Καθολικοί του Φαναρίου στην Ουκρανία: αποκαλύψεις του επικεφαλής της UGCC

Ο Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ θεωρεί ότι η Κωνσταντινούπολη είναι η «μητέρα εκκλησία» για την UGCC. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Στις 21 Νοεμβρίου 2021 η βραζιλιάνικη εφημερίδα «Δελτίο του λαού) (people's bulletin) (Gazeta Do Povo) δημοσίευσε μια συνέντευξη του επικεφαλής της UGCC Σβιαροσλάβ Σεβτσούκ. Ο επίσημος ιστότοπος της UGCC δεν τόλμησε καν να μεταφράσει αυτή τη συνέντευξη από τα πορτογαλικά στα ουκρανικά, δημοσίευσε μόνο αγγλική μετάφραση. Τι είπε στους Βραζιλιάνους ο αρχηγός των Ελληνόρυθμων Καθολικών της Ουκρανίας;

Πατριάρχης ή όχι;

Ενδιαφέρον είναι ο τίτλος του άρθρου, στον οποίο ο Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ ονομάζεται «πατριάρχης» των Ουκρανών Ελληνοκαθολικών. Αυτός ο τίτλος εμφανίζεται τόσο στην πρωτότυπη πορτογαλική συνέντευξη όσο και στην αγγλική μετάφραση στον ιστότοπο της UGCC: «Patriarch of the Ukrainian Greek Catholic Church ...». Ωστόσο, στην πραγματικότητα, ο Σεβτσούκ δεν είναι πατριάρχης επειδή η ρωμαϊκή κουρία δεν αναγνωρίζει ένα τέτοιο καθεστώς για τον επικεφαλής της UGCC. Από το 2005 με απόφαση του Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄ ο επικεφαλής της UGCC έχει τον τίτλο «Ο Μακαριώτατος Ανώτατος Αρχιεπίσκοπος Κιέβου και Γαλικίας». Ωστόσο, ο Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ, όπως σχεδόν όλοι οι προκάτοχοί του, ζητάει από το Βατικανό το καθεστώς της πατριαρχίας για την UGCC. Στο μεταξύ, δεν υπάρχει κανένα αποτέλεσμα, ο επικεφαλής της UGCC αυτοαποκαλείται πατριάρχης, και δίνει τις κατάλληλες οδηγίες στο περιβάλλον του και στα ουνιάτικα ΜΜΕ. Τον Ιούλιο του 2019, φαινόταν ότι αυτή η μέθοδος είχε λειτουργήσει και το Βατικανό θα χορηγούσε τελικά στον Σεβτσούκ το πολυπόθητο πατριαρχικό καθεστώς. Ο Πάπας Φραγκίσκος κάλεσε απροσδόκητα τους ιεράρχες της UGCC στο Βατικανό. Την παραμονή της επίσκεψής τους στη Ρώμη, τα ουκρανικά ΜΜΕ έγραφαν ότι ο Σβιατοσλαβ Σεβτσούκ δεν πήγαινε στο Βατικανό μόνο για να πάρει το «πατριαρχείο», αν και ο ίδιος εξέφρασε την ελπίδα του για αυτό με πιο συγκρατημένες διατυπώσεις. Αλλά αυτό το θέμα δεν συζητήθηκε καν.

Όμως οι προσδοκίες του Σεβτσούκ δεν ήταν αβάσιμες. Αμέσως μετά τη συγκρότηση της OCU, προέκυψε το θέμα της ένωσης αυτής της θρησκευτικής οργάνωσης με την UGCC. Οι αρχηγοί των δύο ομολογιών συναντήθηκαν, συμφώνησαν για συνεργασία και μάλιστα άρχισαν να μιλούν για ενότητα. Σε συνέντευξή του στη δημοσίευση «Glavkom» με ημερομηνία 9 Ιανουαρίου 2019 ο Σεβτσούκ είπε: «Πρέπει να γίνουν τα πάντα για να αποκατασταθεί η αρχική ενότητα της Εκκλησίας του Κιέβου στους Ορθόδοξους και Καθολικούς κλάδους της». Και για να καταλάβουν την ηγεσία σε αυτή την ένωση, οι Ουνίτες χρειάζονταν απεγνωσμένα το καθεστώς της πατριαρχίας. Ιδού τα λόγια του Σβιατοσλάβ Σεβτούκ που είπε τον Μάιο του 2019 στη Φιλαδέλφεια: «Πρέπει να οικοδομήσουμε μια πατριαρχία και να προσεγγίσουμε τους Ορθόδοξους αδελφούς μας για ενότητα».

