Οι Καθολικοί θα διατηρήσουν την εκκλησία τους; Μαθήματα για τους Ορθοδόξους

Οι Καθολικοί προσπαθούν τώρα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Στις 11 Φεβρουαρίου 2022, η Καθολική έκδοση του National Catholic Register δημοσίευσε μια συνέντευξη με τον πρώην νομάρχη του Congregation for the Doctrine of the Faith, καρδινάλιο Gerhard Müller, την οποία έδωσε λίγο μετά τις σκανδαλώδεις αποφάσεις της Συνοδικής Οδού για τη νομιμοποίηση των LGBT ανθρώπων και για το γυναικείο ιερατείο στην Καθολική Εκκλησία. Ο G. Müller δήλωσε ότι οι πιστοί Καθολικοί σήμερα περνούν μια περίοδο διώξεων, δοκιμασιών και «ψυχολογικού τρόμου» από τους φιλελεύθερους αδερφούς τους που προωθούν ιδέες ασυμβίβαστες με την παραδοσιακή εκκλησιαστική διδασκαλία. Ακόμη και μια επιφανειακή ματιά στην κατάσταση υποδηλώνει ότι ο Muller έχει απόλυτο δίκιο. Αλλά τα λόγια του δεν είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω; Άλλωστε, ο Πάπας Φραγκίσκος έχει ήδη κάνει περισσότερες από μία «συμπαθητικές» δηλώσεις για τα LGBT άτομα. Θα μπορέσουν οι Καθολικοί να εμποδίσουν τη RCC να γλιστρήσει στην άβυσσο των φιλελεύθερων ιδεών ή είναι ένα σχίσμα η μόνη προοπτική για το Βατικανό; Και τι συμπεράσματα να βγάλουμε εμείς οι Ορθόδοξοι από αυτή την κατάσταση;

Λύσεις της «Συνοδικής Οδού» στη Γερμανία

Η Συνοδική Οδός είναι ένα κίνημα που συγκεντρώνει τους επισκόπους και τους λαϊκούς της Γερμανίας, το οποίο δημιουργήθηκε για να συζητάνε θέματα εξουσίας, σεξουαλικής ηθικής, ιεροσύνης και του ρόλου των γυναικών. Η συνοδική συνέλευση αποτελείται από επισκόπους, 69 λαϊκούς, μέλη της Κεντρικής Επιτροπής των Γερμανών Καθολικών και εκπροσώπους άλλων τμημάτων της Γερμανικής Καθολικής Εκκλησίας. Η επόμενη συνάντηση της Συνοδικής Οδού θα πραγματοποιηθεί στη Φρανκφούρτη στις 8-10 Σεπτεμβρίου, η Συνοδική Οδός θα ολοκληρωθεί την άνοιξη του 2023 και τον Οκτώβριο του 2023 το Βατικανό θα πρέπει να αποδεχθεί ή να απορρίψει τις προτάσεις της Συνοδικής Οδού.

Στις 5 Φεβρουαρίου 2022, στην τελευταία συνάντηση, οι συμμετέχοντες της Συνοδικής Οδού ενέκριναν το κείμενο του εγγράφου «Γιορτή ευλογίας για ζευγάρια που αγαπούν ο ένας τον άλλον». Επιπλέον, 161 συμμετέχοντες ψήφισαν «υπέρ», 34 «κατά», 11 απείχαν. Σε ποσοστιαίες τιμές, αυτό είναι 78% - «υπέρ» και 16% - «κατά». Η διαφορά είναι πολύ σοβαρή. Επίσης, με ακόμη μεγαλύτερη διαφορά, οι συμμετέχοντες στη συνάντηση υποστήριξαν την περαιτέρω συζήτηση του κειμένου του εγγράφου «Αυθαίρετη Επαναξιολόγηση της Ομοφυλοφιλίας». Αυτά τα έγγραφα απαιτούν από την Καθολική Εκκλησία να επανεξετάσει τη στάση της απέναντι στον σοδομισμό και να αναγνωρίσει τους γάμους ομοφύλων.

Το 78% των συμμετεχόντων στη Συνοδική Οδό ψήφισαν υπέρ της νομιμοποίησης των LGBT στην Καθολική Εκκλησία.

