Ιερέας της OCA: Ο ομιλητής του AFU θα μετανοήσει για τη συκοφαντία του

Ο ιερέας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αμερικής Νικολάι Μπρέκενριτζ από τη Βηθλεέμ της Πενσυλβάνια έγραψε μια επιστολή στον πρώην ομιλητή της UOC-KP, Πρόεδρο του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας Αντρέι Κοβάλεφ, ο οποίος απόκαλεσε τον Μητροπολίτη Πάσης Αμερικής και Καναδά Τύχωνα μετά την επίσκεψή του στην Ουκρανία «πράκτορα του Κρεμλίνου που φοράει ράσο» και προσκάλεσε την SBU να ασχοληθεί με τις λεπτομέρειες του ταξιδιού του.

Δημοσιεύουμε ολόκληρο το κείμενο της επιστολής του.

Χριστός Ανέστη!

Είμαι ευγνώμων για την ευκαιρία να γράψω μια απάντηση στον κ. Andrey Kovalev. Ως ιερέας της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Αμερική από το 2012, παρακολούθησα με μεγάλη συγκίνηση το ταξίδι του Προκαθήμενου μας, Μακαριωτάτου Πάσης Αμερικής και Καναδά Τύχωνα, στην Ουκρανία. Η Ουκρανία είναι ένα ξεχωριστό μέρος για μένα, γιατί η μητέρα μου η Λιουντμίλα έχει ουκρανική καταγωγή από ένα μικρό χωριό στην Υπερκαρπάθια.

Για περισσότερα από δέκα χρόνια παρακολουθώ τις εξελίξεις στην Ουκρανία - τόσο τις πολιτικές όσο και τις εκκλησιαστικές. Οι θετικές αλλαγές που σημειώθηκαν μετά το Euromaidan, η πορεία προς την ΕΕ και η απομάκρυνση από τη σφαίρα επιρροής της Ρωσικής Ομοσπονδίας είναι αυτά που πάντα μου προκαλούσαν χαρούμενα συναισθήματα. Βλέποντας πόσο ανιδιοτελώς αγωνίζονται οι Ουκρανοί για την ελευθερία ενάντια στη ρωσική επιθετικότητα μας εμπνέει εδώ στην Αμερική, και η γυναίκα μου και εγώ προσωπικά στείλαμε οικονομική βοήθεια στους υπερασπιστές της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας. Η Σύνοδος των Επισκόπων και του κλήρου μας αντιτίθεται αποφασιστικά στην επιθετικότητα της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Η Σύνοδος μας αρχικά καθόρισε με σαφήνεια αυτή τη θέση. Ο Μακαριώτατος Τύχων εξέδωσε δήλωση αμέσως μετά την έναρξη της κλιμάκωσης της ρωσικής επιθετικότητας στις 24 Φεβρουαρίου 2022 και η Ιερά μας Σύνοδος εξέδωσε δήλωση καταδίκης της ρωσικής επίθεσης στις 26 Μαρτίου 2022 και από τότε συνεχίζει να καταδικάζει αυτόν τον πόλεμο.

Γι' αυτό ήταν απίστευτα απογοητευτικό όταν ο πρόεδρος του Γενικού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας έκανε μια σειρά από δηλώσεις που διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα τόσο σχετικά με το τι είναι η OCA όσο και σχετικά με τα κίνητρα του Προκαθήμενου μας. Ως εκ τούτου, θα ήθελα να διορθώσω τις εσφαλμένες αντιλήψεις του για να διευκρινιστεί η αλήθεια.

Ο κ. Kovalev έχει δίκιο ότι η OCA δημιουργήθηκε αρχικά από ιεραποστόλους της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας το 1794, και στη συνέχεια έγινε πλήρης επισκοπή στη Βόρεια Αμερική στα τέλη του 1800. Ωστόσο, έχει μια στρεβλή κατανόηση του τι συνέβη μετά από αυτό. Μπορώ μόνο να ελπίζω ότι δεν είναι εκούσια παραπληροφορημένος, αλλά απλώς δεν έχει την απαραίτητη γνώση της ιστορίας.