Στην πραγματικότητα, ο Σβιατοσλάβ Σεβτούκ μιλούσε για τη θρησκευτική του δομή ως πατριαρχείο, μόνο που δεν έχει ακόμη αναγνωριστεί από το Βατικανό. Την παραμονή της επίσκεψής του στη Ρώμη το 2019, σε συνέντευξή του στην ουνιατική έκδοση του RISU, δήλωσε: «Λειτουργούμε ως πατριαρχική Εκκλησία. <...> Επομένως, λέμε ότι η πατριαρχία χτίζεται, δεν δίνεται, αλλά αναγνωρίζεται. Από την πλευρά μας κάνουμε τα πάντα για να λειτουργήσουμε ως πατριαρχική Εκκλησία. Και το θέμα της αναγνώρισης (όχι δημιουργίας ή ανακήρυξης) είναι ένα ζήτημα που ανήκει στην απόφαση του Οικουμενικού Επισκόπου και σεβόμαστε την ελευθερία της απόφασής του».

Ο «Οικουμενικός Επίσκοπος», δηλαδή ο Πάπας, αποφάσισε να μην δώσει το καθεστώς της πατριαρχίας εκείνη την εποχή. Πιθανότατα, ο λόγος είναι ανεκπλήρωτες προσδοκίες από το έργο OCU. Όταν ο Ζελένσκι έγινε πρόεδρος και η υποστήριξη του κράτους σε αυτή τη δομή αποδυναμώθηκε, η ανάπτυξη της OCU σταμάτησε επίσης. Έγινε σαφές ότι δεν θα γίνει η κύρια ομολογία της χώρας. Σε μια τέτοια κατάσταση, η UGCC δεν χρειαζόταν την επιτάχυνση του θέματος της ενοποίησης με την OCU, πράγμα που σημαίνει ότι δεν είχε νόημα να δοθεί στους Ουνίτες το καθεστώς της πατριαρχίας.

Σήμερα όμως η κατάσταση αλλάζει. Η εξουσία τάσσεται και πάλι υπέρ της OCU. Η ουκρανική ηγεσία επισκέπτεται το Φανάρι και παραλαμβάνει τον επικεφαλής της. Ο πρωθυπουργός Ντ. Σμίγαλ δηλώνει κάθε είδους υποστήριξη για την OCU, συμπεριλαμβανομένης της οικονομικής. Επιπλέον, οι οικουμενικές επαφές μεταξύ του Βατικανού και του Φαναρίου έφτασαν σε νέο επίπεδο. Και αμφοτέρωθεν υπάρχουν δηλώσεις για επικείμενη συνένωση των δύο ομολογιών. Ως εκ τούτου, το θέμα της ενοποίησης της UGCC με την OCU και, κατά συνέπεια, η απόκτηση του καθεστώτος της πατριαρχίας από Ουκρανούς Ουνίτες, έγινε και πάλι επίκαιρη.

UGCC: Καθολικοί ή Ορθόδοξοι;

Στις δηλώσεις που ο Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ (όπως, παρεμπιπτόντως, άλλοι Ουνίτες) μεταδίδει σε αυτό ή εκείνο το κοινό, μπορεί κανείς να εντοπίσει μια εντυπωσιακή ασάφεια. Έτσι για το ουκρανικό κοινό, η UGCC παρουσιάζεται ως μια «Ορθόδοξη» εκκλησία ή, όπως είναι πλέον της μόδας να λέγεται μεταξύ των Ουνιτών, «ως η Εκκλησία του Βαπτίσματος του Βλαντίμιρ». Ταυτόχρονα, η ενότητα με το Βατικανό συσκοτίζεται ή και σχεδόν απορρίπτεται.