Την παραμονή της ψηφοφορίας, ο Επίσκοπος Λουξεμβούργου, Καρδινάλιος Jean-Claude Ollerich, ο οποίος είναι επικεφαλής της Επιτροπής των Επισκοπικών Διασκέψεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και ο Γενικός Εκπρόσωπος της Συνοδικής Οδού στην τελική σύνοδο στην Βατικανό, παραχώρησε συνέντευξη στο Γερμανικό Καθολικό πρακτορείο KNA.

Ο Ollerich δήλωσε ότι υπάρχουν ομοφυλόφιλοι ιερείς και λαϊκοί στην αρχιεπισκοπή του και ότι θα ήταν αντιχριστιανικό να τους εκδιώξουν. Στην ερώτηση: «Πώς παρακάμπτετε τη διδασκαλία της εκκλησίας ότι η ομοφυλοφιλία είναι αμαρτία;», απάντησε: «Νομίζω ότι αυτό είναι λάθος. Αλλά νομίζω επίσης ότι εδώ σκεφτόμαστε περαιτέρω το δόγμα (για την αμαρτωλότητα της ομοφυλοφιλίας - Εκδ.). Έτσι, όπως είπε πρόσφατα ο Πάπας, αυτό μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγή του δόγματος. Επομένως, πιστεύω ότι η κοινωνιολογική-επιστημονική βάση αυτής της διδασκαλίας είναι ήδη λάθος... Δεν υπάρχει καθόλου ομοφυλοφιλία στην Καινή Διαθήκη. Συζητούνται μόνο ομοφυλοφιλικές πράξεις που ήταν σε κάποιο βαθμό ειδωλολατρικές λατρευτικές πράξεις. Φυσικά ήταν απαγορευμένο. Νομίζω ότι είναι καιρός να επανεξετάσουμε τα θεμέλια του δόγματος».

Αυτή η απάντηση πρέπει να εξεταστεί με περισσότερες λεπτομέρειες. Δείχνει πώς η σοδομία, την οποία η Αγία Γραφή αποκαλεί βδέλυγμα, μπορεί να κηρυχθεί επιτρεπτή από την άποψη της καθολικής θρησκευτικής ηθικής. Χρησιμοποιώντας περίτεχνες σχολαστικές διατυπώσεις, θα ειπωθεί ότι η ομοφυλοφιλία δεν είναι πράξη αμαρτωλή από μόνη της, αλλά μόνο στο πλαίσιο της ειδωλολατρικής λατρείας. Αντίστοιχα, εάν ασκείται εκτός αυτού του πλαισίου, τότε είναι επιτρεπτό.

Ωστόσο, ας επιστρέψουμε στη Συνοδική Οδό. Εκτός από το αίτημα για αναθεώρηση της στάσης της Καθολικής Εκκλησίας απέναντι στην ομοφυλοφιλία, στη συνεδρίαση εγκρίθηκαν οι ακόλουθες μεταρρυθμίσεις:

• η καθιέρωση του γυναικείου ιερατείου (μέχρι στιγμής στον διακονικό βαθμό).
• κατάργηση της υποχρεωτικής αγαμίας για τους ιερείς.
• αύξηση του ρόλου των λαϊκών στην εκλογή νέων επισκόπων.

Η δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού ως πρόδρομος της «Συνοδικής Οδού»

Σε συνέντευξή του στο National Catholic Register, ο Καρδινάλιος Γκέρχαρντ Μύλλερ είπε ότι τα μέλη της Συνοδικής Οδού που αποδέχθηκαν τα σκανδαλώδη έγγραφα ήταν μέρος ενός ευρύτερου κινήματος κατά της Δεύτερης Συνόδου του Βατικανού (1962-1965). Αλλά στην πραγματικότητα, όλα είναι ακριβώς το αντίθετο: απλώς η Δεύτερη Σύνοδος του Βατικανού άνοιξε διάπλατα τις πόρτες σε κάθε είδους φιλελεύθερες ιδέες, διακηρύσσοντας την αρχή του aggiornamento, δηλαδή την ανανέωση της χριστιανικής ζωής και την προσαρμογή της εκκλησιαστικής πειθαρχίας στις ανάγκες και έθιμα της εποχής.