Έτσι, αναφέρει ότι «το 1924 αυτές οι κοινότητες ενώθηκαν στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική, η οποία ήταν μέρος του Πατριαρχείου Μόσχας...» Μάλιστα, μετά την επανάσταση των Μπολσεβίκων του 1917, η επικοινωνία με τη Ρωσική Εκκλησία ήταν πολύ δύσκολη. και ο άγιος Πατριάρχης Τύχων (που προηγουμένως ήταν Επίσκοπος της Επισκοπής της Βόρειας Αμερικής) έστειλε Διάταγμα με το οποίο διέταξε την αυτοδιοίκηση για την Εκκλησία της Διασποράς έως ότου αποκατασταθούν οι κανονικές σχέσεις Για τα επόμενα 40 χρόνια περίπου, αυτό που αργότερα έγινε OCA, υπήρξε ως ανεξάρτητη Ορθόδοξη Εκκλησία στη Βόρεια Αμερική και τον Καναδά με το όνομα «Ρωσική Ορθόδοξη Ελληνική Καθολική Εκκλησία στην Αμερική».

Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονικής περιόδου, αυτό που προηγουμένως ήταν μια εθνική εκκλησία αποτελούμενη από πρώην υπηκόους της Ρωσικής Αυτοκρατορίας άρχισε να μετατρέπεται σε μια εκκλησία που σταδιακά έγινε μέρος της χώρας. Άλλοι ορθόδοξοι από άλλες ορθόδοξες παραδόσεις άρχισαν να αποκαλούν τις ενορίες μας πνευματικό τους σπίτι, αν και πρέπει να σημειωθεί ότι εκείνη την εποχή υπήρχε μια γενικά ανώμαλη εκκλησιαστική κατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες, με πολλές ορθόδοξες εκκλησίες από όλο τον κόσμο να έχουν τις ενορίες τους εδώ. .

Γύρω στη δεκαετία του 1960, οι ενορίες μας έπαψαν να είναι ξεκάθαρα «ρωσικές» και έγιναν πιο αμερικανικές καθώς πρώην μετανάστες είχαν παιδιά που αφομοιώθηκαν με τον πολιτισμό μας. Οι εκκλησίες άρχισαν να λειτουργούν στα αγγλικά και οι κληρικοί, κυρίως αμερικανικής καταγωγής, έλαβαν την εκπαίδευσή τους σε αμερικανικά ορθόδοξα σεμινάρια.

Σε αυτό το χρονικό διάστημα εμφανίστηκαν στην Εκκλησία μας αρκετές εξέχουσες προσωπικότητες (μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν ο π. Alexander Schmemann και ο π. John Meyendorff) που κατάλαβαν ότι το μέλλον της Ορθοδοξίας στην Αμερική δεν έγκειται στη διατήρηση του «ρωσικού» παρελθόντος, αλλά στο να απευθύνουν έκκληση στους Αμερικανούς γύρω μας που χρειάζονται το Ευαγγέλιο του Χριστού, την επιβεβαίωσή τους στην Ορθόδοξη πίστη.

Ταυτόχρονα, η Εκκλησία μας αντιμετώπισε ορισμένες ενοχλήσεις από το ανεξάρτητο καθεστώς της και συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσε να διατηρήσει αυτή την ιδιότητα για πάντα. Για το λόγο αυτό απευθυνθήκαμε αρχικά στον τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα Α' με αίτημα να ρυθμιστεί αυτό το καθεστώς. Η απάντησή του ήταν ότι εφόσον ήμασταν αρχικά επισκοπή της Ρωσικής Εκκλησίας, θα έπρεπε να επιστρέψουμε σε αυτήν. Έτσι, στα τέλη της δεκαετίας του 1960 αποκαταστήσαμε την κοινωνία με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά τελικά αυτό δεν ήταν αυτό που επιθυμούσε περισσότερο η ηγεσία μας. Άλλωστε, δεν θεωρούσαμε πλέον τους εαυτούς μας «ρωσική» εκκλησία, αλλά αμερικανική. Ως εκ τούτου, έχοντας εκφραστεί η θέση της ως επιθυμία να οικοδομηθεί μια Αμερικανική Εκκλησία που θα μπορούσε να γίνει σπίτι για όλους τους Ορθοδόξους στην Αμερική, και ειδικά με την ελπίδα του ευαγγελισμού και της προσήλωσης των Αμερικανών, το 1970 η Ρωσική Εκκλησία συμφώνησε να μας εκδώσει Τόμο Αυτοκεφαλίας.

