Από πού προήλθε λοιπόν η χάρη στην OCU;

Το 2004, το Φανάρι χειροτόνησε έναν κληρικό της UOC-KP ως λαϊκό. Φωτογραφία: ΕΟΔ

Ο ιερέας της Ισπανικής και Πορτογαλικής Μητρόπολης του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, Tarasy Petrunyak, έδωσε συνέντευξη στην έκδοση "Dialogue.tut", η οποία για πολλούς υποστηρικτές της OCU είχε ως αποτέλεσμα ένα κρύο ντους. Φυσικά.

Αποκάλυψε ότι το 2004, όταν ήταν ακόμη κληρικός στο Πατριαρχείο Κιέβου, έγινε δεκτός στον κλήρο της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης ως λαϊκός, μέσω χειροτονίας. Οι Φαναριώτες υποστήριζαν ότι η «χειροτονία» του από τον Φιλάρετο «δεν ήταν γεμάτη με το Άγιο Πνεύμα». Γιατί, είναι ειλικρινά απορημένος που το 2018 οι κληρικοί της UOC-KP και της UAOC στο Φανάρι ονομάστηκαν κανονικοί ιερείς; Η «χειροτονία» τους δεν ήταν διαφορετική από τη δική του, έτσι δεν είναι;

Από αυτή την άποψη, ο πατέρας Tarasy θέτει μια απολύτως δίκαιη ερώτηση: "Σε ποια στιγμή ήταν οι χειροτονίες του πρώην Πατριαρχείου Κιέβου γεμάτες χάρη;"

«Αν ήταν γεμάτες με το Άγιο Πνεύμα από την αρχή, τότε θα έπρεπε να καθαιρεθώ ακριβώς ως δύο φορές χειροτονημένος άνθρωπος (όπως ορίζουν οι κανόνες της Εκκλησίας). Αν οι χειροτονίες εκπροσώπων της UOC-KP, καθώς και οι δικές μου, ήταν άκυρες, τότε γιατί αυτοί δεν έγιναν δεκτοί στους κόλπους της Κωνσταντινούπολης ως λαϊκοί;» ρωτά ο ιερέας.

Και το ερώτημα του πατέρα Tarasy είναι πράγματι πολύ σοβαρό, θα πρέπει να τίθεται κατά καιρούς σε εκείνους που αποκαλούν τα μέλη της OCU μέρος της Εκκλησίας του Χριστού και βασίζονται σε έναν «διάλογο» μαζί τους. Εξάλλου, ο Ουκρανός ιερέας του Φαναρίου απλώς προκάλεσε το σοκ και την αμηχανία των Τοπικών Εκκλησιών, όταν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κάλεσε ξαφνικά ανθρώπους χωρίς τάξη κανονικούς ιεράρχες και πρεσβυτέρους.

Το ζήτημα της εγκυρότητας των «χειροτονιών» της OCU τέθηκε από τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες και μεμονωμένους ιεράρχες πολύ πριν γίνει γνωστό ότι το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως είχε αποφασίσει να χορηγήσει τον Τόμο στους Ουκρανούς σχισματικούς.

Αλλά πριν υπενθυμίσουμε τη θέση των Συνόδων και των ιεραρχών των Εκκλησιών, πρέπει να κάνουμε μερικές εισαγωγικές παρατηρήσεις.

Οι «χειροτονίες» του Φαναρίου και του Ντενισένκο προ του Τόμου
Ο Σεργκέι Ντουμένκο, ο οποίος ηγείται σήμερα της OCU, «χειροτονήθηκε» από τον Φιλάρετο Ντενισένκο. Εκείνη τη στιγμή, ο ίδιος ο Ντενισένκο όχι μόνο στερήθηκε τον ιερατικό του βαθμό, αλλά ήταν επίσης υπό ανάθεμα. Το ανάθεμα αυτό αναγνωρίστηκε από όλες τις κατά τόπους Ορθόδοξες Εκκλησίες, συμπεριλαμβανομένου του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Στις 15 Απριλίου 1997, σε απάντηση της ανακοίνωσης του αναθεματισμού του Φιλάρετου από τη Σύνοδο των Επισκόπων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος απέστειλε επιστολή στον Πατριάρχη Μόσχας Αλέξιο, στην οποία έγραψε ότι «έχοντας λάβει κοινοποίηση της αναφερόμενης απόφασης (ανάθεμα στους Denisenko και Gleb Yakunin, καθώς και την καθαίρεση ορισμένων πρώην ιεραρχών της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας που πέρασαν στο σχίσμα), ενημερώσαμε σχετικά την ιεραρχία του Οικουμενικού μας Θρόνου και της ζητήσαμε να μην έχει καμία εκκλησιαστική κοινωνία με τα προαναφερθέντα πρόσωπα στο μέλλον».

