Όλοι θα διωχθούν: τι εννοούσε ο απόστολος Παύλος;
Σήμερα, όταν στην Ουκρανία διώκουν την Εκκλησία: αφαιρούν ναούς, ρίχνουν επισκόπους στη φυλακή και θεωρούν τους πιστούς ανθρώπους δεύτερης κατηγορίας, έχει νόημα να σκεφτούμε: μπορεί να είναι αλλιώς;
Στην Ουκρανία εδώ και πολλά χρόνια οι πιστοί ζουν σε μια πραγματικότητα, όπου οι διώξεις της Εκκλησίας, οι καταλήψεις ναών και η καταδίωξη των χριστιανών έχουν γίνει καθημερινότητα. Και γι' αυτό τα λόγια του αποστόλου Παύλου, ότι «όλοι όσοι θέλουν να ζουν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θα διωχθούν» (2 Τιμ. 3, 12), γίνονται ιδιαίτερα επίκαιρα.
Για αρχή, είναι απαραίτητο να κατανοήσουμε σε ποιο πλαίσιο ο απόστολος Παύλος έγραψε αυτά τα λόγια στον μαθητή του Τιμόθεο. Η δεύτερη επιστολή προς τον Τιμόθεο γράφτηκε από τον απόστολο Παύλο ενώ βρισκόταν στη Ρώμη, σε δεσμά και αναμένοντας την επικείμενη εκτέλεσή του: «Διότι εγώ ήδη γίνομαι θυσία, και ο καιρός της αναχώρησής μου έχει φτάσει» (2 Τιμ. 4, 6). Επίσης υπέφερε και πολλές άλλες θλίψεις: «Ξέρεις ότι όλοι οι Ασιάτες με εγκατέλειψαν, μεταξύ αυτών ο Φιγέλλος και ο Ερμογένης» (2 Τιμ. 1, 15); «...υποφέρω ακόμη και δεσμά, σαν κακοποιός...» (2 Τιμ. 2, 9); «Ο Δήμας με εγκατέλειψε, αγαπώντας τον παρόντα αιώνα, και πήγε στη Θεσσαλονίκη, ο Κρίσκεντ - στη Γαλατία, ο Τίτος - στη Δαλματία...» (2 Τιμ. 4, 10); «Ο Αλέξανδρος ο χαλκουργός μου έκανε πολύ κακό» (2 Τιμ. 4, 14) και ούτω καθεξής.
Από την άλλη πλευρά, θλίψεις υπέφερε και ο ίδιος ο απόστολος Τιμόθεος: «Λοιπόν, υπέμεινε τα παθήματα, ως καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού» (2 Τιμ. 2, 3). Από αυτό βλέπουμε ότι τα λόγια «όλοι όσοι θέλουν να ζουν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θα διωχθούν» ειπώθηκαν από έναν διωκόμενο και πάσχοντα άνθρωπο σε έναν άλλο τέτοιο διωκόμενο και πάσχοντα.
Ποιοι είναι οι «θέλοντες να ζουν ευσεβώς»;
Ο απόστολος Παύλος έγραψε κατηγορηματικά: «Όλοι». Όχι «πολλοί», όχι «ενδεχομένως», όχι «υπό δυσμενείς συνθήκες», όχι «κατά καιρούς». Όχι! Όλοι όσοι ακολουθούν τον Χριστό θα διωχθούν. Και ο Παύλος δεν είπε: «όλοι όσοι ζουν ευσεβώς», αλλά «όσοι θέλουν να ζουν». Ήδη τη στιγμή που κάποιος αποφασίζει να αποστραφεί από την αμαρτία και να ακολουθήσει τον Χριστό, αρχίζει να υποφέρει διώξεις.
Αυτό το λέει και η Παλαιά Διαθήκη: «Υιέ μου! εάν προσέρχεσαι να υπηρετήσεις τον Κύριο Θεό, προετοίμασε την ψυχή σου για πειρασμό» (Σοφ. Σειρ. 2, 1). Αυτή η καμπή ονομάζεται μετάνοια με την αρχική έννοια της λέξης. Στα ελληνικά, η μετάνοια (μετάνοια) σημαίνει θεμελιώδης αλλαγή του νου ή της κοσμοθεωρίας. Από αυτή τη στιγμή, κάθε χριστιανός θα διωχθεί.
Αλλά για να διωχθεί κάποιος, δεν αρκεί απλώς να «ζει ευσεβώς», αλλά «εν Χριστώ Ιησού». Δεν αρκεί να είναι απλώς «καλός άνθρωπος». Η ευσεβής ζωή εν Χριστώ δεν είναι ηθική ή ηθική συμπεριφορά. Είναι η ακολούθηση του Χριστού όπου κι αν πάει. Και ο δρόμος του Χριστού είναι ο δρόμος προς τον Γολγοθά. Ο κόσμος που «κείται εν τω πονηρώ» (1 Ιω. 5, 19) μπορεί να δεχτεί την ηθική, αλλά δεν μπορεί να δεχτεί τον σταυρό του Χριστού, «στους Ιουδαίους σκάνδαλο, στους Έλληνες μωρία» (1 Κορ. 1, 23). Και φυσικά, είναι η πίστη στον Χριστό: «Εσύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ. 16, 16).
Ποιοι είναι οι διώκτες;
Οι διώκτες μπορούν να χωριστούν σε τρεις κατηγορίες:
- εξωτερικοί διώκτες σε σχέση με την Εκκλησία;
- εσωτερικοί διώκτες σε σχέση με την Εκκλησία;
- εσωτερικοί διώκτες σε σχέση με τον άνθρωπο.
Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι ανοιχτοί διώκτες της Εκκλησίας, από τον αυτοκράτορα Νέρωνα μέχρι τις μέρες μας. Αυτοί οι άνθρωποι επιδίωκαν να καταστρέψουν την Εκκλησία φυσικά, να αναγκάσουν τους χριστιανούς να αρνηθούν την πίστη τους υπό την απειλή του θανάτου, της εξορίας, της απώλειας περιουσίας κ.λπ. Αυτοί είναι οι πιο πρωτόγονοι και εύκολα ανιχνεύσιμοι διώκτες, αν και μερικές φορές και οι πιο σκληροί. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει επίσης η κοινή γνώμη, η κρατική ιδεολογία κ.λπ. Αυτά είναι τα χλευάσματα, οι συκοφαντίες, η ακατανόηση, τα ψευδή στερεότυπα.
Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει εκείνους που τυπικά ανήκουν στην Εκκλησία, και μερικές φορές κατέχουν ακόμη και ηγετικές θέσεις σε αυτήν, αλλά παρ' όλα αυτά εχθρεύονται εκείνους που ζουν ευσεβώς εν Χριστώ. Για αυτούς ο απόστολος Παύλος έγραψε: «έχοντες μορφή ευσεβείας, αλλά αρνηθέντες τη δύναμή της» (2 Τιμ. 3, 5). Αυτοί είναι εκείνοι που περισσότερο από τον Χριστό αγάπησαν τη δόξα, τον πλούτο, τις απολαύσεις. Αλλά μπορεί να είναι και εξωτερικά ευσεβείς ασκητές, όπως οι Φαρισαίοι, που και νήστευαν και προσεύχονταν, αλλά κατά τον λόγο του Χριστού «άφησαν τα σημαντικότερα του νόμου: την κρίση, το έλεος και την πίστη» (Ματθ. 23, 23). Αυτοί είναι επίσης διάφοροι αιρετικοί, ψευδοδιδάσκαλοι και νεογεροντάδες.
Η πιο επικίνδυνη κατηγορία, η τρίτη, είναι τα ίδια τα ανθρώπινα πάθη, ο παλαιός μας άνθρωπος, που στην Αγία Γραφή ονομάζεται «σάρκα»: «Η σάρκα επιθυμεί το αντίθετο του πνεύματος, και το πνεύμα το αντίθετο της σάρκας: αντιτίθενται μεταξύ τους...» (Γαλ. 5, 17). Στη συνέχεια, ο Παύλος απαριθμεί τι εννοεί με τη λέξη «σάρκα»: «Τα έργα της σάρκας είναι φανερά; αυτά είναι: πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρία, μαγεία, έχθρες, έριδες
