Καραντίνα και παραδόσεις: οι Ορθόδοξοι και η αποτέφρωση

Πρωτοσύγκελος της UOC Μητροπολίτης Μπορίσπιλ και Μπροβαρί κ. Αντώνιος (Πακάνιτς). Φωτογραφία: pravlife.org

Ενώ οι υπάλληλοι τροποποιούν τους κανόνες ταφής λόγω επιδημίας, ανησυχούμε για άλλο θέμα – πώς οι Ορθόδοξοι πρέπει να αντικρίζουν την αποτέφρωση; Είναι χριστιανικό να καίνε τα πτώματα των νεκρών; Ο Μητροπολίτης Αντώνιος (Πακάνιτς), Πρωτοσύγκελος της UOC, απάντησε σε αυτήν την ερώτηση στο «KP στην Ουκρανία».

– Στον σύγχρονο κόσμο η διαδικασία αποτέφρωσης των νεκρών γίνεται εναλλακτική λύση για την ταφή. Αυτό οφείλεται σε διάφορους παράγοντες: τις οικονομικές δυνατότητες της οικογένειας του αποθανόντος, την έλλειψη κοντινού νεκροταφείου, την ευκολία περαιτέρω φροντίδας για τον τάφο και άλλους λόγους.

Φαίνεται, δεν έχει σημασία πώς να θαφτεί ο άνθρωπος; Αλλά το θέμα είναι ότι οι Χριστιανοί έχουν μια ειδική σχέση με το ανθρώπινο σώμα. Σύμφωνα με το ορθόδοξο δόγμα, ο άνθρωπος αποτελείται από σώμα, ψυχή και πνεύμα, που συνθέτουν σύνολο της φύσης του.

Σώμα για έναν Χριστιανό δεν είναι εργαλείο, δεν είναι κάποιο είδος μηχανισμού που κουρδίζεται, δεν είναι κέλυφος, αλλά ο ναός του Θεού. Κατά τη διάρκεια της γήινης ζωής είναι αγιασμένο με τα Μυστήρια του Βαπτίσματος, του Ευχελαίου, της Ευχαριστίας. Επομένως, και μετά το θάνατο οι Χριστιανοί σέβονται το σώμα του αποθανόντος, δεν θάβεται απλά, αλλά περιμένει την ημέρα της Ανάστασης όλων των νεκρών.

Η παράδοση του σώματος στη γη είναι πιο σωστή από την άποψη της Ορθόδοξης διδασκαλίας, η ταφή είναι γεμάτη από βιβλικό συμβολισμό και αυτό παρηγορεί τους θλιμμένους συγγενείς. Η ταφή στο χώμα είναι ο πιο σωστός τρόπος διάθεσης του σώματος του κεκοιμημένου. Έτσι, επιβεβαιώνουμε συμβολικά την πίστη μας στην ανάσταση των νεκρών, που κήρυξε ο Χριστός.

Αλλά αν ξαφνικά οι περιστάσεις είναι τέτοιες που δεν υπάρχει δυνατότητα να θαφτεί στο νεκροταφείο, τότε μπορείτε να καταφύγετε σε αποτέφρωση. Ο Κύριος μπορεί να αποκαταστήσει τη σκόνη από τα μικρότερα μόρια. Αφού δημιούργησε τον κόσμο μας από το κενό. Η ίδια η αποτέφρωση δεν είναι αμαρτία, αλλά μπορεί να είναι αμαρτία εάν μια τέτοια επιλογή έγινε λόγω αντιφάσεων με τη θρησκεία.

Οι πιστοί, φυσικά, πρέπει να αναζητήσουν δυνατότητες για παραδοσιακή ταφή, αλλά εάν αυτό είναι αδύνατο, τότε κατά τη διάρκεια της ταφής είναι απαραίτητο να επιμείνουμε να προηγηθεί η τελετή κηδεία από τη ταφή και όχι το αντίστροφο. Διαφορετικά, το κείμενο των τελετών κηδείας χάνει το νόημά του. Επίσης, σύμφωνα με τις διδασκαλίες της Εκκλησίας μας, η στάχτη του αποθανόντος θα πρέπει να θαφτεί ούτως ή άλλως στο χώμα.

Ο πάγος έσπασε: γιατί το κακό δεν έχει αρκετό χιόνι για να ακυρώσει την άνοιξη

Στον κόσμο, όπου «πάντα είναι χειμώνας, αλλά ποτέ Χριστούγεννα», αναγνωρίζουμε την πραγματικότητά μας. Γιατί ο πάγος της απελπισίας είναι καταδικασμένος να λιώσει και ποια τιμή πλήρωσε ο Θεός για την άνοιξή μας.

Επτά επίσκοποι κατά της άγριας Κριμαίας: πώς η Εκκλησία κατέλαβε το προγεφύρωμα της Χερσονήσου

Γιατί ο χριστιανισμός στην Κριμαία ξεκίνησε με «εισιτήριο χωρίς επιστροφή», πώς η προσευχή επηρέασε την αρχαία αγορά και γιατί ο επίσκοπος μπήκε σε καυτή σόμπα.

Πώς πίστευε στον Θεό ο επιστάτης θείος Κόλιας

Την σοβιετική εποχή, οι άνθρωποι της παλαιότερης γενιάς ήταν συνήθως πιστοί. Αλλά την πίστη τους την έκρυβαν επιμελώς και δεν την διαφήμιζαν. Εδώ είναι μία από αυτές τις ιστορίες.

Ο Θεός στην ουρά: γιατί στη ζωγραφιά του Μπρέγκελ δεν φαίνεται η Γέννηση

Για την πιο ψυχρή και ειλικρινή εικόνα για τα Χριστούγεννα, που μας διδάσκει να βλέπουμε την ελπίδα εν μέσω γραφειοκρατίας, πολέμου και χειμώνα.

Όχι μαγεία, αλλά πίστη: ο χριστιανικός κώδικας του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»

Ο Τόλκιν έγραψε το βιβλίο του στη μνήμη των βρώμικων χαρακωμάτων και του θαλάμου τύφου. Αναλύουμε γιατί στον κόσμο του νικά η αδυναμία και πώς να δούμε το Αστέρι όταν ο ουρανός είναι καλυμμένος από σκιά.

Το θάρρος να είσαι πρώτος: γιατί ο απόστολος Ανδρέας δεν κατέβηκε από τον σταυρό

13 Δεκεμβρίου η Εκκλησία θυμάται εκείνον που πρώτος πίστεψε, πρώτος πήγε και πρώτος μας έφερε την είδηση για τον Σωτήρα. Για το «δίχτυ του ψαρά» του αποστόλου Ανδρέα, το θαυμαστό του κήρυγμα από τον σταυρό και την ικανότητά του να ευχαριστεί τον Θεό για τον πόνο.