Η κύρια ιδέα αυτής τής Συνόδου είναι να γίνει η Καθολική Εκκλησία πιο ανοιχτή στην κοινωνία, πιο δεκτική στις τάσεις της εποχής, πιο κατανοητή και ελκυστική για τους σύγχρονους ανθρώπους. Οι υποστηρικτές αυτής της προσέγγισης πίστευαν ότι το χριστιανικό κήρυγμα θα γινόταν πιο αποτελεσματικό σε μια «εκσυγχρονισμένη» εκκλησία. Ωστόσο, ο χρόνος έδειξε ότι αυτό δεν ισχύει. Όσο κι αν απλοποιείς τη λειτουργία, όσες ηθικές απαιτήσεις κι αν αμβλύνεις, ωστόσο οι άνθρωποι εξακολουθούν να φεύγουν από την Καθολική Εκκλησία, κι όσο πιο μακριά, τόσο πιο γρήγορα. Και τώρα η Καθολική Εκκλησία, «εκσυγχρονισμένη» τη δεκαετία του 1960, καλείται να «προσαρμοστεί» στην κοινωνία του 21ου αιώνα. Και στο διάστημα που πέρασε από τη Σύνοδο, έχει προχωρήσει πολύ.

Ο ίδιος φιλελεύθερος καρδινάλιος Ollerich λέει: «Η αλλαγή στον πολιτισμό που βλέπουμε σήμερα είναι η μεγαλύτερη αλλαγή από την εφεύρεση του τροχού. Η Εκκλησία πάντα συμβαδίζει με την εποχή και πάντα προσαρμόζεται. Αλλά υπήρχε πάντα πολύ περισσότερος χρόνος για αυτό. Σήμερα πρέπει να είμαστε πιο γρήγοροι. Διαφορετικά, θα χάσουμε την επαφή και δεν θα είμαστε πλέον κατανοητοί».

Λοιπόν, τα λόγια του Ollerich είναι μια προγραμματική δήλωση των σύγχρονων Καθολικών που πασχίζουν να «προσαρμοστούν» σε μια κοινωνία που «αλλιώς δεν θα καταλάβει». Και αυτή η θέση εγκρίθηκε αμέσως μετά τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού.

Η Εκκλησία πάντα συμβαδίζει με την εποχή και πάντα προσαρμόζεται. Σήμερα πρέπει να το κάνουμε πιο γρήγορα. Διαφορετικά, θα χάσουμε την επαφή και δεν θα μας καταλαβαίνουν πλέον.

Καρδινάλιος Jean-Claude Ollerich

Για παράδειγμα, η δήλωση που υιοθετήθηκε εκεί Dignitatis humanae («Αξιοπρέπεια του ανθρώπινου προσώπου») διακηρύσσει ότι τη σημαντικότερη θέση στην αναζήτηση ενός ανθρώπου για την αλήθεια κατέχει η συνείδησή του, με την οποία αντιλαμβάνεται και αναγνωρίζει τις επιταγές του θείου νόμου. Ο άνθρωπος πρέπει «να ακολουθεί πιστά τη συνείδησή του σε όλες του τις πράξεις για να φτάσει στον Θεό». Ποια είναι όμως η συνείδηση ​​του παλαιού ανθρώπου; Δεν είναι τόσο πολύ θολωμένη από την αμαρτία που δεν μπορεί πλέον να θεωρείται αληθινός οδηγός στην πορεία ενός ανθρώπου προς τον Θεό; Άλλωστε, μπορούμε με ασφάλεια να πούμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των LGBT ατόμων, των παιδεραστών κ.λπ. ενεργούν σε πλήρη αρμονία με τη συνείδησή τους. Και η δήλωση του Dignitatis humanae το δικαιολογεί. Όμως δεν πρέπει να καθοδηγείται ο άνθρωπος στον δρόμο της σωτηρίας από το Ευαγγέλιο και τις θείες εντολές; Βλέπουμε ότι μεταξύ της «προσαρμογής στους καιρούς» και του ευαγγελίου, οι σύγχρονοι Καθολικοί επιλέγουν όλο και περισσότερο την πρώτη οδό.

