სისხლის კვალს მიჰყავს ზაქეს ხემდე
საკვირაო ქადაგება.
ზაქეს შესახებ სახარებისეული კითხვა, არსებითად, წინ უსწრებს დიდი მარხვის პერიოდისთვის მომზადებას. ცხოვრებითა და სულიერი თვისებებით პატარა ზაქემ შეძლო ამაღლება ისე, რომ ენახა ქრისტე. მას ამაში შესაფერის ადგილას მდგარი ხე დაეხმარა. ამან შეცვალა მისი ცხოვრება. ჩვენც ასევე გვჭირდება როგორმე ვიპოვოთ სწორედ ის ხე, რომელზე ასვლითაც შევძლებთ ღმერთის დანახვას.
ჩვენ ვცხოვრობთ ამქვეყნიური ცხოვრებით, რომლის სიღრმიდანაც ქრისტე არ ჩანს. ის ძალიან მარტივია და მდებარეობს ორი კოორდინატის სიბრტყეში, რომელთაგან ერთი ითვლის დროს, მეორე კი დანატოვარს. ამ ორგანზომილებიან სამყაროში დრო ერთფეროვანი და სულელურია, როგორც ძროხა, იცოხნება ჩვენი ცხოვრების თვეებს და წლებს, რომლის დროსაც ვაგროვებთ ფულს, ავადმყოფობებს, ნივთებს, პრობლემებს, დაღლილობას, სიხარულს, მწუხარებას - ყველაფერს, რასაც ე.წ. ინდივიდუალური ცხოვრებისეული გამოცდილება ეწოდება. ჩვენ ვხეტიალობთ ამ სიბრტყის გასწვრივ, დაღლილი დავაბიჯებთ ჩვენს მიერ განვლილ დღეებში, რომლებიც საბოლოოდ გადაიქცევა ორ თარიღად საფლავის ქვაზე. მათ შორის ხაზი, მათემატიკური მინუსის მსგავსი, ჩვენს ცხოვრებას განასახიერებს.
უმეტესობა ცხოვრობს ისე, თითქოს არც უცხოვრია. ცხოვრება იყო "არაფრისთვის". და მილიონობით ასეთი "ეშმაკი-ტირეებია". მაგრამ შესაძლებელი იყო სხვაგვარად ცხოვრება...
აზრები, რომ კარგი იქნებოდა როგორმე თავი აგვეწია და მოგვეძებნა ის ხე, რომელზედაც ასვლით დავინახავთ ცხოვრების არსს, მის ჭეშმარიტ მასშტაბებს და მნიშვნელობას, რა თქმა უნდა პერიოდულად მოგვდის თავში. ერთგვარი სულიერი ლტოლვა მოითხოვდა რაღაც იდუმალებით აღმატებულს, რაღაცას, რამაც შეიძლება ელფერი მისცეს ჩვენს ცხოვრებას, მისცეს მას მნიშვნელოვანი არომატი, გაანათოს ისინი მნიშვნელობით.
მაგრამ, მარილის ნაცვლად, უმრავლესობამ რატომღაც ამჯობინა სანელებლების გამოყენება სხვადასხვა სახის პოლიტიკური და ეროვნული იდეების, ესთეტიკური და მხატვრული ღირებულებების, პოეტური და ლირიკული სიამოვნების, მხატვრული და ლიტერატურული ფანტასტიკის, ან უბრალოდ ბანალური სენსუალური და სენტიმენტალური გამოცდილების სახით. თუმცა სულიერების ეს მიმიკა სულ უფრო და უფრო ნაკლებად ხდება. ადამიანების უმეტესობა უბრალოდ „ცხოვრობს ისე, როგორც ყველა სხვა“. ასე ცხოვრობდა ზაქე და მისნაირი მილიონობით ადამიანი. "თუ გინდა იცხოვრო, უნდა შეძლო ტრიალი", "თუ არ მოატყუებ, არ გაგიმართლებს" და გზის ბოლოს, შედეგად, "ტირე" საფლავის ქვაზე ორ თარიღს შორის.
იმ ხეზე ასასვლელად, საიდანაც ღმერთის დანახვაა შესაძლებელი, თქვენ უნდა შეიყვანოთ თქვენს ცხოვრების ორგანზომილებიან სიბრტყეში სხვა, მესამე კოორდინატი, მიმართული ზემოთ. ხეები ცისკენ არიან აზიდული, მხოლოდ ბალახი ვრცელდება მიწის გასწვრივ. რწმენის გარეშე ხის ძებნას აზრი არ აქვს, ის არ ჩანს. თუმცა ეს საკმარისი არ არის. როგორც კი იპოვით ხეს, კვლავ უნდა მოიკრიბოთ გამბედაობა, რომ აწიოთ ფეხები მიწიდან.