Απόρριψη της εκκλησιαστικής κοινωνίας σημαίνει αποδοχή της απόφασης για αναθεματισμό. Και από το 1997 έως το 2018, ούτε ο Βαρθολομαίος ούτε κανένας άλλος από τους κανονικούς ιεράρχες έθεσε το ζήτημα της ασυνέπειας αυτού του αναθέματος.

Το δεύτερο σημείο είναι ότι ο αναθεματισμένος άνθρωπος βρίσκεται εκτός Εκκλησίας, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορεί να «χειροτονήσει» κανέναν. Αυτό το αξίωμα είναι γνωστό σε όλους τους ιεράρχες, συμπεριλαμβανομένου του Ντενισένκο. Για παράδειγμα, το 2019, ο Φιλάρετος είπε σε συνέντευξή του στο ουκρανικό ραδιόφωνο: «Λοιπόν, αν ο Οικουμενικός Πατριάρχης ήρε το ανάθεμα από μένα το 2018, τότε μέχρι το 2018 είχα ανάθεμα ή όχι; Αν είχα ανάθεμα, αυτό σημαίνει ότι όλοι αυτοί οι επίσκοποι (σ.σ. OCU) είναι άκυροι. Και ο Επιφάνιος όχι μόνο δεν είναι μητροπολίτης, αλλά δεν είναι καν ιερέας. Εάν ο Οικουμενικός Πατριάρχης ήρε το ανάθεμα από εμένα το 2018, τότε ολόκληρη η επισκοπή είναι άκυρη!»

Και ο Φιλάρετος έχει απόλυτο δίκιο σε αυτή την περίπτωση – ολόκληρη η «επισκοπή» της OCU δεν έχει κανονική χειροτονία, πράγμα που σημαίνει ότι είναι άκυρη.

Υπάρχει ένα ακόμη πράγμα που πρέπει να θυμάστε.

Αμέσως μετά τον πόλεμο του 1945, οι περισσότεροι από τους Ουκρανούς «αυτοκέφαλους» μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου οδηγήθηκαν από τον αυτοχειροτονημένο επίσκοπο Ιωάννη Θεοδώροβιτς. Το 1949, ο ίδιος και ο αναπληρωτής του, Mstislav Skrypnik, χειροτονήθηκαν εκ νέου από δύο κανονικούς επισκόπους του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά μέχρι το 1995 (όταν η δομή τους «UOC στις ΗΠΑ» έγινε μέρος του Φαναρίου), το καθεστώς του δεν καθορίστηκε κανονικά. Ήταν σε αυτό το αβέβαιο καθεστώς που ο εκπρόσωπός του Mstislav Skrypnik το 1990 επαναχειροτόνησε εκείνους τους «επισκόπους» τους οποίους ο κανονικός επίσκοπος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Ιωάννης (Bondarchuk), μαζί με τον διάκονο της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας Vikentiy Chekalin, στον οποίο απαγορεύτηκε η διακονία, κατάφεραν να «διορίσουν» για την UOC-KP. Αυτοί οι ίδιοι «επίσκοποι» «επαναχειροτονήθηκαν» για άλλη μια φορά από τον Φιλάρετο (ήδη σε σχίσμα ο ίδιος), αμφισβητώντας την κανονικότητα των χειροτονιών του Μστισλάβ.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Όπως αναφέραμε παραπάνω, η «UOC στις ΗΠΑ» έγινε μέρος του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως το 1995. Αλλά πώς; Μέσω επαναλαμβανόμενων καθαγιασμών.