Παρακμή του Χριστιανισμού στην Ευρώπη

Εάν η Καθολική Εκκλησία θέλει πραγματικά να συμβαδίσει με την εποχή, τότε σύντομα θα πρέπει να εγκαταλείψει όχι μόνο την παραδοσιακή ηθική, αλλά και τη λατρεία, τις εκκλησίες κ.λπ. Με απλά λόγια, απλώς αυτοκαταστρέφεται. Η σύγχρονη Ευρώπη αποχριστιανίζεται ραγδαία, η σημερινή εποχή κηρύσσεται μεταχριστιανική. Οι άνθρωποι σταματούν να πηγαίνουν σε ναούς και να καθοδηγούνται από θρησκευτικά κηρύγματα στην καθημερινή τους ζωή. Η κλίμακα του κλεισίματος και της καταστροφής ναών είναι εκπληκτική. Σύμφωνα με το γαλλικό δημοσίευμα Les Observateurs, περίπου δέκα χιλιάδες εκκλησίες και καμπαναριά στη Γαλλία ενδέχεται σύντομα να καταστραφούν απλώς ως περιττά.

Στη Γερμανία, 515 καθολικές εκκλησίες έχουν κλείσει την τελευταία δεκαετία και άλλες 700 έχουν προγραμματιστεί να κλείσουν. Στην Ολλανδία, τα δύο τρίτα των καθολικών εκκλησιών θα κλείσουν έως το 2025. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Μεταξύ της «προσαρμογής στους καιρούς» και του ευαγγελίου, οι σύγχρονοι Καθολικοί επιλέγουν όλο και περισσότερο τον πρώτο δρόμο.

Την ίδια στιγμή, οι Καθολικοί απλώς προσπαθούν πολύ σκληρά να συμβαδίσουν με την εποχή και να ανταποκριθούν στις ανάγκες της κοινωνίας. Και αυτό οδηγεί στο γεγονός ότι η ιδεολογία των LGBT και του φύλου έχει ριζώσει αρκετά βαθιά μέσα τους. Αυτό που τους περιμένει περαιτέρω μπορεί να φανεί από τις προτεσταντικές ομολογίες - οι ανοιχτά λεσβίες έχουν γίνει εδώ και καιρό «επίσκοποι».

Διεθνή έγγραφα, όπως η Διακήρυξη της Κωνσταντινούπολης ή η Εταιρική Σχέση του Μπιαρίτζ, που στην πραγματικότητα υποχρεώνουν τα κράτη να πολεμήσουν την παραδοσιακή ηθική, δεν προκαλούν καμία σημαντική αντίθεση από Καθολικούς και Προτεστάντες.

Θα υπάρξει διάσπαση στην Καθολική Εκκλησία;

Ο καρδινάλιος Gerhard Müller απέχει πολύ από το να είναι ο μόνος καθολικός ιεράρχης που αντιτίθεται στην αναγνώριση του γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων και άλλων αλλαγών στην καθολική ηθική διδασκαλία. Γνωστοί για τη συντηρητική τους θέση είναι ο καρδινάλιος Rainer Maria Welki της Κολωνίας, ο επίσκοπος Rudolf Foderholzer του Regensburg, αλλά εκτός από αυτούς, σημαντικός αριθμός πιστών και ο καθολικός κλήρος δεν εγκρίνει τις μεταρρυθμίσεις του Καθολικισμού που προτείνει η Συνοδική Οδός. Επικρίνονται από φιλελεύθερους και μάλιστα εξοστρακίζονται. Σύμφωνα με τον καρδινάλιο Müller, για τους ευσεβείς Καθολικούς, είναι «μια περίοδος θλίψης και ψυχολογικού τρόμου».