Για το ουκρανικό κοινό, η UGCC παρουσιάζεται ως μια «Ορθόδοξη» εκκλησία ή, όπως είναι πλέον της μόδας να λέγεται μεταξύ των Ουνιτών, «ως η Εκκλησία του Βαπτίσματος του Βλαντίμιρ». Ταυτόχρονα, η ενότητα με το Βατικανό συσκοτίζεται ή και σχεδόν απορρίπτεται.

Για παράδειγμα, το 2012, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο Ντόνετσκ, ο Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ δήλωσε: «Είμαστε μια Εκκλησία στην οποία υπάρχει μια Ορθόδοξη παράδοση, τελετουργία, λειτουργία, Ορθόδοξη δογματική θεολογία».

Το 2018, κατά τη διάρκεια της «τελετουργίας της ιεραρχικής ονοματοδοσίας» ενός από τους Ουνίτες ιεράρχες, ο Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ είπε: «Η Ουκρανική Ελληνική Καθολική Εκκλησία είναι η Εκκλησία του Βαπτίσματος του Βλαντιμίρ, η οποία ήταν και θα είναι η ψυχή του ουκρανικού λαού <.. .> Αυτό είναι μέρος της πίστης της Εκκλησίας του Πρίγκιπα Βλαδίμηρου <...> Δεν είμαστε μέλη του Λατινικού Πατριαρχείου». 

Παρόμοιες σε νόημα δηλώσεις ακούγονται συχνά από τα χείλη του επικεφαλής των Ουκρανών Ουνιτών. Το αφήγημα που μεταδίδουν οι Ουνίτες στο εσωτερικό της Ουκρανίας είναι η εξής - είμαστε οι ίδιοι Ορθόδοξοι, όπως και οι υπόλοιποι Ορθόδοξοι, απλώς είμαστε σε ενότητα με τον Πάπα.

Στα μηνύματα προς το ξένο κοινό, η ρητορική αλλάζει δραματικά. Ακολουθούν τα αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Σ. Σεβτσούκ στην «Gazeta do Povo»:

• Σήμερα είμαστε περισσότεροι από 5 εκατομμύρια Ουκρανοί Καθολικοί εντός και εκτός Ουκρανίας.
• Εκτός Ουκρανίας, ακόμα και στην Αργεντινή και τη Βραζιλία, το σωστό μας όνομα είναι Ουκρανική Καθολική Εκκλησία.
• Εμείς οι Καθολικοί είμαστε Βυζαντινοί ή Ρωμαίοι.

Όπως βλέπουμε, το αφήγημα είναι διαφορετικό - είμαστε οι ίδιοι Καθολικοί, όπως και οι άλλοι Καθολικοί, απλώς τηρούμε τις βυζαντινές ιεροτελεστίες. Δηλαδή ο Σεβτσούκ δεν μιλάει για κανένα ορθόδοξο δόγμα.

Σε εκπομπές σε ξένο κοινό, ο Σεβτσούκ ισχυρίζεται ότι στην UGCC υπάρχουν οι ίδιοι Καθολικοί που απλώς διατηρούν τις βυζαντινές τελετουργίες.

Συνολικά, αυτά τα δύο αμοιβαία αποκλειόμενα αφηγήματα δίνουν την άποψη, η οποία τώρα προωθείται ενεργά τόσο από το Φανάρι όσο και από το Βατικανό: μπορείς να είσαι Καθολικός και Ορθόδοξος ταυτόχρονα, οι διαφορές μεταξύ Ορθοδοξίας και Καθολικισμού είναι ασήμαντες, αφορούν μόνο ορισμένες θεολογικές λεπτομέρειες για τις οποίες οι απλοί άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται καθόλου, καθώς και ιστορικές συγκρούσεις που μπορούν να ξεπεραστούν.

Ο Σ. Σεβτσούκ το δηλώνει ως εξής: «Διατηρούμε ακόμη τη βυζαντινή μας παράδοση ως το κύριο σημάδι της εκκλησιαστικής ταυτότητας, παρά το γεγονός ότι είμαστε σε πλήρη κοινωνία με τον Πάπα Φραγκίσκο».

Ωστόσο, τέτοια λόγια είναι απλά ψέματα. Και ένα ψέμα που θα παραμείνει να είναι ψέμα μέχρι τότε που θα μετανοήσει ο Πάπας για όλα τα αιρετικά λάθη στα οποία εμμένει ο Καθολικισμός. Μέχρι να συμβεί αυτό, είναι αδύνατο να διατηρηθεί η βυζαντινή παράδοση, με την οποία αναμφίβολα εννοεί ο Σ. Σεβτσούκ την ορθόδοξη παράδοση, και να υπάρξει επικοινωνία με τους Λατίνους.

Όπως και να μας διαβεβαίωσαν ο Σ. Σεβτσούκ, ο Πάπας Φραγκίσκος ή ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, η διαφορά Ορθοδοξίας και Καθολικισμού είναι τεράστια και αφορά τις θεμελιώδεις στιγμές για τη σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής. Περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με αυτές τις διαφορές μπορείτε να βρείτε στο άρθρο «Τι δεν είναι σωστό με τους Καθολικούς», και εν συντομία, είναι οι εξής: 

• Η πομπή του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα και τον Υιό, που σημαίνει υποτίμηση της Θεότητας του Αγίου Πνεύματος.

• Η δήλωση ότι ο Πάπας είναι η ορατή κεφαλή της Εκκλησίας, που σημαίνει την εξάλειψη της ηγεσίας στην Εκκλησία του Ιησού Χριστού.
• Διαστροφή της κατανόησης της ουσίας της σωτηρίας: αντί ο Χριστός να θεραπεύσει την κατεστραμμένη ανθρώπινη φύση, ένα άτομο απλά απαλλάσσεται από την τιμωρία.
• Το δόγμα της Αμόλυντης Σύλληψης της Θεοτόκου, που σημαίνει ότι η Υπεραγία Θεοτόκος δεν είχε ανάγκη από τον Σωτήρα.
• Το δόγμα του καθαρτηρίου, που διαστρεβλώνει την αρχική διδασκαλία της Εκκλησίας για τη μεταθανάτια μοίρα των νεκρών.
• Μια βιωματική μέθοδος αισθησιακής προσευχής, η οποία απαγορεύεται αυστηρά από τους Ορθόδοξους ασκητές και ονομάζεται προλεστ.
• Μια δήλωση σχετικά με τη δογματική ανάπτυξη, η οποία σας επιτρέπει να εισάγετε νέα δόγματα και να ερμηνεύετε εκ νέου τα παλιά κατά την κρίση σας.

Ο Καθολικισμός είναι θεμελιωδώς ασυμβίβαστος με την Ορθοδοξία και όλες οι συζητήσεις για την πιθανότητα να είσαι Καθολικός με «βυζαντινή ταυτότητα» είναι σκόπιμη εικασία για να παραπλανήσουν τους Ορθοδόξους.

Όλα αυτά μας επιτρέπουν να ισχυριστούμε ότι ο Καθολικισμός είναι θεμελιωδώς ασυμβίβαστος με την Ορθοδοξία και όλη η συζήτηση για την πιθανότητα να είναι κανείς Καθολικός με «βυζαντινή ταυτότητα» είναι σκόπιμη εικασία για να παραπλανήσει τους Ορθόδοξους και να τους πείσει για τη δυνατότητα να ενωθούν με τη Ρώμη. Προκειμένου να σφυρηλατήσουν στο μυαλό των ανθρώπων την ιδέα της δυνατότητας μιας τέτοιας ενοποίησης, οι Ουνίτες δεν σταματούν ακόμη και πριν μεταδώσουν μια ανοιχτή διαστρέβλωση των ιστορικών γεγονότων.

Αποδεικνύεται ότι η ιστορία της UGCC ξεκίνησε το 988

Πάμε κατευθείαν στις αποκαλύψεις του επικεφαλής της UGCC στη βραζιλιάνικη έκδοση.

Σ. Σεβτσούκ: «Η ιστορία της Εκκλησίας μας ξεκίνησε το 988, όταν ο πρίγκιπας του Κιέβου αποφάσισε να δεχτεί τον Χριστιανισμό όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για το κράτος. Αυτό συνέβη πριν από το Μεγάλο Σχίσμα μεταξύ Δύσης και Ανατολής, το οποίο οδήγησε στη γέννηση της Καθολικής και της Ορθόδοξης Εκκλησίας».

