Χριστιανοί κατά των διωγμών: παρελθόν και παρόν

Η ιστορία της Ορθοδοξίας είναι γεμάτη παραδείγματα όπου εξωτερικές δυνάμεις προσπάθησαν να καταστρέψουν την Εκκλησία. Ωστόσο, κάθε φορά, με την πίστη στον Θεό, την ταπείνωση και την αντοχή των κληρικών και λαϊκών, η Εκκλησία όχι μόνο παρέμενε ακλόνητη αλλά και δυνάμωνε.

Το Ευαγγέλιο αναφέρει ότι οι πύλες της κόλασης δεν θα υπερισχύσουν έναντι της Εκκλησίας. Πολύ συχνά, ερμηνεύουμε αυτό με τη σημασία ότι κατά τη διάρκεια της δίωξης, της πίεσης και της καταπίεσης, δεν χρειάζεται να γίνει τίποτα. Ωστόσο, αυτή η πεποίθηση είναι εσφαλμένη. Παρά την ακλόνητη φύση των προφητειών και τη δύναμη του Θεού, οι πιστοί δεν πρέπει να είναι απλοί θεατές. Όταν χρειάζεται, πρέπει να σηκώνονται όρθιοι για να υπερασπιστούν την ιερότητα και την ορθόδοξη πίστη. Η ιστορία προσφέρει πολλά παραδείγματα για αυτό.

Τα πρόσφατα γεγονότα στην περιοχή της Υπερκαρπαθίας, όπου ο λαός σηκώθηκε για να υπερασπιστεί τους ιερείς της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας που κρατήθηκαν από υπαλλήλους του Κέντρου Στρατολόγησης Επικράτειας (TRC), αποτελούν μια σύγχρονη απεικόνιση αυτού. Εδώ, οι απλοί άνθρωποι έδειξαν τη δύναμη της ενότητας και τη σημασία των ειρηνικών μεθόδων στον αγώνα για την αλήθεια.

Η κράτηση ιερέων και η αντίδραση των πιστών

Τον Σεπτέμβριο του 2024, ένα γεγονός στην Υπερκαρπαθία προκάλεσε εκτεταμένες αντιδράσεις του κοινού. Δύο ιερείς της UOC συνελήφθησαν από υπαλλήλους του TRC με το πρόσχημα της επαλήθευσης εγγράφων. Αυτή η κράτηση έγινε αμέσως αντιληπτή από τους απλούς πιστούς (και άλλους) ως παράνομη και άδικη, καθώς παραβίαζε όλους τους νομικούς κανόνες και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Επιπλέον, οι ιερείς προέρχονταν από την UOC, κάτι που είναι ξεκάθαρα ένας λόγος που στοχοποιήθηκαν για «κινητοποίηση» – λόγω της σχέσης τους με μια Εκκλησία που επί του παρόντος θεωρείται εκτός νόμου από τις κρατικές αρχές.

Ήταν επίσης προφανές ότι τέτοιες ενέργειες είχαν σκοπό να εκφοβίσουν τους πιστούς. Οι τοπικές αρχές ήθελαν να δείξουν ότι οι μέθοδοι αντιμετώπισης της Εκκλησίας θα ήταν όσο το δυνατόν πιο ριζοσπαστικές.

Ωστόσο, η αντίδραση των πιστών ήταν εντελώς απροσδόκητη για όσους επιχειρούσαν αυτήν την παράνομη κινητοποίηση κληρικών της UOC. Αντί για φόβο, απόγνωση ή αδιαφορία, οι πιστοί ενώθηκαν για να υπερασπιστούν τους ιερείς τους. Το παράδειγμα των κατοίκων του χωριού Ίζα στην περιοχή της Υπερκαρπαθίας έγινε μια ζωντανή μαρτυρία για τη δύναμη των ανθρώπων, την επιμονή και την πίστη τους στον Θεό, που μπορούν να αποτελέσουν καθοριστικούς παράγοντες στον αγώνα για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.