Ένα χρόνο αργότερα, η Ρωσική Ορθόδοξη Ελληνοκαθολική Εκκλησία στην Αμερική πραγματοποίησε το πρώτο της Παναμερικανικό Συμβούλιο και άλλαξε επίσημα το όνομά της σε «Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική». Αυτή η αυτοκεφαλία είναι  επίσημα αναγνωρισμένη από τη Ρωσική, τη Γεωργιανή, την Πολωνική Εκκλησία, καθώς και την Ορθόδοξη Εκκλησία της Τσεχίας και της Σλοβακίας. Ανεπίσημα, οι σχέσεις μας με τις Εκκλησίες της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας και της Σερβίας μοιάζουν περισσότερο με τις σχέσεις των αδελφών Εκκλησιών, παρά την επίσημη μη αναγνώριση της αυτοκεφαλίας τους. Και, το σημαντικότερο, οι Εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης, της Αλεξάνδρειας, της Αντιόχειας, της Ιερουσαλήμ, της Κύπρου, της Ελλάδας και της Αλβανίας διατηρούν κοινωνία με την OCA. Ο Προκαθήμενος μας συλλειτούργησε απευθείας με τους προκαθήμενους των Εκκλησιών αυτών, συμπεριλαμβανομένου του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, μετά από πρόσκληση του τελευταίου.

Ο κ. Kovalev υποστηρίζει ότι η Οικουμενική Ορθοδοξία θεωρεί ότι η OCA είναι απλώς η Ρωσική Εκκλησία στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά στην πράξη η επικοινωνία μας με αυτές τις αδελφές Εκκλησίες δεν έχει καμία σχέση με τη Ρωσία. Ακόμα κι αν ο Σεβασμιώτατος μας θεωρεί μέρος της Ρωσικής Εκκλησίας στα χαρτιά, μας αντιμετωπίζει ως ανεξάρτητη Εκκλησία σε κανονική κοινωνία.

Στα περισσότερα από 50 χρόνια που έχουν περάσει από την έκδοση του Tomos, η OCA γίνεται όλο και περισσότερο μια Εκκλησία που ενώνει Αμερικανούς από όλα τα κοινωνικά στρώματα. Για παράδειγμα, η σχετικά μικρή μου κοινότητα των 100 ατόμων περιλαμβάνει Ουκρανούς, Ρώσους, Γεωργιανούς, Ρουμάνους, καθώς και Αμερικανούς ιταλικής, αγγλικής, γαλλικής και πολωνικής καταγωγής. Πολλοί από αυτούς δεν γεννήθηκαν σε Ορθόδοξες οικογένειες, αλλά έγιναν Ορθόδοξοι ως ενήλικες. Εγώ ο ίδιος προσηλυτίστηκα στην Ορθοδοξία μόλις στα 18 μου, μαζί με τους γονείς μου και τις δύο αδερφές μου. Περισσότεροι από τους μισούς κληρικούς της OCA (συμπεριλαμβανομένου του Μητροπολίτη Τύχωνα και των περισσότερων επισκόπων της Συνόδου μας) προσηλυτίστηκαν επίσης στην Ορθόδοξη πίστη κάποια στιγμή. Η Εκκλησία μας είναι ξεκάθαρα και ευδιάκριτα Αμερικανική και η Ορθόδοξη πίστη βρίσκεται πάνω από κάθε εθνοτικό ή εθνικό κριτήριο. Η Εκκλησία μας δεν είναι η «Ρωσική Εκκλησία στην Αμερική».

Είναι απολύτως κατανοητό γιατί ο κ. Kovalev ήταν πολύ κυνικός με την επίσκεψη του Μητροπολίτη Τύχωνα στην Ουκρανία. Προφανώς είχε ήδη ένα συμπέρασμα στο μυαλό του, οπότε δημιούργησε συνδέσεις όπου, όμως, δεν υπήρξε κανένας που να υποστηρίζει το συμπέρασμά του. Είδε τη φρίκη της ρωσικής επιθετικότητας από κοντά και δεν τον κατηγορώ που είδε αυτή τη φρίκη ενώ δεν έπρεπε να είναι εκεί. Προσεύχομαι ο Θεός να μαλακώσει την καρδιά του και να ανοίξει τα μάτια του. Ελπίζω ότι θα μετανοήσει για τη συκοφαντία του ότι ο Μητροπολίτης ο Τύχων είναι ένας «πράκτορας του Κρεμλίνου σε ένα ράσο».

Όσο για το γιατί ο Μητροπολίτης ο Τύχων έκανε αυτή την επίσκεψη, δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, αλλά ξέρω ότι θεωρούμε τον Μακαριώτατο Μητροπολίτη Κιέβου και πάσης Ουκρανίας Ονούφριο ως παλιό φίλο. Ήταν ο επίτιμος καλεσμένος στο 18ο Παναμερικανικό Συμβούλιο της OCA στην Ατλάντα της Τζόρτζια, τον Ιούλιο του 2015 , αλλά στην πραγματικότητα έχουμε διατηρήσει σχέσεις μαζί του από την εποχή που ήταν Επίσκοπος Τσερνίβτσι και Μπουκοβίνα.

Από αυτή την άποψη, μπορώ ακόμη και να πω ένα προσωπικό ανέκδοτο για την πρώτη μου συνάντηση με τον Μακαριώτατο, το οποίο, μου φαίνεται ότι δείχνει τι άνθρωπος είναι ο Προκαθήμενός σας. Κάθε χρόνο, την Ημέρα Μνήμης των πεσόντων Αμερικανών στρατιωτών, γίνεται επίσημο προσκύνημα στο κεντρικό μοναστήρι της OCA προς τιμή του Αγίου Τύχωνα του Ζαντόνσκ. Στο προσκύνημα αυτό συμμετείχε το 2005 ο τότε Μητροπολίτης Τσερνοβτσιού Ονούφριος. Ήμουν με μια μικρή ομάδα, και λίγες ώρες μετά το τέλος της αρχιερατικής Θείας Λειτουργίας είδαμε τον Μητροπολίτη Ονούφριο, που βάδιζε προς το μέρος μας σαν απλός προσκυνητής. Κανείς μας δεν ήξερε ποιος ήταν, αλλά περπατούσε προς το σπίτι του επισκόπου, περίπου ένα χιλιόμετρο πιο κάτω από εμάς, εντελώς μόνος. Παρατηρήσαμε την παναγία του, οπότε μαντέψαμε ότι ήταν ιεράρχης και προσφερθήκαμε να τον μεταφέρουμε με το αυτοκίνητό μας, αφού μας φάνηκε λάθος να αναγκάσουμε τον επίσκοπο να περπατήσει. Απάντησε ότι «είναι καλό που μπορεί να περπατήσει για τις αμαρτίες του». Έδειξε τέτοια ταπεινοφροσύνη.

Γνωρίζουμε ότι ο Προκαθήμενος σας είναι πραγματικό πρόσωπο. Είναι ένας άνθρωπος για τον οποίο η Βασιλεία του Θεού είναι πάνω από όλα. Γνωρίζουμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας είναι μια αδελφή Εκκλησία που αγωνίζεται για το ίδιο πράγμα για το οποίο αγωνιζόμαστε - τη Βασιλεία του Θεού. Τώρα εγώ και πολλοί άλλοι στην Αμερική κλαίμε και προσευχόμαστε για εσάς, καθώς και για όλους όσους αντιστέκονται στην αθεΐα. Προσευχόμαστε ο αγώνας σας ενάντια στην άθεη ρωσική επιθετικότητα να τελειώσει το συντομότερο δυνατό και να διατηρηθεί η κυριαρχία και η εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας!

Προσευχόμαστε οι πεσόντες υπερασπιστές να βρουν ειρήνη για τις ψυχές τους στο Βασίλειο των Ουρανών και όσοι υπέφεραν από τον πόλεμο και αναγκάστηκαν να γίνουν πρόσφυγες να βρουν παρηγοριά στον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Προσευχόμαστε επίσης η ουκρανική κυβέρνηση να σταματήσει να διώκει την προστατευόμενη από τον Θεό Εκκλησία σας και να αρχίσει να σέβεται τις αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της θρησκευτικής ελευθερίας που πρεσβεύει η Ελεύθερη Ουκρανία!

Στον αναστημένο Χριστό,

Ιερέας Νικόλαος Μπρέκενριτζ

Βηθλεέμ, Πενσυλβάνια