμπνέει ο Ιησούς Χριστός, θα υποστούν διωγμούς» (Β ́ Τιμ. 3:12).