Παιχνίδια Εκκλησ. Θρόνων: Βαρθολομαίος εξαιρείται του νόμου και ξεχασιάρης

Ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος είναι βέβαιος ότι δεν υπόκειται στη δικαιοδοσία άλλων Εκκλησιών. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Την 1η Σεπτεμβρίου 2023, κατά την εορτή της Ινδίκτου (η εκκλησιαστική πρωτοχρονιά) σύμφωνα με το νέα μόδα, ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος εκφώνησε μια εκφραστική ομιλία παρουσία του Σεργκέι Ντουμένκο, στην οποία δήλωσε ότι το Φανάρι δεν υπόκειται στη δικαιοδοσία άλλων Εκκλησιών, είπε ότι δεν θα υπάρξει Πανορθόδοξη Σύνοδος λόγω της Ουκρανίας, επέκρινε τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία για την «παράλογη» ρήξη της ευχαριστιακής κοινωνίας και είπε πόσοι στρατιώτες των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας έχασαν τη ζωή τους στον πόλεμο.

Κάνουμε τα πάντα σωστά και δεν είναι δουλειά σας, σκλάβοι, να μας κρίνετε
«Εμείς από της πλευράς μας κάνουμε αυτό το οποίο πιστεύουμε ότι είναι σωστό. Μας προκαλούν και μας προσκαλούν διάφορες αδελφές Εκκλησίες να συγκαλέσει και πάλι το Οικουμενικό Πατριαρχείο μία Πανορθόδοξο Διάσκεψη ή μία Σύναξη των Ορθοδόξων Προκαθημένων για να επιληφθεί του Ουκρανικού εκκλησιαστικού θέματος και το Πατριαρχείο μας απορρίπτει αυτές τις προτάσεις διότι δεν είναι διατεθειμένο να θέσει υπό την κρίση των άλλων Εκκλησιών μία Κανονική Πράξη (σ.σ. Τόμος της OCU), την οποία εκτέλεσε το ίδιο... δεν πρόκειται να συγκαλέσουμε Πανορθόδοξο Σύνοδο, ούτε Σύναξη Προκαθημένων, διότι δεν έχουμε καμμία διάθεση να θέσουμε της αποφάσεις και τις πρωτοβουλίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου υπό την κρίση της νέας εκκλησιολογίας», δήλωσε ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος.

Είπε για άλλη μια φορά ότι το Φανάρι έκανε τα πάντα σωστά με τον Τόμο για τους μη χειροτονημένους Ουκρανούς και δεν θα συγκαλέσει καμία Πανορθόδοξη Σύνοδο για το ουκρανικό πρόβλημα. Και αν ο κ.κ. Βαρθολομαίος δεν είπε τίποτα νέο για την ίδια τη Σύνοδο, τότε η θέση για τη «μη δικαστικής αρμοδιότητας» του Φαναρίου εκ μέρους άλλων Εκκλησιών ακούγεται αρκετά επίκαιρη. Δήλωσε ότι αποκλείει τη δικαιοδοσία του Φαναρίου επί του «δικαστηρίου της νέας εκκλησιολογίας», αναφερόμενος στη «θεολογία του πολέμου» της Ρωσικής Εκκλησίας. Και υπάρχουν πράγματι λόγοι για κριτική της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά εδώ είναι απαραίτητο να αναφέρουμε τα ακόλουθα.

1. Η υποστήριξη της Ρωσικής Εκκλησίας στον πόλεμο δεν δικαιολογεί την «ουκρανική» ανομία του επικεφαλής του Φαναρίου, ο οποίος το 2018 «διόρισε» μη χειροτονημένους άνδρες ως επισκόπους και μητροπολίτες παρά το γεγονός ότι αυτοί οι άνδρες διεξάγουν έναν «πόλεμο» εξόντωσης εναντίον της κανονικής UOC.

2. Η ανάγκη συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου συζητήθηκε όχι μόνο στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά και από τους Προκαθημένους και τους Ιεράρχες πολλών άλλων Τοπικών Εκκλησιών, οι οποίοι δεν υποστηρίζουν καθόλου τη «θεολογία του πολέμου» και επομένως δεν έχουν καμία σχέση με τη «νέα εκκλησιολογία».

3. Για να καταδικάσετε κάποιον για κάποια αμαρτία, πρέπει να είστε εντελώς απαλλαγμένοι από αυτή. Ας θυμηθούμε απλώς την επιστολή του επικεφαλής του Φαναρίου προς τον Τούρκο πρόεδρο Ερντογάν που υποστήριζε τη στρατιωτική εισβολή στη Συρία το 2018: «Από τα βάθη της καρδιάς μας προσευχόμαστε στον Παντοδύναμο Θεό ότι η επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας» θα καταστήσει δυνατή τη διασφάλιση της ειρήνης στη Συρία ... Ευχόμαστε καλή επιτυχία σε εσάς προσωπικά και στις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, εκφράζουμε την ελπίδα ότι η επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας» θα φέρει την ειρήνη στην περιοχή και θα αποτελέσει ελπίδα για ένα ασφαλές μέλλον για τους ανθρώπους».

Ως αποτέλεσμα αυτής της στρατιωτικής επιχείρησης, χιλιάδες Κούρδοι σκοτώθηκαν και εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες έχασαν τα σπίτια τους. Ναι, στην Ουκρανία όλα βρίσκονται σε μεγαλύτερη κλίμακα. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι ο Τούρκος πολίτης κ.κ. Βαρθολομαίος υποστηρίζει την επιθετικότητα της Τουρκίας με τον ίδιο τρόπο που ο Πατριάρχης κ.κ. Κύριλλος εγκρίνει την επιθετικότητα της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Έτσι, ο ίδιος ο επικεφαλής του Φαναρίου δεν είναι καθόλου ξένος προς την ίδια τη «νέα εκκλησιολογία» για την οποία κατηγορεί με τόσο ενθουσιασμό τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Επομένως, αν απορρίψουμε το ανάρμοστο ηθικολογικό πάθος του κ.κ. Βαρθολομαίου, στην ουσία βλέπουμε μόνο μια άλλη εκδήλωση του φαναριώτικου παπισμού: λένε, δεν είναι δουλειά σας, σκλάβοι, να κρίνετε τον αφέντη.

Μόνο εμείς, οι κυρίαρχοι, επιτρέπεται να διακόψουμε την ευχαριστιακή κοινωνία
«Η διακοπή της Κοινωνίας από μέρους της Εκκλησίας της Ρωσσίας εις βάρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, <> είναι απαράδεκτη, ανεξήγητη. Δεν μπορούμε να έχουμε την Θεία Ευχαριστία ως εργαλείον για να πιέζομεν αλλήλους και να εξαναγκάζουμε τις άλλες Εκκλησίες να συμβαδίζουν με την καινούργια αυτή εκκλησιολογία», δήλωσε ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος.

Υπενθυμίζεται ότι η απόφαση να διακοπεί η ευχαριστιακή κοινωνία της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και της UOC ελήφθη μετά τις ενέργειες του Φαναρίου στην Ουκρανία, οι οποίες ως αποτέλεσμα οδήγησαν σε καταστολή και πραγματική δίωξη της επισκοπής, του ιερατείου και των πιστών της UOC.

Αλλά, και πάλι, για να κατηγορήσετε κάποιον για λανθασμένες ενέργειες, πρέπει να είστε πρότυπο για αυτές τις ενέργειες.

Ας θυμηθούμε εν συντομία μερικά γεγονότα σχετικά με τέτοιες ενέργειες της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης κατά τη διάρκεια του πρωτείου του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου.

Το έτος 1993. Ο επικεφαλής του Φαναρίου συγκαλεί «Ελληνική» Σύνοδο με τη συμμετοχή των Εκκλησιών της Αλεξάνδρειας, της Ελλάδας και της Κύπρου, αφιερωμένη στην καταδίκη του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Διοδώρου. Ο τυπικός λόγος για τη σύγκληση της Συνόδου ήταν η απόφαση της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων να δημιουργήσει ενορίες στην Αυστραλία, τη διασπορά των οποίων το Φανάρι θεωρούσε «δική του». Μία από τις αποφάσεις αυτής της Συνόδου ήταν η διακοπή της ευχαριστιακής κοινωνίας με τον Πατριάρχη της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων.