Όσο για τη θέση του Πάπα Φραγκίσκου, σαφώς συμπάσχει με τους υποστηρικτές της LGBT ιδεολογίας. Το 2013, αμέσως μετά την ανάληψη του θρόνου, δήλωσε: «Αν αυτό (η ομοφυλοφιλία – Εκδ.) είναι ανθρώπινη κατάσταση, αλλά έχει καλή θέληση και αναζητά τον Θεό – ποιοι είμαστε εμείς να το κρίνουμε;» Το 2018, δέχτηκε ανοιχτά τον ομοφυλόφιλο Χουάν Κάρλος Κρουζ στο Βατικανό και είπε: «Ξέρεις, Χουάν Κάρλος, δεν πειράζει. Ο Θεός σε δημιούργησε έτσι, ο Θεός σε αγαπά έτσι. Ο Πάπας σε αγαπάει έτσι και πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου και να αγνοείς αυτά που λένε οι άνθρωποι». Αυτά δεν είναι τα μόνα λόγια έγκρισης από τον Πάπα Φραγκίσκο υπέρ των LGBT ατόμων. Αλλά από την άλλη, ο Πάπας δεν είπε ότι η διδασκαλία της Καθολικής Εκκλησίας για αυτό το θέμα μπορεί να αναθεωρηθεί. Και όταν η Εκκλησία για το Δόγμα της Πίστεως ενέκρινε ψήφισμα το 2021 που απαγόρευε την ευλογία των ομόφυλων ζευγαριών, ο πάπας υπέγραψε το έγγραφο.

Μπορεί να υποθέσει κανείς με μεγάλη πιθανότητα ότι όταν πρόκειται να πραγματοποιηθεί μια σύνοδος στο Βατικανό μετά τα αποτελέσματα των δραστηριοτήτων της Συνοδικής Οδού, τα κόμματα των υποστηρικτών και των αντιπάλων των αλλαγών στην ηθική διδασκαλία της Καθολικής Εκκλησίας θα σχηματιστούν τελικά. Επιπλέον, οι θέσεις τους θα είναι ασυμβίβαστες και ο συμβιβασμός είναι αδύνατος. Ποιο είναι το μέλλον των Καθολικών;

Η πρώτη επιλογή είναι μια πλήρης διάσπαση με την εμφάνιση στη σκηνή ενός τέτοιου χαρακτήρα όπως ο «αντι-πάπας» και ο αναθεματισμός των αντιπάλων τους από τις πλευρές. Η πιθανότητα μιας τέτοιας επιλογής είναι χαμηλή. Η δεύτερη επιλογή είναι η ημιδιάσπαση. Είναι πολύ πιθανό και μπορεί να βασίζεται στην εμπειρία της δημιουργίας μετά τη Δεύτερη Σύνοδο του Βατικανού της αδελφότητας του Αγίου Πίου Χ, η οποία ένωσε παραδοσιακούς που διαφωνούσαν με τις αποφάσεις της Συνόδου. Η Αδελφότητα ιδρύθηκε το 1970 από τον Γάλλο Αρχιεπίσκοπο Μαρσέλ Λεφέβρ και αποτελεί μέρος της Καθολικής Εκκλησίας, αν και το κανονικό της καθεστώς είναι αβέβαιο και η σχέση της με το Βατικανό είναι πολύ περίπλοκη. Είναι πολύ πιθανό ότι εάν οι Καθολικοί συντηρητικοί ηττηθούν από τους φιλελεύθερους το 2023, απλώς θα ενταχθούν σε αυτήν την αδελφότητα.

Ο άνθρωπος πρέπει να έρθει στην Εκκλησία για να αλλάξει τον εαυτό του, για να αποβάλει τον παλαιό άνθρωπο από αυτόν  και όχι να αλλάξει την Εκκλησία για τον εαυτό του.

Η τρίτη επιλογή είναι η συνύπαρξη. Το επίσημο δόγμα δεν θα αλλάξει, αλλά η «ευλογία» των ομόφυλων ζευγαριών, το γυναικείο ιερατείο και άλλες καινοτομίες θα γίνουν απλώς εκ των υστέρων και το Βατικανό θα σιωπήσει για αυτό το θέμα. Θα προσποιηθεί ότι είναι απλώς τοπικό έθιμο. Κάπου αυτό συμβαίνει ήδη.