ადამიანისთვის, რომელსაც არაფერი გაუკეთებია, გარდა იმისა, რომ გველივით დაცოცავს მიწის ზედაპირზე, იკვებება ცოდვის კვებით, ამას მცირეოდენი გამბედაობა სჭირდება. მაგრამ თუ თქვენ გადაწყვეტთ ამის გაკეთებას, მაშინ, როგორც თქვენ აძვრებით ტოტიდან ტოტზე, შეიცვლება ცხოვრების სურათების მასშტაბები, რაც ადრე დიდი ჩანდა, ახლა ზემოდან პატარა გამოჩნდება.
თვალთახედვის ცვლილების გამო გადაფასდება სხვადასხვა ცხოვრებისეული პრობლემისა და მოვლენის მნიშვნელობა.
სანამ დედამიწაზე ვიყავით, ჩვენ ვაზვიადებდით და დრამატიზირებდით იმაზე, რაც მოხდა ჩვენთვის. მათ თავიანთი ენერგია, ჯანმრთელობა და რესურსები დახარჯეს რაღაცაზე, რაც "არ ღირდა". და რამდენი დრო დაიხარჯა სისულელეებზე, ცარიელ, უაზრო საქმეებსა და სიტყვებზე, უსარგებლო ქაღალდებზე და მხოლოდ ზემოდან გადახედვით იწყებ ჩეხოვის პერსონაჟის სიტყვების აზრის ჩაწვდომას: „ცხოვრება გავიდა და სიცოცხლე არ იყო“. მაგრამ დიდხანს არ უნდა იყურებოდე ქვემოდან, რადგან არასოდეს იცი, როდის შეიძლება შენი თავი ტრიალს და დაეცეს.
თქვენ უნდა გაიხედოთ სხვა მიმართულებით, სადაც ღმერთი მიდის თქვენს გონებაში. ზაქე ხეზე ავიდა და ღმერთს პირისპირ შეხვდა. ეს ის შეხვედრაა, რომელზეც მთელი ცხოვრება ვოცნებობთ. ღვთის მადლის თვალების მშვენიერება და სიღრმე ისეთია, რომ ერთხელ მათი ხილვით, ადამიანი ვეღარ შეძლებს სხვა ვერაფერით იცხოვროს, გარდა მათში ჩაძირვისა და ღვთის მარადისობაში ჩაძირვის სურვილისა.
სანამ ჩვენი გონება ტრიალებს სამყაროს მკვდარ ჩრდილებში, ის ვერ პოულობს მშვიდობას. კაენის მსგავსად, რომელიც შუბლზე წყევლის ნიშნით დარბის, ის გამუდმებით შიშში და განცდებში ცხოვრობს. სიყვარულს ვეძებთ, მაგრამ ვერ ვპოულობთ, ფეხს ვდებთ მიწაზე, მაგრამ ჭაობში ვიძირებით. მხოლოდ ერთი შეუქმნელის, მარადიულის, უზენაესის, უცვლელის, უცვლელის, მასთან შერწყმის, მადლისაგან მისგან ერთიანობისა და შვილობის მიღებით, ჩვენ გვესმის - რომ ჩვენ სახლში ვართ. ჩვენ ვიპოვეთ ის, რაც ჩვენს სულს სურდა და ეძებდა მთელი ცხოვრება.
სწორედ მაშინ, სიყვარულისა და მოწყალების მოძღვავების გამო, გსურს სხვებსაც მოუხმო შენთან, რათა მათაც მიიღონ ეს ძღვენი, რათა მათთან ერთად გაიხარო ჭეშმარიტი, განუყრელი სიხარულით. სულს სურს მისი გაზიარება, დედამიწის სასაფლაოზე მოხეტიალე ძმებისა და დებისთვის. იმის სანაცვლოდ, რომ მადლიერება მიგეღოთ ადამიანებისგან, რომელთა მიყვანასაც ცდილობდით მარადისობამდე, ხშირად მათგან პასუხად იღებთ დაცინვას, ლანძღვას, სიძულვილს და სიკვდილსაც კი. ყოველთვის ასე იყო, ასეა და ასე იქნება.
მაგრამ ეს მსხვერპლი არ არის უშედეგო. სხვა ტრეკერები მიჰყვებიან სისხლის კვალს სიცოცხლის ხემდე. იპოვიან ამ ხეს, იგივე გზას გაჰყვებიან და სხვებიც მიჰყვებიან მათ კვალს.