Η πηγή Sedmitsa γράφει: «Το 1995, ο Κωνσταντίνος (Bagan) και η σχισματική δομή με επικεφαλής υπέβαλε αίτηση στη Σύνοδο του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως για να τους δεχτεί υπό το ωμοφόριο του Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Στις 12 Μαρτίου 1995, η Σύνοδος της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως έκανε δεκτό αυτό το αίτημα. Μετά από αυτό, οι ιεράρχες και οι κληρικοί της πρώην «μητρόπολης» της UAOC στις ΗΠΑ επαναχειροτονήθηκαν, κάτι που, ωστόσο, πραγματοποιήθηκε χωρίς δημοσιότητα. Ο Κωνσταντίνος (Bagan) έλαβε τότε τον βαθμό του τιτουλάριου μητροπολίτη Ειρηνουπόλεως και τοποθετήθηκε επικεφαλής της αυτόνομης μητρόπολης του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στις ΗΠΑ.

Δηλαδή, όπως μπορούμε να δούμε από τα παραπάνω παραδείγματα, η απουσία κανονικών χειροτονιών μεταξύ των Ουκρανών σχισματικών δεν ήγειρε κανένα ερώτημα – χειροτονήθηκαν ακόμη και σε περίπτωση παραμικρής αμφιβολίας.

Φανταστείτε την έκπληξη της παγκόσμιας Ορθοδοξίας, όταν το Φανάρι πρώτα ήρε το ανάθεμα στον Φιλάρετο και στη συνέχεια, «σύμφωνα με την οικονομία», δέχτηκε όλους τους Ουκρανούς σχισματικούς στην «παρούσα τάξη». Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η πλειοψηφία των Τοπικών Εκκλησιών αρνήθηκε κατηγορηματικά να αναγνωρίσει την OCU μετά τη χορήγηση του Τόμου. Ας δούμε συγκεκριμένα παραδείγματα.

Φανάρι και «χειροτονίες» της OCU μετά τον Τόμο
Έτσι, η Σύνοδος της Ρουμανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας ζήτησε από το Φανάρι «να διευκρινίσει το πρόβλημα των μη κανονικών ιεραρχών και ιερέων που ανήκαν στο πρώην "Πατριαρχείο Κιέβου"».

Η Σύνοδος της Εκκλησίας της Αλβανίας δήλωσε ακόμη πιο σκληρά: «Πώς είναι δυνατόν, σύμφωνα με την οικονομία, να αναγνωρίσουμε αυτές τις χειροτονίες ως έχουσες τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, αφού όλες αυτές οι χειροτονίες [σ.σ. σχισματικών] ήταν βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος... Είναι αδύνατο να αναγνωρίσουμε αναδρομικά τις χειροτονίες που πραγματοποιήθηκαν από τον αφορισμένο και αναθεματισμένο Φιλάρετο Ντενισένκο, του οποίου οι χειροτονίες είναι άκυρες, στερούνται χάριτος και ενέργειας του Αγίου Πνεύματος».

Η Σύνοδος της Εκκλησίας της Κύπρου εκφράστηκε επίσης πολύ καθαρά: «Η 2000.<> ετών ιστορία τόσο της Εκκλησίας της Κύπρου όσο και ολόκληρης της Ορθόδοξης Εκκλησίας θέτει υπό αμφισβήτηση τη δυνατότητα νομιμοποίησης των μυστηρίων που τελούνται από επισκόπους που καθαιρέθηκαν, αφορίστηκαν και αναθεματίστηκαν».

Επιπλέον, πολλοί κληρικοί της Εκκλησίας της Ελλάδος εξέφρασαν επίσης το όραμά τους για το πρόβλημα των «χειροτονιών» της OCU, σύμφωνα με τις δηλώσεις της οποίας «δεν υπήρξε πειστική απάντηση σχετικά με την κανονικά ανύπαρκτη «ιερωσύνη» της νέας εκκλησίας».

Οι κάτοικοι του Αγίου Όρους πιστεύουν επίσης ότι η «επισκοπική χειροτονία» του Μακαρίου Μαλέτιτς «δεν μπορεί να θεωρηθεί έγκυρη, όπως και οι μεταγενέστερες «χειροτονίες» άλλων σχισματικών «επισκόπων».