Ωστόσο, είναι σαφές ότι ανεξάρτητα από το σενάριο σύμφωνα με το οποίο εξελίσσονται τα γεγονότα, σημαντικό μέρος του κλήρου και των πιστών της Καθολικής Εκκλησίας αποδέχεται ήδη την LGBT ιδεολογία και δεν θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως αμαρτία. Μπορούν ακόμα να ονομάζονται Χριστιανοί; Το ερώτημα είναι ρητορικό.

Μαθήματα για τους Ορθοδόξους

Η ιστορία μας λέει ότι οι όποιες δυτικές ιδέες φτάνουν σε εμάς, φτάνουν μόνο καθυστερημένα. Και επομένως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν δεν αλλάξει τίποτα, τότε αύριο θα μας προωθηθούν οι ίδιες ιδέες όπως στη Δύση. Ήδη τώρα, εκπρόσωποι τόσο της OCU όσο και της UGCC κάνουν δηλώσεις με το πνεύμα ότι η εκκλησία πρέπει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της κοινωνίας, να προσαρμόσει τη διδασκαλία και την πρακτική της στις ανάγκες των ανθρώπων.

Τώρα ο εθνικισμός είναι δημοφιλής στους Ουκρανούς. Οι Ουνίτες και οι κορυφαίοι της OCU μιλούν για τον «ίσο αγγελισμό» της «Ουράνιας Εκατοντάδας», τη «Θυσία του Πάσχα του Euromaidan» και «οι ήρωες δεν πεθαίνουν». Αλλά αν αύριο μας πουν ότι η παραδοσιακή διδασκαλία είναι ξεπερασμένη και πρέπει να αλλάξει υπέρ των LGBT, τα προαναφερθέντα δόγματα θα αναγκαστούν να αντιδράσουν. Ναι, τώρα διατείνονται και φωνάζουν ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ, αλλά το σύστημα δεν μπορεί να αλλάξει. Εάν κάποιο δόγμα δει το νόημα της ύπαρξής του στην κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας, τότε δεν θα μπορεί να πει «όχι» σε αυτήν την κοινωνία μόνο και μόνο επειδή οι ανάγκες της έχουν αλλάξει.

Τώρα μας λένε ότι η Εκκλησία πρέπει να είναι ανοιχτή στην κοινωνία και στους ανθρώπους. Και είναι σωστό. Αλλά η Εκκλησία δεν πρέπει ποτέ να ακολουθήσει το παράδειγμα της κοινωνίας. Επομένως, εμείς οι Ορθόδοξοι πρέπει να δούμε τι συμβαίνει ανάμεσα στους Καθολικούς, στους Προτεστάντες και στους δικούς μας σχισματικούς και να βγάλουμε συμπεράσματα. Είναι απαραίτητο να διαφυλάξουμε προσεκτικά την Εκκλησία και την Ευαγγελική διδασκαλία από κάθε προσπάθεια «βελτίωσής» ή «εκσυγχρονισμού» τους. Ο άνθρωπος πρέπει να έρθει στην Εκκλησία για να αλλάξει τον εαυτό του, να αποβάλει τον παλαιό άνθρωπο από αυτόν  και όχι να αλλάξει την Εκκλησία για τον εαυτό του. Αυτή πρέπει να είναι η εσωτερική πεποίθηση κάθε Ορθόδοξου Χριστιανού.

Αλλά ακόμη και στις εξωτερικές σχέσεις είναι απαραίτητο να καταπολεμηθεί η εμφύτευση LGBT ατόμων, η ιδεολογία του φύλου και οτιδήποτε άλλο αντίκειται στη βιβλική αντίληψη του κόσμου. Τώρα εμείς στην Ουκρανία αντιστεκόμαστε στις προσπάθειες να μας επιβληθεί η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης και άλλες διεθνείς συμφωνίες που αναιρούν τις παραδοσιακές αξίες. Οι πιστοί θα πρέπει να υποστηρίξουν ενεργά αυτόν τον αγώνα, γιατί αν επιτρέψουμε τη διείσδυση της LGBT ιδεολογίας στην κοινωνία μας, τότε σύντομα θα εισχωρήσει στην Εκκλησία. Αυτό είναι αποδεδειγμένο από Προτεστάντες και Καθολικούς.