Εάν αύριο γίνει πόλεμος με την Τουρκία: κανονικοί δεσμοί της OCU

Μια ανάλυση του Χάρτη της OCU δείχνει την πλήρη υποταγή της στο Φανάρι. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Σήμερα, υπάρχει μόνο ένα επιτιθέμενο κράτος, και αυτό είναι η Ρωσία. Αλλά οι καιροί αλλάζουν και ο επιτιθέμενος μπορεί να αλλάξει (ή να προστεθεί κι άλλος). Τι θα συμβεί αν τα λόγια του Τούρκου προέδρου για έναν πιθανό «πόλεμο Σταυρού και ημισελήνου» γίνουν πραγματικότητα; Τι θα γινόταν αν η Ουκρανία, η οποία υποστήριζε το Ισραήλ στη σύγκρουσή του με τη Χαμάς, και η Τουρκία, η οποία υποστήριζε τους Παλαιστίνιους, βρίσκονταν σε αντίθετες πλευρές των οδοφραγμάτων; Τι θα συμβεί αν η Τουρκία, της οποίας οι πολιτικές θυμίζουν όλο και περισσότερο εκείνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, θα θυμηθεί ότι η Κριμαία κάποτε ανήκε σε αυτήν;

Φυσικά, όλοι θέλουμε να μην ξεκινήσουν ποτέ νέοι πόλεμοι, και αυτοί που έχουν ήδη αρχίσει να τελειώνουν, αλλά παρ' όλα αυτά υπάρχει η πιθανότητα. Σε γενικές γραμμές, ας ελπίσουμε ότι όλα όσα λέγονται θα παραμείνουν απλώς «φαντασιώσεις για το θέμα», αλλά εξακολουθούμε να φανταζόμαστε ποια θα μπορούσαν να είναι τα αποτελέσματα της θρησκευτικής εξέτασης του Καταστατικού Χάρτη της OCU για τους κανονικούς δεσμούς με την Τουρκία και το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως που εδρεύει στη χώρα αυτή.

Η OCU διαθέτει τρία καταστατικά έγγραφα σύμφωνα με τα οποία ασκεί τις δραστηριότητές της. Πρόκειται για τον Τόμο που εξέδωσε ο Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος στις 6 Ιανουαρίου 2019, Ο Καταστατικός Χάρτης της OCU, που εγκρίθηκε από τη λεγόμενη «Σύνοδο Τοπικής Ενοποίησης» βάσει του Τόμου που δεν έχει ακόμη εκδοθεί στις 15 Δεκεμβρίου 2018, και ο Καταστατικός (Κανονισμός) Χάρτης για τη Διακυβέρνηση της OCU, που εγκρίθηκε από τη Σύνοδο των Επισκόπων στις 27 Ιουλίου 2023. Το τελευταίο έγγραφο εγκρίθηκε με στόχο «μια πιο λεπτομερή διευθέτηση των καταστατικών θεμάτων της ζωής της OCU», πρόκειται για το πιο ογκώδες έγγραφο, έως και 76 σελίδων, το οποίο επαναλαμβάνει και περιγράφει λεπτομερώς τον Χάρτη της OCU. Δεν θα το εξετάσουμε, καθώς το ζήτημα της κανονικής σχέσης μεταξύ της OCU και του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, το οποίο μας ενδιαφέρει, αποκαλύπτεται κυρίως στον Τόμο και στον Καταστατικό Χάρτη της OCU από τις 15.12.2018.

Ενότητα (υποταγή) με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως
Η πρώτη παράγραφος του Καταστατικού Χάρτη της OCU έχει ως εξής: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας είναι μέρος της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας και αναφαίρετα μια με τη Μητέρα της Μεγάλης Εκκλησίας του Χριστού στην Κωνσταντινούπολη και μέσω αυτής με όλες τις άλλες Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες».

Όπως μπορούμε να δούμε, υπάρχει εδώ η ίδια κατασκευή όπως και στον Χάρτη του Πατριάρχη Αλεξίου Β', ο οποίος εκδόθηκε στον τότε Μητροπολίτη Κιέβου Φιλάρετο το 1990 και ο οποίος μαρτυρούσε τη δημιουργία της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας σε καθεστώς αυτονομίας. Σε εκείνη τη Γραμότα ακουγόταν ως εξής: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, ενωμένη μέσω της Ορθοδόξου μας Εκκλησίας της Ρωσίας με τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, χωρίς συνοδική απόφαση ολόκληρου του Ορθόδοξου Καθολικού Πληρώματος, ας μην αλλάξει τίποτα σχετικά με τα δόγματα της πίστεως και τους ιερούς κανόνες».

Αυτή η κατασκευή είναι πολύ παράξενη και άγνωστη στο κανονικό δίκαιο. Διαβάστε περισσότερα σχετικά με αυτό στο άρθρο «Τα Πάθη για τον Καταστατικό Χάρτη του Πατριάρχη Αλεξίου Β'». Ωστόσο, δεν θα επαναλάβουμε τα επιχειρήματα που προβλήθηκαν εν προκειμένω,

μετά την ανάγνωση της Γράμοτα της UOC και του Καταστατικού Χάρτη της OCU, δεν μπορεί παρά να προκύψει το ερώτημα – γιατί, στην περίπτωση της UOC, αυτή η κατασκευή της «σύνδεσης μέσω» μαρτυρεί την αυτονομία και, στην περίπτωση της OCU, την αυτοκεφαλία;

Είναι προφανές ότι η αυτοκέφαλη Εκκλησία, με όλη τη σημασία του όρου, δεν μπορεί να ενωθεί με ολόκληρη την Ορθοδοξία μέσω οποιασδήποτε άλλης Εκκλησίας. Δηλαδή, η πρώτη παράγραφος του Καταστατικού της OCU μας δίνει ότι η OCU, παρά τον τίτλο «αυτοκέφαλη», υπάγεται στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Η υπεροχή του Τόμου
Η δεύτερη παράγραφος των «γενικών διατάξεων» του Καταστατικού της OCU την αποκαλεί «αυτοκέφαλη» και διατυπώνεται ως εξής: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας είναι αυτοκέφαλη, σύμφωνα με αυτό το καθεστώς που της χορηγείται οδυνηρά, από το μαρτυρικό ιερό κανονικό σώμα της Μητέρας Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, δηλαδή τον Άγιο Αποστολικό Οικουμενικό Θρόνο, και καθοδηγείται, όπως αρμόζει, από την Αγία Γραφή, την Ιερά Παράδοση, τους θείους και ιερούς κανόνες και την αφιερωμένη πρακτική της Εκκλησίας, καθοδηγείται από τον Πατριαρχικό και Συνοδικό Τόμο, ο οποίος της χορήγησε αυτοκέφαλο καθεστώς στις 6 Ιανουαρίου 2023, καθώς και αναλυτικά από τον Καταστατικό Χάρτη, ο οποίος αντιστοιχεί σε αυτούς».

Σε αυτή τη ρήτρα του Καταστατικού, μπορεί κανείς να αισθανθεί την πατρότητα των επισκόπων της Κωνσταντινούπολης, υπό την ηγεσία των οποίων πραγματοποιήθηκε η λεγόμενη «Ενωτική Σύνοδος» στις 15 Δεκεμβρίου 2018. Δηλαδή, το Φανάρι διαχώρισε οδυνηρά από τον εαυτό του την Ουκρανική Εκκλησία, την οποία απέκτησε μόλις πριν από ένα μήνα, στις 11 Νοεμβρίου 2018, όταν αποφάσισε να ακυρώσει τη μεταφορά της Μητρόπολης Κιέβου στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Μόσχας το 1686. Και πρέπει να καταλάβουμε ότι το Φανάρι «είχε μαρτύριο» παραχωρώντας στην OCU «αυτοκεφαλία», γιατί αυτό ακριβώς γράφει ο Χάρτης. Στη συνέχεια, υπάρχει ένας κατάλογος τίτλων υψηλού προφίλ του Φαναρίου, συμπεριλαμβανομένου του «Οικουμενικού». Αυτός είναι ο αυτοπροσδιορισμός του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, που έχει σχεδιαστεί για να εντυπωσιάσει τους απλούς ανθρώπους ότι η εξουσία αυτού του Πατριαρχείου υποτίθεται ότι εκτείνεται σε ολόκληρη την ανθρωπότητα. Ωστόσο, αυτό δεν συμβαίνει. Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως είναι ακριβώς - ίδιος με κάθε επίσκοπο με την ιερή έννοια και - ίδιος με τον Προκαθήμενο οποιασδήποτε άλλης Τοπικής Εκκλησίας με τη διοικητική έννοια.

Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι ο Χάρτης δίνει προτεραιότητα στον Τόμο όταν αναφέρεται σε πιθανές διαφωνίες σχετικά με το καθεστώς και τη διαχείριση της OCU. Αν το συγκρίνουμε αυτό με τον Χάρτη του Πατριάρχη Αλεξίου Β ́ και τον Καταστατικό Χάρτη της UOC, ο Χάρτης της τελευταίας δεν λέει ότι ο Χάρτης έχει υπεροχή. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει, αφού ο Χάρτης δεν λέει τίποτα για τη διαχείριση της UOC, λέει απλώς ότι είναι αυτόνομη και ανεξάρτητη. Ταυτόχρονα, ο Τόμος ρυθμίζει με επαρκείς λεπτομέρειες τις μεθόδους διαχείρισης της OCU και, σε αυτή τη βάση, ενδέχεται πράγματι να προκύψουν διαφωνίες. Για παράδειγμα:

Το Φανάρι μπορεί εύκολα να δηλώσει, εάν το επιθυμεί, ότι όλες οι αποφάσεις τόσο της Τοπικής Συνόδου όσο και της Συνόδου των Επισκόπων της OCU είναι άκυρες, με το σκεπτικό ότι αυτά τα διοικητικά όργανα απλά δεν προβλέπονται από τον Τόμο.

Λέει μόνο για τον Μητροπολίτη Κιέβου και τη Σύνοδο υπό αυτόν.

Η τρίτη παράγραφος των «γενικών διατάξεων» του Καταστατικού Χάρτη ορίζει ότι τα θέματα που δεν προβλέπονται από αυτό εξετάζονται από «Μικτή Επιτροπή που διορίζεται από το Οικουμενικό Πατριαρχείο». Στην πραγματικότητα, πρόκειται για αναφορά στη διατύπωση του Τόμου, η οποία λέει ότι «για την επίλυση σημαντικών ζητημάτων εκκλησιαστικής, δογματικής και κανονικής φύσεως, ο Μακαριώτατος Μητροπολίτης Κιέβου και πάσης Ουκρανίας, εκ μέρους της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας του, θα πρέπει να απευθυνθεί στον Πανάγιο και Οικουμενικό Πατριαρχικό Θρόνο μας».

Αλλά παρόλα αυτά,

μπορείτε να φανταστείτε ότι σε μια πλήρως ανεξάρτητη Εκκλησία, τα θέματα που δεν καλύπτονται από τον Καταστατικό Χάρτη της θα αντιμετωπίζονται από μια επιτροπή που θα διορίζεται από άλλη Εκκλησία;

Η παράγραφος 4 των «γενικών διατάξεων» αναφέρεται επίσης στις διατάξεις του Τόμου, ο οποίος ορίζει ότι μόνο οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί που ζουν στην Ουκρανία μπορούν να είναι μέλη της OCU. Και έξω από αυτήν, «οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί ουκρανικής καταγωγής στην Ορθόδοξη διασπορά βρίσκονται τώρα υπό τη φροντίδα των επισκόπων του Οικουμενικού Πατριαρχείου».

Ας θυμηθούμε τη διατύπωση του Τόμου: «Η Αγιωτάτη Εκκλησία της Ουκρανίας... δεν μπορεί να χειροτονεί επισκόπους ή να ιδρύει ενορίες εκτός του κράτους· αυτά που ήδη υπάρχουν τώρα υποτάσσονται, σύμφωνα με την τάξη, στον Οικουμενικό Θρόνο, ο οποίος έχει κανονικές εξουσίες στη Διασπορά, επειδή η δικαιοδοσία αυτής της Εκκλησίας περιορίζεται στο έδαφος του ουκρανικού κράτους».

Είναι κάπως ταπεινωτικό, όσο για την «αυτοκέφαλη ανεξάρτητη Εκκλησία», δεν έχει κανείς τέτοιο συναίσθημα;

Η επόμενη επιβεβαίωση της εξάρτησης της OCU από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως περιέχεται στο τμήμα που περιγράφει τις εξουσίες της Συνόδου των Επισκόπων της OCU. Στην πρώτη παράγραφο αναφέρεται ότι η Σύνοδος των Επισκόπων: «... πρέπει να μεριμνεί για την ενότητα με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τις άλλες Ορθόδοξες Αυτοκέφαλες Εκκλησίες».

Σημαντικές ερωτήσεις
Ο Τόμος λέει ότι η OCU είναι υποχρεωμένη να απευθύνεται στο Φανάρι για όλα τα σημαντικά ζητήματα, δηλαδή δεν μπορεί να τα επιλύσει μόνη της. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι όποιο συγκεκριμένο ζήτημα θα χαρακτηρίζεται ως «σημαντικό» δεν θα αποφασίζεται από την OCU, αλλά από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Και αν το Φανάρι θέλει, μπορεί να ακυρώσει οποιαδήποτε απόφαση της OCU, αποκαλώντας το θέμα «σημαντικό». Και αυτό θα γίνει σε πλήρη συμφωνία με τον Χάρτη της OCU, ο οποίος έδωσε υπεροχή στον Τόμο.

Επίσης, μια άλλη παράγραφος του Χάρτη της OCU λέει ότι οποιεσδήποτε αλλαγές σε αυτό είναι δυνατές «αποκλειστικά στο πνεύμα του Τόμου».

Και η τρίτη παράγραφος των εξουσιών της Συνόδου των Επισκόπων αποκαλύπτει αυτήν την υποχρέωση της OCU να προσφύγει στο Φανάρι για την επίλυση σημαντικών ζητημάτων. Διατυπώνεται ως εξής: «Επί των σημαντικότερων θεμάτων που απαιτούν κοινές συζητήσεις και ενέργειες, χάριν της καλύτερης στηρίξεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η Ιερά Σύνοδος των Επισκόπων στην Ουκρανία απευθύνει έκκληση στον Οικουμενικό Πατριάρχη, ο οποίος πρόθυμα παρέχει βοήθεια και ανακοινώνει την αναγκαία απόφαση στην Ιερά Σύνοδο των Επισκόπων της Εκκλησίας της Ουκρανίας». Δηλαδή, λέει κυριολεκτικά ότι η OCU δεν διαβουλεύεται με το Φανάρι και δεν ζητά τη γνώμη του, την οποία μπορεί στη συνέχεια να λάβει υπόψη ή να μην λάβει υπόψη. Λέγεται ότι ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ανακοινώνει την ήδη υιοθετηθείσα απόφασή του στην OCU.

Σταυροπηγίες
Το τέταρτο σημείο των εξουσιών της Συνόδου των Επισκόπων αφορά τις σταυροπηγίες του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Ουκρανία: «Η απόφαση για τη σύνταξη και έγκριση των εσωτερικών κανόνων των Πατριαρχικών Σταυροπηγιών ανήκει αποκλειστικά στον Οικουμενικό Πατριάρχη και μόνο σε αυτόν».

Υπάρχει μια αρκετά κοινή πρακτική όταν μια Εκκλησία έχει ενορίες και ακόμη και μοναστήρια στο έδαφος μιας άλλης και, κατά συνέπεια, τα κυβερνά κατά την κρίση της. Αλλά τέτοιες δομές ονομάζονται «μετόχια» και δεν μπορούν να ανοίξουν και να υπάρξουν χωρίς τη συγκατάθεση της Τοπικής Εκκλησίας στο έδαφος της οποίας βρίσκονται. Εδώ πρόκειται για τις σταυροπηγίες, δηλαδή δομές που ο προκαθήμενος αποσύρεται από τη σφαίρα διοίκησης του τοπικού επισκόπου και υποτάσσεται απευθείας στον εαυτό του. Η ύπαρξή τους είναι μια επιβεβαίωση ότι ο Πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης είναι στην πραγματικότητα ο επικεφαλής της OCU και έχει το δικαίωμα να κυβερνά τις σταυροπηγίες του στο έδαφος της Ουκρανίας.

Σήμερα, υπάρχει μόνο μία σταυροπηγία του Φαναρίου μέχρι στιγμής – η εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στο Κίεβο, ωστόσο, σύμφωνα με δημοσιεύματα των μέσων ενημέρωσης, σύμφωνα με τις συμφωνίες που επιτεύχθηκαν το 2018 μεταξύ του Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου και του τότε Προέδρου της Ουκρανίας Π. Ποροσένκο, περίπου 20 από τα πιο ιστορικά σημαντικά μοναστήρια και εκκλησίες στην Ουκρανία θα πρέπει να μεταφερθούν στο Φανάρι.

Μύρο και Αγιοκατάταξη Αγίων
Η αντίστοιχη ρήτρα των εξουσιών της Συνόδου των Επισκόπων της OCU έχει ως εξής: «Να φροντίζει να λάβει το άγιο μύρο από τη Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης. Επιπλέον, αγιοποιεί αγίους για την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας και προετοιμάζει προτάσεις για την εισαγωγή νέων αγίων στο πανεκκλησιαστικό ημερολόγιο και τις υποβάλλει στην κρίση και έγκριση της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας σύμφωνα με την τρέχουσα μακραίωνη παράδοση της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας».

«Η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία» είναι ένας άλλος αυτοπροσδιορισμός του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, σχεδιασμένος να τονίσει την οικουμενικότητα και τη μοναδικότητά του, και αν διαβαστεί κυριολεκτικά, να αντικαταστήσει ολόκληρη την Εκκλησία του Χριστού.

Η απόκτηση του μύρου από μια άλλη Εκκλησία δεν θεωρείται απαραίτητο σημάδι υποταγής, αλλά η ανεξάρτητη δημιουργία μύρου μαρτυρεί πραγματική ανεξαρτησία, βασισμένη σε καθαρά πρακτικές εκτιμήσεις. Όπως γνωρίζουμε, μέσω του χρίσματος του μύρου, το Άγιο Πνεύμα κατεβαίνει στον νεοβαπτισμένο. Αυτό γινόταν με χειροθεσία από τους αποστόλους και στη συνέχεια από τους επισκόπους, αλλά σύντομα αντικαταστάθηκε από την τρέχουσα πρακτική. Και τώρα ας φανταστούμε ότι η «Μητέρα Εκκλησία» δεν δίνει μύρο. Τι θα συμβεί στη συνέχεια; Μετά από λίγο, τα αποθέματα του μύρου που έχουν ήδη ληφθεί εξαντλούνται και δεν υπάρχει τίποτα να το αντικαταστήσει, κατά συνέπεια, παύει η τέλεση του μυστηρίου του Βαπτίσματος. Αυτή είναι μια απαγόρευση από την πρακτική του Μεσαίωνα.

Η κατάσταση είναι παρόμοια με την αγιοποίηση. Κάθε Τοπική Εκκλησία επιβεβαιώνει την προσκύνηση των αγίων ανεξάρτητα. Δεν υπάρχει τέτοια τάξη ώστε η προσκύνηση των αγίων που αγιοποιούνται από το Φανάρι να καθίσταται υποχρεωτική για όλους. Η υποχρέωση της OCU να ακολουθήσει το Φανάρι από αυτή την άποψη δείχνει επίσης έμμεσα εξάρτηση από αυτό.

Δικαίωμα προσφυγής
Το αντίστοιχο τμήμα του Καταστατικού της OCU ονομάζεται «Έκκλητον»: «Ένας κληρικός οποιουδήποτε βαθμού, καταδικασμένος τελικά από τις εκκλησιαστικές αρχές του σε οποιαδήποτε τιμωρία, μπορεί να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα προσφυγής στον Οικουμενικό Πατριάρχη, σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες (9η και 17η της Δ ́ Οικουμενικής Συνόδου) και τη μακραίωνη πρακτική της Εκκλησίας».

Η διάταξη του Καταστατικού της OCU σε έκκλητον δεν είναι πλέον έμμεση, αλλά μαρτυρεί άμεσα την υπαγωγή της στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.

Αν διαβάσουμε τους κανόνες της Δ ́ Οικουμενικής Συνόδου που αναφέρονται σε αυτή την παράγραφο, θα δούμε ότι δείχνουν τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ως τον τελευταίο βαθμό έφεσης. Ωστόσο, όλοι οι ερμηνευτές αυτών των κανόνων, ιδιαίτερα οι αρχαίοι, επισημαίνουν ότι αυτό ισχύει μόνο για την Τοπική Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης και όχι για οποιαδήποτε άλλη.

Εδώ, για παράδειγμα, είναι το σχόλιο του Ζωναρά (12ος αιώνας): «Αλλά ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δεν διορίζει δικαστή για όλους ανεξαιρέτως τους μητροπολίτες, αλλά μόνο για εκείνους που είναι υφιστάμενοί του. Διότι δεν μπορεί να φέρει στην κρίση του τους μητροπολίτες της Συρίας ή της Παλαιστίνης και της Φοινίκης ή της Αιγύπτου παρά τη θέλησή τους. αλλά οι μητροπολίτες της Συρίας υπόκεινται στην κρίση του Πατριάρχη Αντιοχείας και εκείνοι της Παλαιστίνης στην κρίση του Πατριάρχη Ιεροσολύμων και οι μητροπολίτες της Αιγύπτου πρέπει να κρίνονται από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας, από τον οποίο χειροτονούνται και στον οποίο υπόκεινται».