Πρώτον, η ιστορία των Ουκρανών Ουνιτών δεν ξεκινά το 988, όταν η Ρως του Κιέβου βαφτίστηκε Ορθόδοξος, αλλά το 1596, όταν δύο Ουκρανοί επίσκοποι, ο Κύριλλος (Τερλέτσκι) και ο Υπάτιος (Ποτέι), πήγαν στη Ρώμη και πρόδωσαν την Ορθόδοξη πίστη, ως απόδειξη του οποίου έδωσαν όρκο πίστης στον Πάπα και του φίλησαν το παπούτσι.

Δεύτερον, ο Σ. Σεβτσούκ εσκεμμένα αλλοιώνει το γεγονός ότι η διάσπαση μεταξύ Ορθοδοξίας και Καθολικισμού χρονολογείται από το 1054. Ωστόσο, όλοι γνωρίζουν ότι τα κύρια σφάλματα του Καθολικισμού είχαν ριζώσει στη Λατινική Εκκλησία αρκετούς αιώνες πριν, και τα γεγονότα του 1054 επισημοποίησαν τη διακοπή της κοινωνίας. Στα τέλη του 10ου αιώνα, η Ορθοδοξία και ο Καθολικισμός ήταν ήδη αντιληπτά ως δύο διαφορετικές ταυτότητες (στη γλώσσα του Σ. Σεβτσούκ). Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι ο άγιος πρίγκιπας Βλαντιμίρ έκανε μια επιλογή μεταξύ Ορθοδοξίας και Λατινισμού, καθώς και Ιουδαϊσμού και Ισλάμ. Να αναφέρουμε επίσης ότι στη Ρώμη, λίγο πριν το Βάπτισμα της Ρως του Κιέβου, βασίλευε η «πορνοκρατία», όταν στον παπικό θρόνο κυβερνούσαν γυναίκες αμφίβολης φήμης, που έβαζαν σε αυτόν τον θρόνο τους εραστές ή τους γιους τους. Επομένως, η διαφορά μεταξύ Ορθοδοξίας και Λατινισμού ήταν τεράστια ήδη το 988.

Η Επιστολή του Μοναχού Θεοδοσίου των Σπηλαίων (+ 1074) προς τον Μέγα Δούκα Ιζιάσλαβ για τη Βαράγγια ή Λατινική πίστη, που γράφτηκε λίγα μόλις χρόνια μετά την πτώση των Λατίνων από την Εκκλησία το 1054, λέει: «Κύριε, ευλόγησε! Εγώ, ο Θεοδόσιος, ένας αδύνατος δούλος της Αγίας Τριάδος, του Πατέρα και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, γεννήθηκα με αγνή και πιστή πίστη και μεγάλωσα καλά στο νόμο από έναν ορθόδοξο πατέρα και χριστιανή μητέρα, που με δίδαξε να ακολουθώ το καλός νόμος και έθιμα των Ορθοδόξων, αλλά να μην κοινωνεί με τη λατινική πίστη, να μην τηρεί τα έθιμά τους και να φύγει από την εκκλησία τους και να μην ακούει καμία διδασκαλία και να αποστρέφεται όλα τα έθιμα και τα ήθη τους». Δηλαδή, ο μοναχός Θεοδόσιος λέει ότι οι γονείς του γνώριζαν ήδη για τα λάθη των Λατίνων και έμαθαν στον γιο τους να τους αποστρέφεται. Ας θυμηθούμε ότι ο μεγάλος μας άγιος είπε αυτά τα λόγια σε μια εποχή που, σύμφωνα με τον Σεβτσούκ, εμφανίστηκε η Ουνιτική (Καθολική) Εκκλησία στην Ουκρανία.

Αποδεικνύεται ότι η Κωνσταντινούπολη είναι η Μητέρα Εκκλησία για τους Ουκρανούς Καθολικούς

Σ. Σεβτσούκ: «Λάβαμε την πίστη μας από την Κωνσταντινούπολη και από αυτή τη Μητέρα Εκκλησία προήλθε η ταυτότητά μας, οι παραδόσεις και οι τελετουργίες μας, που περιλαμβάνουν όχι μόνο τελετές, αλλά και θεολογικές και λειτουργικές παραδόσεις, τις λατρείες μας και την κανονική διαδοχή των επισκόπων».

Ο Σ. Σεβτσούκ αναμειγνύει «τις παραδόσεις μας και τις τελετουργίες μας», που, παρ' όλη τη σημασία τους, εξακολουθούν να είναι δευτερεύουσες και «θεολογικές και λειτουργικές παραδόσεις», που πρέπει να νοούνται ως δόγμα, δηλ. αυτό που πιστεύουμε, η απομάκρυνση από το οποίο είναι προδοσία της πίστης.

Η εξωτερική ορθόδοξη τελετουργία αφέθηκε στους προδότες της Ορθοδοξίας μόνο ως παραβάν πίσω από το οποίο κρυβόταν η προδοσία της πίστης του Αγίου Πρίγκιπα Βλαδίμηρου.

Μετά την Ένωση του Μπρεστ-Λιτόφσκ το 1596, όσοι την αποδέχθηκαν διατήρησαν πραγματικά την εξωτερική τελετουργική πλευρά της Ορθοδοξίας. Αλλά όσον αφορά το δόγμα, αποδέχονταν πλήρως το λατινικό δόγμα με όλα τα λάθη του που περιγράφηκαν παραπάνω. Η εξωτερική ορθόδοξη τελετουργία αφέθηκε στους προδότες της Ορθοδοξίας μόνο ως παραβάν πίσω από το οποίο κρυβόταν η προδοσία της πίστης του Αγίου Πρίγκιπα Βλαδίμηρου. Αυτό αναφέρεται ευθέως στην παπική εγκύκλιο «Magnus Dominus», που δημοσίευσε με αφορμή την προσάρτηση δύο Ουκρανών επισκόπων στον Καθολικισμό: «Εμείς, με το παρόν ψήφισμά μας, δεχόμαστε τους σεβαστούς αδελφούς Μιχαήλ Αρχιεπίσκοπο - Μητροπολίτη κ.λπ. Ρώσους επισκόπους με όλο τον κλήρο τους και τον Ρώσικο λαό που ζει στην επικράτεια του Πολωνού βασιλιά, στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας, ως μέλη μας εν Χριστώ. Και ως μαρτυρία τέτοιας αγάπης προς αυτούς, με αποστολική χάρη, τους επιτρέπουμε όλες τις ιερές τελετές και τελετές που χρησιμοποιούν όταν τελούν τις θείες λειτουργίες και την ιερότερη λειτουργία».

Δηλαδή, η Ορθόδοξη Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης δεν θα μπορούσε να είναι η Μητέρα Εκκλησία για τους Καθολικούς λόγω των διαφορών που προαναφέρθηκαν.

Αποδεικνύεται ότι τα ουκρανικά εδάφη στα τέλη του 16ου αιώνα κατελήφθησαν από προτεστάντες

Σ.Σεβτσούκ: «Λοιπόν, το 1596, μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, οι επίσκοποι μας αγωνίστηκαν για ευρύτερη κοινωνία, επειδή τα εδάφη μας καταλήφθηκαν από πολλές προτεσταντικές ομάδες. Προσπαθώντας να βρουν τη θέση τους σε αυτή τη νέα κατάσταση μετά τη Σύνοδο του Τρεντ, αποφάσισαν να έρθουν σε κοινωνία με τη Ρώμη».

Όπως λένε στην Ουκρανία «στο χωράφι εχει σαμπούκο και στο Κίεβο τον θείο». Τι είναι αυτή η βίαιη φαντασίωση που προέκυψε με τις «προτεσταντικές ομάδες» που εισέβαλαν στην Ουκρανία; Τι σχέση έχει η Σύνοδος του Τρεντ με «τους επισκόπους μας»; Και τι σχέση έχει η άλωση της Κωνσταντινούπολης, που έγινε σχεδόν 150 χρόνια πριν από τη δημιουργία της Ενωτικής Εκκλησίας;