Ενότητα σε προσευχή και… δράση

Οι ιερείς κρατήθηκαν στις 22 Σεπτεμβρίου, αμέσως μετά τη Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως στο χωριό Ίζα, στην περιοχή της Υπερκαρπαθίας. Μόλις διαδόθηκε η είδηση ​​για τη σύλληψη, ο κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται για να προσευχηθεί και να οργανώσει μια ειρηνική διαμαρτυρία έξω από το τοπικό γραφείο στρατολόγησης. Γονατισμένοι προσεύχονταν στον Θεό για τον θρίαμβο της δικαιοσύνης και έκαναν επίσης έκκληση στις αρχές για την απελευθέρωση των ιερέων.

Αξίζει ιδιαίτερα να σημειωθεί ότι οι διαδηλώσεις ήταν ειρηνικές. Η κατάσταση ήταν εξαιρετικά τεταμένη, αλλά οι πιστοί έδειξαν υπομονή και ταπεινότητα, μένοντας εντός των ορίων του νόμου και ακολουθώντας τα λόγια της Γραφής: «Μακάριοι όσοι φέρνουν την ειρήνη στους ανθρώπους, γιατί αυτοί θα ονομαστούν παιδιά του Θεού» (Ματθ. 5:9).

Ναι, έκλεισαν το δρόμο και μετά πήγαν στο στρατιωτικό γραφείο. Αλλά δεν υπήρξε βία ή επιθετικότητα. Αντίθετα, ο πιστός λαός του χωριού Ίζα επέλεξε τον δρόμο της προσευχής και απευθύνθηκε επίμονα στις αρχές ζητώντας σεβασμό στον νόμο.

Δεν μπορεί να πει κανείς ότι ήταν πολύς ο κόσμος από την αρχή. Όχι, οι αρχικές δράσεις διαμαρτυρίας οργανώθηκαν από καμιά δεκαριά άτομα. Αλλά αργότερα, συμμετείχαν και άλλοι. Μέχρι το βράδυ, αρκετές εκατοντάδες κάτοικοι του χωριού και των γύρω περιοχών περίμεναν τις αρχές να ικανοποιήσουν τα αιτήματά τους.

Ιστορικά παραδείγματα υπεράσπισης της Εκκλησίας

Η περίπτωση στην Ίζα μας θυμίζει πολλά άλλα ιστορικά παραδείγματα όπου οι άνθρωποι στάθηκαν όρθιοι για να υπερασπιστούν την Εκκλησία. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η ιστορία των μαρτύρων των πρώτων αιώνων του Χριστιανισμού. Παρά τις διώξεις, οι πιστοί συνέχισαν να ομολογούν την πίστη τους. Υποχώρησαν στις κατακόμβες, προσεύχονταν στα σπίτια, υποστήριζαν ο ένας τον άλλον και δεν πήραν τα όπλα για να υπερασπιστούν την αλήθεια. Κατάλαβαν ότι το κύριο όπλο των χριστιανών είναι η ενωμένη προσευχή. Στο τέλος, ήταν η Εκκλησία που θριάμβευσε πάνω στην ισχυρή και τρομακτική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Ο Άγιος Απόστολος Παύλος δίδαξε: «Μην αφήνεις να σε νικήσει το κακό, αλλά να νικάς το κακό με το αγαθό» (Ρωμαίους 12:21). Αυτό το μάθημα έχει επαναληφθεί σε όλη την ιστορία της Εκκλησίας.

Ένα άλλο εντυπωσιακό παράδειγμα είναι οι διώξεις των ορθοδόξων πιστών στη Σοβιετική Ένωση. Από τα πρώτα χρόνια μετά την επανάσταση του 1917, έγινε σαφές ότι οι αρχές θα έκαναν τα πάντα για να καταστρέψουν την Εκκλησία. Ενώ στα πρώτα πέντε χρόνια των διώξεων επικρατούσε χάος, που χαρακτηρίζονταν από μεμονωμένα περιστατικά αιματηρής βίας και δολοφονίες κληρικών, μέχρι το 1922, οι διώξεις έγιναν συστηματικές. Αιτία του ευρείας κλίμακας αγώνα κατά της Εκκλησίας ήταν ο νόμος για τη «δήμευση των εκκλησιαστικών τιμαλφών», που απαιτούσε από τους πιστούς να παραδίδουν όλα τα πολύτιμα αντικείμενα (ιερά σκεύη, εικονοθήκες με θαυματουργές εικόνες, καμπάνες, λειψανοθήκες) προς όφελος των «πείνα στην περιοχή του Βόλγα».

Ο Πατριάρχης Τίχων, σχολιάζοντας αυτό το διάταγμα της κυβέρνησης του Λένιν, σημείωσε ότι η κατάσχεση των ιερών αντικειμένων «από την άποψη της Εκκλησίας είναι πράξη ιεροσυλίας». Δήλωσε: «Δεν μπορούμε να εγκρίνουμε την απομάκρυνση από τις εκκλησίες, ακόμη και με εθελοντική δωρεά, ιερών αντικειμένων, η χρήση των οποίων δεν είναι για λειτουργικούς σκοπούς, η απομάκρυνσή τους απαγορεύεται από τους κανόνες της Οικουμενικής Εκκλησίας και τιμωρείται από αυτήν ως ιεροσυλία - οι λαϊκοί με αφορισμό από αυτήν και οι κλήρι με καθαίρεση (Αποστολικός Κανόνας 73, Διπλή Οικουμενική Σύνοδος, Κανόνας 10)», έγραψε στο μήνυμά του.

Σε επιστολή του προς τον Μολότοφ, ο Λένιν έγραφε ότι «τα τιμαλφή της εκκλησίας πρέπει να απαλλοτριωθούν με την πιο λυσσαλέα και αδίστακτη δύναμη, χωρίς να διστάσει να καταστείλει οποιαδήποτε αντίσταση».

Ωστόσο, στις 15 Μαρτίου 1922, στη Σούγια, μεγάλος αριθμός ανήσυχων πιστών συγκεντρώθηκε στην πλατεία μπροστά από τον Καθεδρικό Ναό της Αναστάσεως της πόλης για να διαμαρτυρηθεί για τις ενέργειες των αρχών. Αντιμετώπισαν πυρά πολυβόλων. Από τους πιστούς τραυματίστηκαν είκοσι δύο, εκ των οποίων οι τέσσερις έχασαν τη ζωή τους.

Την επόμενη μέρα, ως απάντηση σε αυτό το γεγονός, οι Μπολσεβίκοι αποφάσισαν να σταματήσουν τη δήμευση. Στάλθηκε τηλεγράφημα στις τοπικές αρχές: «Το Πολιτικό Γραφείο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η διαδικασία κατάσχεσης των εκκλησιαστικών τιμαλφών δεν έχει ακόμη οργανωθεί σωστά και ως εκ τούτου είναι αναγκαία η καθυστέρηση...»

Με άλλα λόγια, ακόμη και οι αιμοδιψείς και αδίστακτοι Μπολσεβίκοι κατάλαβαν ότι ήταν ανίσχυροι ενάντια στην ενότητα του λαού. Αυτός είναι ο λόγος που ο Λένιν προσπάθησε να σπάσει την αντίσταση των πιστών. Έγραψε: «Όσο περισσότερους εκπροσώπουςτης αντιδραστικής αστικής τάξης και του αντιδραστικού κλήρου μπορούμε να πυροβολήσουμε για αυτό το θέμα, τόσο το καλύτερο». Ο Λένιν επέμεινε σε μια γρήγορη και οριστική καταστολή της Εκκλησίας αμέσως: «Πρέπει να δώσουμε σε αυτούς τους ανθρώπους ένα μάθημα τώρα, ώστε για αρκετές δεκαετίες να μην τολμούν να σκεφτούν καν την αντίσταση». Και, ως ένα βαθμό, τα κατάφεραν. Πρώτα φόβισαν την ιεραρχία, μετά τους ιερείς και τέλος τον λαό. Ο Μητροπολίτης Σέργιος εξέδωσε την περιβόητη δήλωση πίστης στη σοβιετική κυβέρνηση και μέχρι το 1939, η Εκκλησία ήταν στα πρόθυρα της καταστροφής.

Γύρω στις 22:00 οι ιερείς αφέθηκαν ελεύθεροι. Γιατί λοιπόν συνέβη αυτό;

Αποτέλεσμα: νίκη ειρηνικής διαμαρτυρίας

Στην περίπτωση της κράτησης ιερέων στην Υπερκαρπαθία, οι προσπάθειες του λαού οδήγησαν στην απελευθέρωση των ιερέων το απόγευμα της 22ης Σεπτεμβρίου. Η Μητρόπολη Χουστ ευχαρίστησε όλους για τις προσευχές και την υποστήριξή τους, τονίζοντας ότι αυτό το γεγονός κατέστη δυνατό με την ενεργό στάση των πιστών και τον ειρηνικό αγώνα τους για δικαιοσύνη. Αυτό δείχνει ότι ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις, η νίκη μπορεί να επιτευχθεί με ειρηνικά μέσα.

Ο σημερινός διωγμός της Εκκλησίας μπορεί να λάβει πολλές μορφές: από ανοιχτή καταστολή έως απόπειρες δυσφήμησης της Εκκλησίας και πίεσης του κλήρου και των πιστών. Ωστόσο, είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι ο καθένας από εμάς είναι υπεύθυνος για την υπεράσπιση της πίστης και των πνευματικών αξιών του. Η υπόθεση της κράτησης των ιερέων στην Ίζα μας θυμίζει ότι η Εκκλησία χρειάζεται πάντα την υποστήριξη των πιστών της. Αν παραμείνουμε ενωμένοι στην πίστη και τις πράξεις μας, καμία δίωξη δεν μπορεί να σπάσει την Εκκλησία.

Γι' αυτό πιστεύουμε ότι η ιστορία της «ενεργοποίησης» των κληρικών της UOC στην Υπερκαρπαθία δεν είναι απλώς ένα επεισόδιο αλλά ένα σημαντικό μάθημα για όλους τους πιστούς. Απέδειξε ότι οι αρχές είναι ανίσχυρες ενάντια στην ενότητα του λαού, του οποίου η δύναμη δεν βρίσκεται στην επιθετικότητα ή τη βία, αλλά στην αλληλεγγύη και την πίστη. Ο λαός, που στάθηκε όρθιος για να υπερασπιστεί τους ιερείς του, μπόρεσε να αποδώσει δικαιοσύνη με ειρηνικά μέσα και αυτό είναι παράδειγμα για όλους μας.

Όπως στην αρχαιότητα, έτσι και σήμερα, η προσευχή, οι ειρηνικές πράξεις και η πίστη στην αλήθεια μπορούν να κάνουν θαύματα. «Αν ο Θεός είναι με το μέρος μας, ποιος μπορεί να είναι εναντίον μας;» (Ρωμαίους 8:31). Αυτό το ερώτημα παραμένει επίκαιρο σήμερα: αν είμαστε ενωμένοι στην πίστη μας και στην υπεράσπιση της Εκκλησίας, καμία εξωτερική δύναμη δεν θα μπορέσει να μας νικήσει.

Γιατί όταν οι άνθρωποι ενώνονται για να υπερασπιστούν τις πνευματικές τους αξίες, μπορούν να πετύχουν σπουδαία πράγματα. Το κλειδί είναι να μην υποχωρήσετε μπροστά στις δυσκολίες, αλλά να συνεχίσετε με πίστη και προσευχή.