Γενικά, αυτοί οι κανόνες της Δ ́ Οικουμενικής Συνόδου αποσκοπούν στο να εμποδίσουν τους κληρικούς να μηνύουν ο ένας τον άλλον σε κοσμικά δικαστήρια και όχι στην επιβεβαίωση της εξουσίας του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Για το σκοπό αυτό, επικαλούνται το υφιστάμενο σύστημα δικαστικών διαδικασιών στην Τοπική Εκκλησία.

Ο κανόνας 17 θεσπίζει επίσης μια περίοδο 30 ετών μετά την οποία οι αλλαγές στα όρια των επισκοπών καθίστανται απαραβίαστες, γεγονός που αποκλείει τη δυνατότητα αμφισβήτησης. Αν εφαρμόσουμε τη νομική μέθοδο της αναλογίας σε αυτόν τον Κανόνα, τότε απαγορεύει στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως να απαιτήσει την επιστροφή της Μητρόπολης Κιέβου μετά από 300 χρόνια ως μέρος του Πατριαρχείου Μόσχας και ως εκ τούτου δείχνει την παρανομία της δημιουργίας της OCU και του όλου εγχειρήματος γενικότερα.

Αποτελέσματα
Συνοψίζοντας τα παραπάνω, μπορεί να αναφερθεί ότι η υπαγωγή της OCU στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως υποδεικνύεται από τα ακόλουθα σημεία:

• Η OCU συνδέεται με την Ορθοδοξία μέσω του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.
• Ο Τόμος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως υπερισχύει του Καταστατικού Χάρτη της OCU.
• Τα ζητήματα που δεν προβλέπονται από τον Χάρτη της OCU επιλύονται από την Επιτροπή που διορίζεται από το Φανάρι.
• Η OCU έχει το δικαίωμα να φροντίζει τους Ουκρανούς μόνο εντός της χώρας. Έξω από αυτήν τους «αναλαμβάνει» το Φανάρι.
• Η OCU είναι υποχρεωμένη να υποβάλει αίτηση στο Φανάρι για την επίλυση σημαντικών ζητημάτων και το Φανάρι λαμβάνει αυτές τις αποφάσεις ανεξάρτητα και τις ανακοινώνει στην OCU όταν είναι έτοιμες.
• Το Φανάρι έχει τη δική του σταυροπηγία στο έδαφος της Ουκρανίας.
• Η OCU λαμβάνει άγιο μύρο από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως.
• Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως είναι το τελευταίο δικαστήριο για την OCU, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να ακυρώσει οποιαδήποτε από τις αποφάσεις της σχετικά με οποιονδήποτε κληρικό.
  
  

Έτσι, το συμπέρασμα της θρησκευτικής εξέτασης του Καταστατικού της OCU μπορεί να είναι το εξής: η OCU έχει  όχι απλώς «κανονικούς δεσμούς» με το Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης, αλλά υπάγεται άμεσα σε αυτό. Και αυτό μόνο με βάση το κείμενο του Χάρτη της OCU. Αν λάβουμε υπόψη και τον Τόμο της 06.01.2019, τότε το λέει ακόμα πιο ξεκάθαρα. Επίσης, η OCU δεν μπορεί να ονομαστεί αυτοκέφαλη με την πλήρη έννοια, δεδομένων όλων των προαναφερθέντων περιορισμών στις δραστηριότητές της.

Φυσικά, σε περίπτωση πολέμου με την Τουρκία, δεν μπορούμε να πούμε σοβαρά ότι αυτή η προφανής υποταγή της OCU στο Φανάρι μπορεί με κάποιο τρόπο να επηρεάσει την εθνική ασφάλεια της Ουκρανίας. Αλλά με τον ίδιο τρόπο, δεν μπορούμε να πούμε σοβαρά ότι η διατύπωση του Χάρτη της UOC του Πατριάρχη Αλεξίου υπονομεύει αυτή την ασφάλεια. Και το κράτος θα πρέπει είτε να απαγορεύσει εντελώς την παραμικρή αναφορά στους δεσμούς των ουκρανικών ομολογιών με οποιαδήποτε ξένα κέντρα, είτε να θυμηθεί το Σύνταγμα και να σταματήσει την καταστολή εναντίον των πολιτών του.