Μια παρόμοια ιστορία συνέβη στην Εκκλησία της Ελλάδος το 2004, όταν το Φανάρι διέκοψε την ευχαριστιακή κοινωνία με τον Αρχιεπίσκοπο κ.κ. Χριστόδουλο λόγω διαφωνιών σχετικά με το διορισμό και την έγκριση των επισκόπων των λεγόμενων «νέων εδαφών», τα οποία έχουν διπλή υποταγή: τις Εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης και της Ελλάδας. Λόγω της πίεσης του κ.κ. Βαρθολομαίου, οι Έλληνες αναγκάστηκαν να κάνουν παραχωρήσεις.

Επομένως, τα σημερινά λόγια του επικεφαλής του Φαναρίου, λένε, «δεν μπορούμε να έχουμε την Θεία Ευχαριστία ως εργαλείον για να πιέζομεν αλλήλους», φαίνονται, για να το θέσω ήπια, κυνικά. Εξάλλου, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος ασχολήθηκε με αυτήν ακριβώς την πίεση. Πιο συγκεκριμένα, ήταν αυτός που εισήγαγε αυτή την πρακτική ως «όπλο» εναντίον άλλων Εκκλησιών.

Μικροί «ουκρανικοί» χειρισμοί
«… η απόδοσις της Αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας, με τα 44 εκατομμύρια πιστών, ήταν μέσα στο πλαίσιο των δικαιωμάτων και των διακονικών ευθυνών του Οικουμενικού Πατριαρχείου... Ο αδελφός Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας είναι ο παθών (σ.σ. από τον πόλεμο). Βλέπει το ποίμνιό του να αποδεκατίζεται, οι πόλεις και τα χωριά να καταστρέφονται, ναοί, σχολεία, και νοσοκομεία να ισοπεδώνονται…», δήλωσε ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος.

Η Ουκρανία επισήμως έχει τώρα περίπου 29 εκατομμύρια κατοίκους. Δεν υπάρχουν τόσοι πολλοί εκκλησιαζόμενοι Ορθόδοξοι ανάμεσά τους. Και σίγουρα ο Ντουμένκο έχει μερικούς από αυτούς. Στην OCU, εξαιρουμένων των κατασχεμένων εκκλησιών της UOC, υπάρχουν περίπου 6,5 χιλιάδες ενορίες, η συμμετοχή των οποίων είναι πολύ αδύναμη. Και αν υπάρχουν 60-80 χιλιάδες πραγματικοί ενορίτες στην OCU σε όλη τη χώρα, αυτός είναι ένας πολύ αισιόδοξος αριθμός. Στην UOC, σύμφωνα με τις αρχές, υπάρχουν περίπου 6 εκατομμύρια και είναι οι πιστοί της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που υπέφεραν περισσότερο από τον πόλεμο.

Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, περίπου 240 εκκλησίες καταστράφηκαν μερικώς ή ολοσχερώς στην UOC και 36 στην OCU.

Από πού ανέλαβε ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος τέτοιους χειρισμούς; Η απάντηση είναι απλή: στο «σύστημα ειρήνης» του η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας δεν υπάρχει καθόλου. Σε αυτό, όλοι οι ναοί και οι πιστοί ανήκουν στη δομή του Ντουμένκο. Κατά συνέπεια, ο  κ.κ. Βαρθολομαίος στην Ουκρανία έκανε τα πάντα σωστά και τίποτα δεν χρειάζεται να αλλάξει. Αποφάσισε να θέσει προς όφελός του ακόμη και τα δεινά των Ουκρανών λόγω της εισβολής στη Ρωσική Ομοσπονδία.

Παραπληροφόρηση σχετικά με τις στρατιωτικές απώλειες της Ουκρανίας
«Σε αυτόν τον πόλεμο σκοτώθηκαν περί τις εκατό χιλιάδες Ουκρανοί στρατιώτες και αμέτρητοι άμαχοι. Επαναλαμβάνω, πρόκειται για τραγωδία. Αυτό, φυσικά, έχει επίσης αντίκτυπο στις σχέσεις των αντίστοιχων Ορθόδοξων αδελφών Εκκλησιών», δήλωσε ο επικεφαλής του Φαναρίου.

Πιο πρόσφατα, ο γραμματέας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας Ντανίλοφ αποκάλεσε «παραπληροφόρηση» ότι ο αριθμός των δυτικών μέσων ενημέρωσης σχετικά με τις ουκρανικές απώλειες (σκοτώθηκαν) ανέρχεται σε 70 χιλιάδες. Από πού πήρε αυτόν τον αριθμό είναι ασαφές. Αλλά είναι σαφές ότι από την πλευρά του αυτή είναι μια νέα προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί ο πόλεμος στην Ουκρανία ως όπλο στον αγώνα κατά της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Εξ ου και η φράση ότι οι Ουκρανοί που πέθαναν στον πόλεμο «επηρεάζουν τις σχέσεις μεταξύ των αντίστοιχων Ορθοδόξων αδελφών Εκκλησιών».

Συμπεράσματα

Το 2018, το Φανάρι, αφού παρέδωσε τον Τόμο σε ανθρώπους χωρίς αξιοπρέπεια, έδωσε το πράσινο φως για την καταστολή κατά της κανονικής Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Δεν τόλμησαν μερικοί στον ορθόδοξο κόσμο να καταδικάσουν ανοιχτά αυτό το βήμα, αλλά το ηθικό κύρος του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου έπεσε καταστροφικά. Ήταν προφανές σε όλους ότι το Φανάρι ενήργησε ως άνομος επιτιθέμενος εδώ.

Αλλά μετά ήρθε το 2022, όταν η Ρωσική Ομοσπονδία εισέβαλε στην Ουκρανία. Κατεστραμμένα προάστια του Κιέβου, Zhytomyr, Chernihiv, Sumy, Kharkiv, Zaporozhye, κλπ. Θάνατοι και δεινά του άμαχου πληθυσμού της Ουκρανίας. Και η ROC πήρε τη γνωστή θέση σε αυτή την κατάσταση.

Αυτή η θέση της Ρωσικής Εκκλησίας ήταν απλώς ένα ανεκτίμητο δώρο για το Φανάρι. Στο υπόβαθρό του, όλα τα κανονικά εγκλήματα του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου ξαφνικά κάπως ξεθώριασαν και έγιναν κάτι «όχι τόσο πολύ» και τρομερό.

Και τώρα το Φανάρι ήδη παραληρεί για μια «νέα εκκλησιολογία», εξαιτίας της οποίας «δεν προτίθεται» να υποβάλει τις αποφάσεις του στην κρίση των άλλων Τοπικών Εκκλησιών.

Είναι όλα αυτά εκδήλωση παπισμού; Απόλυτα.

Και τώρα βρισκόμαστε σε μια κατάσταση όπου, αφενός, αγνοείται η εντολή «ου φονεύσεις» και, αφετέρου, ο νέος «πάπας» διαπράττει ανομίες και είναι βέβαιος για τη μη δικαιοδοσία του σε άλλες Εκκλησίες. Από τη μία πλευρά, ο θάνατος και η οδύνη δικαιολογούνται από κάποιους «μεταφυσικούς» γεωπολιτικούς σκοπούς και στόχους του κράτους, και από την άλλη πλευρά, ο εκκλησιαστικός δικτάτορας δικαιολογεί τις πράξεις του από το γεγονός ότι και άλλοι αμαρτάνουν.

Και οι Ορθόδοξοι Ουκρανοί κρατήθηκαν όμηροι τέτοιων «παιχνιδιών θρόνων». Και αυτό, από τη μια, είναι πολύ δύσκολο. Από την άλλη, για κάποιο λόγο, ο Θεός έστειλε τέτοιες δοκιμασίες στους πιστούς της UOC. Και βλέπουμε ήδη ότι αυτές οι δοκιμασίες αποδίδουν καρπούς. Αυτός ο πόλεμος και ο διωγμός μετατρέπουν το Ευαγγέλιο σε εγχειρίδιο για μας. Ότι ο Χριστός είναι σήμερα πιο κοντά από ποτέ.