Ωστόσο, υπάρχει ακόμα κάποια αλήθεια σε αυτό το απόσπασμα που είναι παράλογο από ιστορική άποψη. Γεγονός είναι ότι το 1517, όταν ο Μάρτιν Λούθηρος δημοσίευσε τα 95 επιχειρήματά του επικρίνοντας τις διδασκαλίες της Καθολικής Εκκλησίας, ξεκίνησε η Μεταρρύθμιση στην Ευρώπη, εμφανίστηκε ο Προτεσταντισμός και η επιρροή της Ρώμης κλονίστηκε σημαντικά. Πολλοί ευρωπαίοι ηγέτες με επιρροή αρνήθηκαν να υπακούσουν στον Πάπα. Στην ίδια την Καθολική Εκκλησία, δημιουργήθηκε ένα αρκετά πολυάριθμο κόμμα από εκείνους που επιθυμούσαν να τη μεταρρυθμίσουν. Όμως οι Ρωμαίοι ποντίφικες κατάφεραν να ανατρέψουν το ρεύμα των γεγονότων και να οργανώσουν τη λεγόμενη Αντιμεταρρύθμιση. Αφετηρία της Αντιμεταρρύθμισης ήταν η Σύνοδος του Τρεντ, η οποία διήρκεσε 18 χρόνια, από το 1545 έως το 1563, και την οποία οι Λατίνοι ονομάζουν XIX Οικουμενική Σύνοδο. Σε αυτήν τη Σύνοδο απορρίφθηκε η ιδέα της μεταρρύθμισης της Καθολικής Εκκλησίας, εγκρίθηκαν όλα τα δόγματα που είχαν διατυπωθεί τότε, συμπεριλαμβανομένου του καθαρτηρίου, των συγχωροχάρτιων και ούτω καθεξής, και όλες οι προτεσταντικές προτάσεις απορρίφθηκαν και χαρακτηρίστηκαν αιρετικές. Ως αποτέλεσμα της Συνόδου του Τρεντ, συντάχθηκε η λεγόμενη «Ομολογία του Τρεντ» («Professio fidei Tridentina»), στην οποία όλοι οι κληρικοί, καθώς και οι δάσκαλοι, έπρεπε να ορκιστούν πίστη. Έτσι, ο Κύριλλος (Τερλέτσκι) και ο Υπάτιος (Ποτέι) στη Ρώμη ορκίστηκαν πίστη στη συγκεκριμένη ομολογία της Καθολικής πίστης του Τρεντ. Έτσι, προσωπικά, σύμφωνα με τον Σ. Σεβτσούκ, «βρήκαν τη θέση τους σε αυτή τη νέα κατάσταση».

Συμπεράσματα

Η συνέντευξη του «Πατριάρχη» Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ πρέπει να εξεταστεί στο πλαίσιο των οικουμενικών προσπαθειών του Βατικανού και του Φαναρίου να ενώσουν τις ομολογίες τους. Έχει σχεδιαστεί για να πείσει τους αναγνώστες ότι η Ορθοδοξία και ο Καθολικισμός είναι πλήρως συμβατά μεταξύ τους και ότι οι εκπρόσωποί τους μπορούν να ενωθούν σε μια ενιαία θρησκευτική δομή, διατηρώντας παράλληλα το δόγμα και τις τελετουργίες τους. Ως παράδειγμα μιας τέτοιας δομής, παρουσιάζει την UGCC ως ένα είδος «Ορθόδοξου-Καθολικής» Εκκλησίας της «Βάπτισης του Βλαδίμηρου».

Αλλά αν η δουλειά του Σβιατοσλάβ Σεβτσούκ είναι να πείσει τους ανθρώπους ότι η ένωση δεν είναι προδοσία της Ορθοδοξίας, αλλά, αντίθετα, είναι μια χρήσιμη και απαραίτητη υπόθεση, τότε η δουλειά των Ορθοδόξων είναι να εδραιωθούν στην Ορθόδοξη πίστη τους και να ακολουθήσουν την διδάγματα του μοναχού Θεοδοσίου των Σπηλαίων, ο οποίος κατήγγειλε τις λατινικές αυταπάτες και διέταξε τους απογόνους του να τις αποφεύγουν και να μην ενδίδουν σε κολακευτικές νουθεσίες.