Αλλά, αυτό που είναι πιο ενδιαφέρον, ακόμη και μέσα στην ίδια την OCU, είναι καλά κατανοητό ότι οι περισσότεροι από τους «επισκόπους» αυτής της δομής δεν έχουν χειροτονίες. Για παράδειγμα, ο πρώην ιεράρχης της UOC, Μητροπολίτης Συμεών (Shostatsky), είπε ότι πρότεινε στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο να χειροτονήσει εκ νέου τους «ιεράρχες» της OCU, αλλά αρνήθηκε.

Παρόμοιες θέσεις εκφράστηκαν από τον πρώην μητροπολίτη της UOC, Αλέξανδρο Ντραμπίνκο, σύμφωνα με τον οποίο, αν δεν ήταν για την «άψογη κανονική αξιοπρέπειά του», τότε ο Τόμος δεν θα υπήρχε (από αυτά τα λόγια, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι όλοι οι άλλοι συνάδελφοι στην OCU Drabinko δεν έχουν τέτοια «αξιοπρέπεια»).

Ευρήματα
Μπορούμε να παραθέσουμε πολλές άλλες δηλώσεις τόσο μεμονωμένων ιεραρχών όσο και Συνόδων Τοπικών Εκκλησιών (για παράδειγμα, Πολωνικής, Σερβικής, Μακεδονικής), οι οποίες λένε σαφώς ότι δεν υπάρχουν κανονικές χειροτονίες για εκπροσώπους της OCU. Και από πού προέρχονται, αν αυτή η δομή χτίστηκε αρχικά από ένα άτομο που αφορίστηκε από την Εκκλησία;

Από την άλλη, ο μη κανονικός χαρακτήρας όλων των «ιερών τελετών» των εκπροσώπων της OCU θα πρέπει να υπενθυμίζεται όχι μόνο από τους ιεράρχες των άλλων Τοπικών Εκκλησιών, οι οποίοι είναι ήρεμοι σχετικά με το συλλείτουργο τους, αλλά και από τους απλούς λαϊκούς, καθώς και από όλους εκείνους που σήμερα εντός της UOC σκέφτονται έναν πιθανό συμβιβασμό με την OCU.

Μέχρι να επιλυθεί το πρόβλημα των «χειροτονιών» από τον Ντουμένκο και τους συντρόφους του, όλοι οι συμβιβασμοί είναι αυταπάτη και απόρριψη της Εκκλησίας του Χριστού. Και η λύση σε αυτό το πρόβλημα διατυπώνεται σαφώς και κατανοητά στις αποφάσεις της Τοπικής Συνόδου της Ουκρανικής Εκκλησίας της 27ης Μαΐου 2022 – «προκειμένου να αναγνωριστεί η κανονικότητα της ιεραρχίας της OCU, είναι απαραίτητο να αποκατασταθεί η αποστολική διαδοχή των επισκόπων της». Στην παρούσα κατάσταση, αυτή η αποκατάσταση είναι δυνατή μόνο στην περίπτωση χειροτονίας όλων των μελών της OCU που, μέσω της μετάνοιας, θέλουν να επιστρέψουν στην ενότητα με το Σώμα του Χριστού.

Και κάτι ακόμα. Για την πλειοψηφία των πιστών, όλες αυτές οι ανατροπές με σωστές ή λανθασμένες χειροτονίες είναι καθαρά αφηρημένες έννοιες. Αλλά οι ενέργειες των μελών της OCU, τις οποίες παρατηρούν με τα ίδια τους τα μάτια, είναι πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Απόλυτα ψέματα, μίσος, βία, μαζικές καταλήψεις εκκλησιών, όπου οι κληρικοί του Ντουμένκο σπάνε κλειδαριές με τα ίδια τους τα χέρια, γκρεμίζουν πόρτες με βαριοπούλες – όλα αυτά δεν είναι καθόλου αφηρημένα, αλλά αποδεικνύουν ξεκάθαρα ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν τη σφραγίδα του Αγίου Πνεύματος. Δεν είναι του Χριστού.

Όπως ειπώθηκε ξεκάθαρα στον π. Tarasy Petrunyak στο Φανάρι: «Η χειροτονία σας δεν είναι γεμάτη με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος».