Θεός στην ψυχή ή φόρτιση για το τηλέφωνο; Ειλικρινής συζήτηση για την Εκκλησία

Ας παραδεχτούμε ειλικρινά: μερικές φορές η επίσκεψη στην εκκλησία θυμίζει δοκιμασία αντοχής. Μπαίνουμε κάτω από τους θόλους και αμέσως μας κατακλύζει η βαριά μυρωδιά του κεριού, ο ψίθυρος των δυσαρεστημένων ηλικιωμένων γυναικών και οι ατελείωτες λειτουργίες, όπου τα μισά λόγια είναι απλώς αδύνατο να κατανοηθούν. Σε τέτοιες στιγμές, η σκέψη ότι «ο Θεός είναι μέσα μου» φαίνεται όχι μόνο λογική, αλλά και σωτήρια.

Φανταζόμαστε μια άνετη πολυθρόνα, ένα φλιτζάνι ζεστό τσάι, το ανοιχτό Ευαγγέλιο και μια ήσυχη συζήτηση με τον Δημιουργό. Χωρίς μεσάζοντες, χωρίς ουρές για εξομολόγηση και χωρίς αυτή την κολλώδη αποπνικτική ατμόσφαιρα.

Αυτό ακούγεται τόσο σωστό, τόσο σύγχρονο. Αλλά εδώ ακριβώς κρύβεται η κύρια παγίδα. Συχνά συγχέουμε την ψυχολογική μας άνεση με την πνευματική ανάρρωση και τη θεωρία της ζωής με την ίδια τη ζωή.

Άνετη θαλπωρή εναντίον «πνευματικής χλωρίνης»

Η εκκλησία συχνά μας τρομάζει με την «μη ιδανικότητά» της. Βλέπουμε έναν τραχύ ιερέα που βιάζεται κάπου ή ενορίτες των οποίων η συμπεριφορά απέχει πολύ από την εικόνα της αγιότητας. Και βγάζουμε γρήγορα το συμπέρασμα: αν εκεί είναι τόσο άβολα, τότε ο Θεός δεν είναι εκεί.

Αλλά φανταστείτε ένα συνηθισμένο νοσοκομείο. Μήπως γυρίζουμε πίσω στην είσοδο της χειρουργικής μόνο και μόνο επειδή εκεί μυρίζει χλωρίνη και οι νοσοκόμες δεν μας χαμογελούν όπως στη διαφήμιση ενός ακριβού ξενοδοχείου; Πηγαίνουμε εκεί γιατί χρειαζόμαστε το φάρμακο. Δεν μπορούμε να το φτιάξουμε στην κουζίνα μας, όσο κι αν προσπαθούμε.

Η εκκλησία δεν είναι έκθεση αψεγάδιαστων ανθρώπων. Είναι ανάνηψη, όπου ο καθένας, συμπεριλαμβανομένου του ιερέα, βρίσκεται κάτω από τον ορό της Θείας Χάριτος.

Όταν λέμε ότι πιστεύουμε «μέσα μας», κάνουμε το ίδιο λάθος με τον άνθρωπο που μελετά ένα εγχειρίδιο κολύμβησης στον καναπέ. Μπορεί να γνωρίζει τέλεια την τεχνική του κρόουλ, να κατανοεί τη χημική σύνθεση του νερού και να θυμάται όλα τα ολυμπιακά ρεκόρ. Αλλά παραμένει στεγνός. Η εκκλησία είναι πάντα ένα άλμα στο νερό. Είναι η μετάβαση από τις όμορφες σκέψεις για τον Θεό στην πραγματική, φυσική επαφή με Αυτόν.

Γιατί ο εσωτερικός μας επεξεργαστής κολλάει χωρίς φόρτιση;

Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία της σάρκας και του αίματος. Ο ίδιος ο Θεός δεν μας έστειλε απλώς τις «σωστές σκέψεις» Του, ενσαρκώθηκε. Πήρε ανθρώπινο σώμα, μπορούσε να τον αγγίξει κανείς, μπορούσε να τον αγκαλιάσει. Και μας άφησε έναν τρόπο τέτοιας απτής επαφής με Αυτόν.

Για να καταλάβουμε πώς λειτουργεί αυτό, ας δούμε το smartphone μας. Η ψυχή μας είναι μια πολύπλοκη συσκευή με ισχυρό επεξεργαστή. Μπορούμε να πιστεύουμε στην ύπαρξη του ηλεκτρισμού όσο θέλουμε. Μπορούμε ακόμη και να θαυμάζουμε τους νόμους της φυσικής. Αλλά αν το τηλέφωνο είναι εκτός λειτουργίας, δεν θα ζωντανέψει μόνο με τη δύναμη της πίστης μας. Χρειάζεται φυσική επαφή με την πρίζα. Πρέπει να συνδέσουμε το βύσμα.

Η εκκλησία και τα Μυστήριά της είναι η ίδια πρίζα μέσω της οποίας ρέει η ενέργεια. Η Θεία Κοινωνία δεν είναι απλώς «όμορφο σύμβολο» ή αρχαίο τελετουργικό. Είναι άμεση ένεση Θείας ζωής στη φυσική μας φύση που έχει στερέψει.

Χωρίς αυτή την επαφή, ο εσωτερικός μας «επεξεργαστής» σταδιακά επιβραδύνεται. Οι εφαρμογές σβήνουν, η οθόνη σκοτεινιάζει και μένουμε με ένα κομμάτι νεκρού πλαστικού στα χέρια μας, το οποίο συνεχίζουμε από συνήθεια να αποκαλούμε «πνευματικότητα».

Πώς οι «άβολοι» άνθρωποι μας σώζουν από τον «θεό τσέπης»

Πολλοί από εμάς φοβούνται την Εκκλησία επειδή είναι πολύ ειλικρινής καθρέφτης. Στο σπίτι, μόνοι μας, δημιουργούμε πολύ εύκολα έναν «θεό τσέπης». Αυτός ο θεός είναι πάντα με το μέρος μας. Πάντα μας κατανοεί, μας συγχωρεί απαλά όλες τις μικρές κακίες και, κατά περίεργη σύμπτωση, μοιράζεται όλες τις συνήθειές μας. Ένας τέτοιος θεός δεν θα μας πει ποτέ «όχι».

Αλλά στην Εκκλησία συναντάμε την πραγματικότητα. Συναντάμε άλλους ανθρώπους που μας ενοχλούν, που μας πατούν στα πόδια ή τραγουδούν εκτός τόνου. Και ακριβώς σε αυτή την «ενόχληση» ξεκινά η πραγματική μας σωτηρία.

Ο Απόστολος Παύλος μας αποκαλεί «Σώμα Χριστού» (1 Κορ. 12:27). Αυτό δεν είναι ποιητική μεταφορά, είναι η βιολογία του πνεύματός μας.

Στο ζωντανό σώμα, τα κύτταρα δεν υπάρχουν μόνα τους. Αν ένα κύτταρο αποφασίσει ότι είναι «από μόνο του υγιές» και δεν χρειάζεται σύνδεση με τον υπόλοιπο οργανισμό, στην ιατρική αυτό ονομάζεται όγκος. Στην Εκκλησία αποκτούμε κοινή ανοσία. Υπάρχουν μαύρες μέρες, όταν δεν έχουμε τη δύναμη ούτε για μια σύντομη προσευχή. Μέσα μας υπάρχει μόνο μια καμένη έρημος και γκρίζα θλίψη. Σε αυτές τις στιγμές, μας φέρει η προσευχή της Εκκλησίας. Κάποιος δίπλα μας καίγεται τώρα με πίστη, και αυτή η φωτιά μας ζεσταίνει κι εμάς. 

Σχολείο αγάπης

Συχνά γκρινιάζουμε: γιατί να ανεχόμαστε αυτούς τους παράξενους, μερικές φορές δύσκολους ανθρώπους στην εκκλησία; Η απάντηση είναι νηφάλια και ακόμη και λίγο ειρωνική. Μαθαίνουμε να ζούμε μαζί τώρα, γιατί στον Παράδεισο δεν προβλέπονται «μοναχικά κελιά». Η Βασιλεία των Ουρανών είναι γιορτή, είναι ένα μεγάλο τραπέζι, είναι ένας ατελείωτος διάλογος αγάπης.

Αν τώρα, υπό γήινες συνθήκες, δεν μπορούμε να αντέξουμε τον γείτονα στην ενορία για μερικές ώρες, τότε πώς σκοπεύουμε να περάσουμε μαζί του μια ολόκληρη Αιωνιότητα;

Η Εκκλησία είναι το προπονητικό μας πεδίο. Εδώ ξύνουμε από την ψυχή μας τη σκουριά του εγωισμού, για να γ